मी नारकर

आयुष्यात प्रथमच हातात कॅमेरा नसल्याचे वैष्यम वाटले.
जून २४ ते डीसेंबर २४ ह्या कालावाधीत बायको डोळ्यात तेल घालुन पहारा ठेवते. बेसीन वरचे ओडोमॉस, आफ्टर शेव क्रीम गायब होते.
फक्त टुथ पेस्ट असते. मोज्याच्या गाठी मारुन ठेवल्या जातात. टीवी चा रीमोट लपवला जातो. टॉयलेट फ्लश झाले आहे की नाही ह्याची खात्री केली जाते. जाताना रुमाल्,मोबाईल्,छत्री परत आणा ची आठवण केली जाते. 'जेवलात का' चा फोन न चुकता असतो.
अशाच एक सकाळी श्री श्री श्री तात्या महाराजांचा फोन आला.
" मास्तर, आपल्याला ह्या भानगडीतले && काही कळत नाही. मी पडलो रांगडा माणुस. माझ्या कडे एक केस आहे. तुमचे क्षेत्र आहे. बघा काही करता येते का?
नाहीतरी रोज मला फॉरीन पावडरी ,सेंट लावुन येणार्‍या मुलांकडे आणि पालकांकडे बोलुन कंटाळा आला होता. म्ह्टले बघुया काहीतरी वेगळे.
रात्री बिल्डीगखाली आल्यावर एक फोन आला. तो फोन जवळ जवळ २० मिनिटे चालु होता. मी रात्री नउ ची वेळ दीली होती हे लक्षातच नव्हते.
फोन संपता संपता साडे नउ वाजले होते. इतक्यात एक मुलगा जवळ आला आणि म्हणाला, "आपण प्रभु सर का? मी नारकर, अभ्यंकर साहेबांनी पाठवले आहे".
बरोबर आई पण होती त्याची.
आई कडे बघितल्यावर पुढचे काही ओळखायची गरज भासली नाही. गळ्यात फक्त काळ्या मण्याचे मंगळसुत्र. कुठल्या तरी अडचणीला मंगळ्सुत्रातल्या सोन्याने हौतात्म्य पत्करले असणार हे लक्षात आले. पण त्या मानाने मुलगा चकचकीत दिसत होता. तीच जुनी कहाणी परत येणार होती समोर. पोटाला चिमटा लाउन मुलांची काळजी घेणारी माउली लगेच ओळखता येते.
"मला डीप्लोमा इंजीनीयरींग करायचे आहे."- मुलगा
मुलाला ८४% मार्क होते. गणित आणि शास्त्रात ९०%.
माउलीच्या डोळ्यातुन कौतुक सांडत होते.
डीप्लोमा ला लागणारा खर्च किती हे स्पष्ट करणे एवढेच हातात होते माझ्या.
घरोघर पोळ्या करुन घर चालवणारी ती माउली मुलाच्या हट्टाकरता काहीही करायला तयार होती.
शासकिय कॉलेज मधे अ‍ॅडमिशन मिळाली तर फी ८००० पड॑णार होती.
आणि डीप्लोमा करुन मग डीग्री करायचा विचार होता.
एक तर मराठी मीडीयम. डीप्लोमाचा अभ्यासक्रम जमेल का नाही ह्याची खात्री नाही. मग क्लासेस चा खर्च. त्यात इतर टूल्स चा खर्च. खात्रीची कमीत कमी २ के.टी. ह्याची बेरीज जवळ जवळ २ लाख होत होती. मग आणखी ३ वर्ष इंजीनीयरीग चा खर्च जवळ जवळ ३ लाख. ७०% मिळाले नाही तर आणखी २ लाख वाढणार. म्हणजे वर्षाला कमीत कमी १ लाख पुढील सात वर्षाकरता. सर्व एस्टीमेट कानावर पडल्यावर माउलीच्या चेहेर्‍यावरची निराशा स्पष्ट दिसली.
दुसरा मार्ग ११ वी १२ वी सायन्स. इथे मी ह्या दोन वर्षाचा भार ५० हजारांनी कमी करायची शक्कल लढवायचे वचन दीले. इंजिनियरींग न करता इतर दोन मार्ग सुचवले ज्यात विषेश काही खर्च नव्हता.
पण सायन्स च्या कचाट्यात न सापडता पैसा खर्च न करता सुद्धा हे मार्ग चोखाळता येणार होते.
कॉमर्स चा मार्ग सुचवल्यावर मुलगा विचारात पडला.
पण सांगोपांग चर्चेनंतर इंजिनियरीग चे भुत बर्‍यापैकी उतरले असावे.
माउली च्या चेहर्‍यावर समाधान दिसले.
बायकोने न सांगता एक पाकिट हातात आणुन दिले. मुलाच्या हातात ठेवल्यावर मुलगा पाया पडला. तो पाया पडत असताना माउलीच्या चेहेर्‍याकडे बघितले. आपल्या मुलाच्या यशाचे हे पहीलेच कौतुक होतानाची कृतज्ञता आणि अश्रु ह्यांचे विचित्र मिश्रण असलेला तो क्षण कॅमेर्‍यात टीपता आला असता तर?
मुलाला पाकीट देत असताना एकच भावना होती. कुठेतरी हे पाकीट कायमची प्रेरणा व्हावी.
जाता जाता: अभ्यंकर साहेब, ही केस माझ्याकडे पाठवुन तुम्ही माझ्यावर फार मोठे उपकार केले आहेत. का कसे ते पुन्हा केंव्हातरी.