युगायुगांचे असते एकटेपण
लाखोंच्या सोबतीने जगताना
खोल खोल भासते आयुष्य
रितेपन भरून काढताना
अनामिक नात्याची वीण
दिसते कधी घट्ट बसताना
नकळत मग तुटते काही
तिथे मनापासून गुंफताना
डोळ्यादेखत ढळते, ज्यात
वेचले आयुष्य रचताना
हे असे घडू नये वाटते
नेमके तेच घडत असताना
पतंग विसरतो दाहकता
पिंगा घालून जळताना
आयुष्यही असते असेच
कळते जगत जाताना
- संदीप चांदणे
प्रतिक्रिया
1 Feb 2022 - 6:05 pm | तुषार काळभोर
ओ- माय- गॉड कविता.
:)
असो, सक्तीच्या विश्रांतीचा नकारात्मक प्रभाव कवितेवर पण जाणवतोय.
1 Feb 2022 - 7:05 pm | ज्ञानोबाचे पैजार
आवडली
ठणठणीत बरे झाल्याचा खणखणीत पुरावा,
पैजारबुवा,
1 Feb 2022 - 7:55 pm | प्रशांत
+१
1 Feb 2022 - 9:59 pm | श्रीगणेशा
खूप छान!
वाटतं असं कधी कधी, पण शब्दात मांडता येत नाही!
2 Feb 2022 - 7:18 am | प्रचेतस
एकदम सुरेख रचना संदीपशेठ.
2 Feb 2022 - 9:31 am | कर्नलतपस्वी
कुणी कुणासाठी थाबंत नाही
कुणी कुणाच्या आयुष्याला पुरत नाही
आस म्हणाल तर काही अर्थच उरत नाही
असेल तोवर मस्त रहायचं
नंतर फक्त आठवणींत जगायचं