एक किस्सा

परदेशात राहताना अतिसावध असलेले बरे असते. सामान ठेवून घेणे हीसुद्धा एक जोखीम असते

मी दक्षीण अफ्रिकेत असताना तेथील घरमालकांशी बोलताना संभाषणात भांग हा विषय आला. भाम्ग आणि त्याचे परिणाम यावर मजेत बोलत होतो.
तिथेच त्या घर मालकांचा भाच्चाही होता. त्याने मला भीम्ग बनवता येईल का असे विचारले. मी म्हणालो की पत्ती मिळाली की बनवता येते.
दोन दिवसांनी तो भांग म्हणजे मारियुवाना ची डबा भरून पत्ती आणली आणि भांग करून दे म्हणाला.
तो डबा पाहून माझी पार तंतरली. त्याला ती पाने ही नाहीत असे सांगून कसे बसे परत पाठवून दिले.
या नार्कोटिक्स चा वास तुमच्या सामानात पस्तीस ते चाळीस दिवस टिकून रहातो. आणि कुत्र्यांना तो ओळखू येतो.
पण त्या नंतर कानाला खडा लावला. भांग या विषयावर कोणाशीही बोलायचे नाही ठरवले

अनोळखी व्यक्तींवर विश्वास ठेवु नये हे नेहमी लक्षात ठेवले पाहिजे.

पैजारबुवा,

वाचलात थोडक्यात..

परदेशातच काय पण कुठेही थोड्याफार ओळखीने कुणावरही विश्वास ठेवायचा नसतो. अगदीच जर मदत करावी वाटली तर बॅग उघडून त्यात काय सामान आहे ह्याची खातर जमा करून घ्यावी.

त्या बॅग मध्ये शस्त्र किंवा ड्रग असते तर तुम्ही नक्की अडकला असतात. उर्मिलाच्या "एक हसिना थी" ह्या चित्रपटात असेच दाखवून तिला अडकवण्यात आलेले दाखवले होते.

बाकी तुमची लेखनशैली आवडली. किस्सा शेअर करून इतरांना सावध केल्याबद्दल धन्यवाद.

सैनिकांना एतद्देशीय आणी परदेशी दोघांकडून सावध रहावे लागते. लुटपाट किंवा मुखबिरी.

जपानी विद्यापीठाच्या ऑफिसने तुमच्यावर विश्वास ठेवला, तुम्हाला सहकार्य केले,धीर दिला हे महत्वाचे. पाश्चात्य देशात अशा प्रकारे सहजपणे सहकार्य मिळाले असते का याबद्दल शंका वाटते.
बाकी नेहमी सावधगिरी बाळगणे योग्यच. सहज कुणावर विश्वास टाकणे जोखमीचे असू शकते. एकवेळ पदरचे काही पैसे बुडालेत तर ते नुकसान सहन करता येते पण इतर आफत नको..
बाकी लेखन चांगलं आहे. अधिक अर्थपुर्ण शीर्षक देता आले असते.

एकदम डोळे उघडणारा अनुभव. कोणालातरी मदत करण्याच्या फंदात पडुन तुमचे मात्र ३-४ महीने उगाच तणावात गेले. विद्यापीठाने तुमची बाजु सांभाळुन घेतली हे मात्र बरे झाले.

आपण एखाद्याला मदत म्हणून काही करायला जातो आणि आपल्यालाच त्याचे परिणाम भोगायला लागतात. छान अनुभवकथन, आवडले.

बापरे. फारच वाईट अनुभव. परदेशात तर असे काही फारच तणावकारक ठरते. आपल्या देशात किमान आपल्याला काहीतरी सिस्टीमची ओळख तरी असते. शिवाय अशा प्रसंगामुळे तो देश किंवा ते ठिकाण यांच्याशीच अप्रिय आठवणी जोडल्या जात असाव्यात.

एकूण विश्वास ठेवणे हे तीस चाळीस वर्षांपूर्वी जितके सहज होते तसे आता उरले नाही हे नक्की. पूर्वी लहान मुलेही शेजारी किंवा कोणाच्या घरी सहज सोडली जात असत. एकमेकांकडे हक्काने काही ठेवायला देत, उसने नेत.. गावी, परदेशी जाताना कोणाचेही डबे, पदार्थ, वस्तू पोचवल्या जात. कोणालाही फार खोलात चौकशी न करता आसरा दिला जाई. स्टेशनात सामानाकडे जरा लक्ष ठेवा असे वरकरणी सभ्य दिसत असलेल्या अनोळखी व्यक्तीलाही सांगितले जाई.

आता सर्वत्र सावधानता दिसते.

महाविद्यालयीन प्रशासनाने तुमची मदत केली,हे चांगले.

असे किस्से अजून येऊद्या.

सावधगिरी ही सर्वत्र घेतलीच पाहिजे. ज्याला कुणाला दुसऱ्याला गोत्यात आणायचे असेल त्याच्याकडे हजारो मार्ग असतात.

मुबईहून अयोद्धेयला जायला (की आणखी कुठे हे फारसे आठवत नाही) एक अवध एक्सप्रेस नावाची गाडी होती. ही गाडी मुंबईहून रात्री साडे आठला सुटायची व बडोद्याला सकाळी पाच वाजता पोहोचायची. ह्यात खूपसे गुजरातचे प्रवासी असायचे. रात्री गाडी सुटली की खूपशी मंडळी जेवणाचे डबे सोडायची व जेऊन झाल्यावर निजायची. ह्या गाडीत भामटे एखादं सावज हेरून त्याच्याशी मैत्री करायचे व जेवताना आपले अन्न त्याच्याशी वाटून खायचे. ह्या भामट्यांनी त्या अन्नात गुंगीचे औषध मिसळलेले असायचे, ते खाऊन असा बेसावध प्रवाशी बेशुद्ध पडला की त्याचे सगळे सामान घेऊन मधल्याच कोणत्यातरी स्टेशनवर उतरून पसार व्हायचे. माझ्या माहितीप्रमाणे दररोज एखादी तरी अशी केस रेल्वे पोलिसांकडे यायची. पोलिसांनी डब्यातला पहारा वाढवला तेंव्हा कुठे अश्या घटना कमी झाल्या. ह्या गाडीला 'बेभान एक्सप्रेस' असे टोपण नाव तेंव्हा पडले होते.
विमान प्रवासात भरपूर खबरदारी घेणे अटळ आहे. विमानातील एखादा सहप्रवासी किंवा मधल्या एखादया स्टॉप ओव्हर मध्ये भेटलेला सहप्रवासी तुम्हाला गोत्यात आणू शकतो आणि जर ही घटना दुसऱ्या देशात घडली तर मग तुमच्या हालाला पारावरच उरणार नाही. कित्येक वेळा भिडस्त स्वभावामुळे किंवा 'ह्यात काय झाले ?' अशा बेपर्वाईमुले देखील त्रास होती शकतो, त्यामुळे 'सुरक्षा हटी, दुर्घटना घटी' हे चिरंतर सत्य आहे.

आंतरराष्ट्रीय प्रवासात बॉम्ब, गन, टेररिस्ट असले शब्द सुद्धा उच्चारू नयेत कारण कुठे मायक्रोफोन्स असतील, किंवा साध्या कपड्यातला सुरक्षा अधिकारी वावरत असेल हे सांगता येणं कठीण आहे. माझ्या बाबतीतीला एक किस्सा लवकरच सांगेन.

नवख्या माणसाला यामुळे गोत्यात यावे लागते. अगोदर कुणी किस्से सांगितले असले तर साशंक राहू शकतो.
रेल्वे प्रवासाचेही असे आहे.

असल्या मदती (एखाद्या गोष्टीची जबाबदारी [लायबलिटी] घेणे किंवा आर्थिक वगैरे) करताना ओळख किती चांगली (ती व्यक्ती आपल्याबरोबर किती चांगली वागते) आहे त्यापेक्षा ती किती जुनी आहे ते बघावं. हॉस्टेल मध्ये किंवा फेसबुक्/वॉट्सअ‍ॅप गृपमधून ओळख झालेले काहे लोक अचानकच चांगले वागू लागले की हल्ली शंका येते.

एक वेगळाच अनुभव फार पुर्वी, म्हणजे २० वर्षापुर्वी आला होता. तो मिपावर एका वेगळ्या टॉपिकच्या धाग्यात लिहीला होता. तो इथे थोडक्यात टाकतो.

दिल्लीवरून मुंबईला राजधानीतुन येताना आम्ही एकाच कुपेतील सहप्रवासी छान गप्पा, विविध विषयांवर वादावादी असे करून छान प्रवास केला. जेव्हा गप्पा मारायचो तेव्हा बाजूच्या कुपेतला एक चाळीशीतला माणूस आमच्या इथे यायचा व प्रत्येकाकडे निरखून पहायचा. नंतर त्याने प्रत्येकाचा नंबर घेतला होता. हा प्रवास झाल्यावर ३-४ दिवसांनी त्याने मला फोन करून घरी मी एकटाच आहे, या जेवायला अश्या टाईपचे आमंत्रण दिले. त्याचा उद्देश वेगळा होता. त्यानंतर प्रवासात कुणाला फोन नंबर द्यायचे शक्य तो टाळतो.
हा किस्सा डिटेलमध्ये खालच्या धाग्यात लिहीला आहे.
https://www.misalpav.com/node/5288

ढुंगणघामफोडू थरारक अनुभव !
तुमच्या तणावाची कल्पना आली, नशिब काही वाईट झालं नाही !

मस्त लिहिलंय, येऊ द्यात असे किस्से, नाहीतरी मिपा बर्‍याचदा मोनोटोनस होतं !

तुम्ही ताण घेण्याची खरंच गरज नव्हती सर, असे मला वाटते.

अरेच्या हे वाचलेच नव्हते.
खरंच. ताण येण्यासारखीच गोष्ट होती. घरी कळवले नाहीत ते बरेच केले. त्यांनाही ताण आला असता व त्यांनी तुमच्या प्रेमापोटी त्याबाबत तुमच्याकडे चौकशा चालू ठेऊन प्रश्न जिवंत ठेवला असता.
असो. तुमचा भोग तुम्ही भोगून संपवलाय. त्यामुळे तुमची कुंडली तेवढी साफ झालीय.
:)

छान किस्सा.

हा लेख वाचनातुन सुटला होता! 'एक किस्सा' अशा शिर्षकाचे अनेक लेख मिपावर आले असल्याने जुना लेख वर आला असावा अशा समजुतीतुन कदाचित उघडला गेला नसेल.
मिपावर लिखाणाचा पहिलाच प्रयत्न यशस्वी झाला आहे. लेखातला किस्सा आवडला 👍