तपश्चर्या

१. वेळच्या वेळी पोलीस कंप्लेंट का केली नाही ?
२. १६ व्या वर्षापासून आत्मनिर्भर असतांना ६४ वर्ष वाट कशाला बघितली ?
३. ते घर सोडून गेले म्हटल्यावर दिपा कुठून आली ?

छान लिहिलंय.

छान कथा.
बाकी फालतू प्रश्नांना भीक न घालता लिहीत राहा. काही अतिशहाणे आहेत इथे त्यांचा बैल रिकामाच राहणार. अगदी इथून ६४ वर्षांनी सुद्धा.

कथेतील आशय र्‍हदयस्पर्शी आहे. ६४ वर्षेपर्यंत धीर धरून वाट बघणे ही एक तपश्चर्याच आहे.
ही शत-शब्द कथा आहे, असे मानून वाचली. आता शब्द मोजले तर ९४ निघाले (मोजण्यात चूकही झाली असेल) गंमत म्हणजे ६४ वा शब्द नेमका "६४" हाच आहे.
तर्क तर्काच्या जागी, आणि भाव भावाच्या जागी. लिहीत रहा.

कथेतील आशय र्‍हदयस्पर्शी आहे. ६४ वर्षेपर्यंत धीर धरून वाट बघणे ही एक तपश्चर्याच आहे.

संपूर्णपणे सहमत.
मला तर शबरीची गोष्ट आठवली.

तसेच सहृदयी माणसांनी लेखक/लेखिकेला दिलेले प्रोत्साहनही भावले.

कथा, लेख असे तर काहीच म्हणता येत नाही याला.
एक घटना सांगितली आहे, ती पण त्रोटक पणे..

रागाने किंवा भांडून छोट्या मुलाला आणि 16 वर्षाच्या बायकोला सोडून जाणाऱ्यासाठी वाट पाहणे म्हणजे तपश्चर्या नसून निव्वळ मूर्ख पणा आहे.

बायका सोडणार्यांना किंवा दुसऱ्या बायको बरोबर पळून जाणाऱ्यांना अद्दल घडवली पाहिजे तर येथे त्याच्या वाट पाहण्याला तपश्चर्या म्हंटले जाते..
अवघड आहे.
उलट स्त्री ने असल्या नवऱ्याचे अस्तित्वच झुगारून दिले पाहिजे..
आणि दीपाच्या नवऱ्याने, जो स्वतः 64 वर्षाचा म्हातारा आहे, त्याने तर त्याला पुन्हा घरात पण घेतले नाही पाहिजे.. हाकलून दिले पाहिजे..

आणि एक
काल्पनिक गोष्ट असेल तर ठीक आहे, पण भावना, संवाद, मनःस्तिथी यांचा कुठलाच लवलेश नसलेल्या आशयशुन्य गोष्टी वर वयक्तिक प्रतिसाद किंवा शेरेबाजी करणे चुकीचेच..

असो..

छान कथानक . या आशयावरुन एक चांगली शत शब्द कथा होउ शकते . +१ . ५०/५०

स्वतःला सर्वज्ञ समजणारा माणूस डोक्यावर पडलेला आहे याची खात्री झाली आहे.

साध्या शतशब्दकथेचा आस्वाद घेण्याऐवजी त्यात मिठाचा खडा टाकण्याची विघ्न संतोषी वृत्ती पाहून करमणूक झाली

"कारण एकवेळ माहितीत चूकभूल होऊ शकते पण लॉजिकमधे मला कोंडीत पकडणं अशक्य" --->

हाहाहा.....आणि एका आयडी ने मनावर घेऊन बरोब्बर कोंडीत पकडलेच शेवटी.

संक्षी, तुम्हाला वाटत असेल की तुमची चूक दाखवून दिल्यावर, तुम्हाला कोंडीत पकडल्यावर गोल गोल शब्दांचे सडे पाडून त्यातून निसटून जाता येते पण तसे नाहीये. लोकं तेवढेही मूर्ख नसतात. सर्वसामान्य वाचकाला सहज कळते की कोण कोंडीत सापडत आहे. अश्या वेळी चूक मान्य केली तर उलट त्या आयडी बद्दलचा आदर वाढतो. पण चूक असूनही मान्य न करता जिलब्या टाकून समोरच्याला गप्प करण्याचा प्रयत्न फक्त तुमची केविलवाणी धडपड दर्शवते.
असे झाल्यास बऱ्याचदा इथे लोकं सोडून देतात. कारणे अनेक असतात, त्या खोलात जात नाही. पण हल्ली तुमच्या बाबतीत असे दिसते आहे की तुमच्या गर्विष्ठ आणि एककल्ली, दुराग्रही आणि फक्त मीच शहाणा या स्वभावामुळे अनेकजण मुद्दा शेवटपर्यंत लावून धरत आहेत आणि अश्यावेळी अनेकदा तुम्ही तोंडावर पडत असलेले दिसून आले आहे.

त्यामुळे प्रत्येक वेळी तुम्ही बरोबरच असता हा फाजील आत्मविश्वास सोडा.

कवी अनंत फंदी त्यांच्या प्रसिद्ध 'फटका' मध्ये म्हणतात -
मी मोठा शाहणा, धनाढ्यही, गर्वभार हा वाहू नको |
एकाहूनू चढ एक जगामंधि, थोरपणाला मिरवू नको ||

जगात आपल्यापेक्षा कमी शहाणे लोकं असले तरी आपल्यापेक्षा जास्त शहाणेही लोकं असतात एवढे साधे लॉजिक जरी समजले तरी पुरेसे आहे. शेवटी विद्या विनयेन शोभते.

एकदा तुमच्या मिथ्या अहंकाराचे ओझे बाजूला सारून तरी बघा. मस्त हलके व्हाल. आणि हो, सगळीकडे कोरड्या तर्काचे काटे फेकून मारण्याऐवजी प्रसंगानुरूप कलेच्या सुगंधाचाही आस्वाद घेत चला एवढेच सांगेन.

असं कसं असं कसं?

मीच शहाणा आहे

मी शहाणाच आहे

मी शहाणा आहेच

तुम्ही कोण गोमाजी लागून गेलात?