तुरुंग
जसे नादति सूर सुखाचे
दु:खाचीही किणकिण असते
असेच स्मरतां तुझे हांसणे
सुखदु:खाची सीमा विरते
चुंबूनी घेता तुझी कुंतले
ओठांवरती धुसफूस दिसते
मजला ठाऊक त्यांची खोडी
कशाकशाची भ्रांत न उरते
कसे सोडवू या हृदयाला
तुरूंग बटांचा;सहजी फसते
कोण देश हा कसले जग हे?
माझे मीपण मला न स्मरते!
-गिरीराज
प्रतिक्रिया
31 Mar 2008 - 5:20 pm | स्वाती राजेश
मिपा वर स्वागत...
छान कविता आहे.. अजुनी अशाच येऊ देत...
31 Mar 2008 - 5:51 pm | प्रशांतकवळे
चांगली कविता आहे.
प्रशांत.
31 Mar 2008 - 8:58 pm | llपुण्याचे पेशवेll
जसे नादति सूर सुखाचे
दु:खाचीही किणकिण असते
खरे आहे, ही 'दु:खाची किणकिण' तर अनेक उत्तमोत्तम काव्यांना जन्म देऊन गेली आहे.
असेच स्मरतां तुझे हांसणे
सुखदु:खाची सीमा विरते
खरे आहे असतात अशा काही सुंदर्या ज्यांमुळे सुखदु:खाची सीमा खरोखरच उरत नाही. :)
पुण्याचे पेशवे
1 Apr 2008 - 5:06 am | प्राजु
मिपावर स्वागत. कविता आवडली.
- (सर्वव्यापी)प्राजु
www.praaju.blogspot.com
1 Apr 2008 - 8:12 am | विसोबा खेचर
कसे सोडवू या हृदयाला
तुरूंग बटांचा;सहजी फसते
कोण देश हा कसले जग हे?
माझे मीपण मला न स्मरते!
वा! कविता छानच लिहिली आहेस रे गिरीराज!
तात्या.
1 Apr 2008 - 9:20 am | उदय सप्रे
गिरीराज , छान !
1 Apr 2008 - 10:10 am | बेसनलाडू
चुंबूनी घेता तुझी कुंतले
ओठांवरती धुसफूस दिसते
वा!
कसे सोडवू या हृदयाला
तुरूंग बटांचा;सहजी फसते
कल्पना आवडली.
(आस्वादक)बेसनलाडू
1 Apr 2008 - 9:02 pm | चतुरंग
चतुरंग
3 Apr 2008 - 11:51 am | गिरीराज
धन्यवाद मित्रहो! :)