जातो सूर्य झाकोळून
ही किमया वेळाची,
पाश येते आवळून
काळभूल अंधाराची...
दाराआड दडती स्वप्नं
मन भरारी आभाळी,
पंख छाटता दयावंत
शाप मिरवू कपाळी...
येता डोळ्यांत कणव
कुणा जन्मीचे ऋण,
किती फेडू म्हणता
भर पडते नवीन...
बेड्या घालून चालती
इथे सारेच बंदी,
मुक्त होऊन रांगती
त्याला म्हणती छंदी...
अशी सरता सरेना
वाट दाट वणव्याची,
भिजलेल्या हुंदक्यांना
खोड भारी चालण्याची...
मागे वळून पाहताना त्रास होतो-
मागे वळून पाहू नकोस!
आठवून भूतकाळ वाईट वाटतं-
मागचं काही आठवू नकोस!
दिल्या-घेतल्या वचनांची
फिकिर तू करू नकोस
ठोकरलेल्या प्रियकरास
दया बिलकूल दावू नकोस!
गेलीस निघुनी सोडून मला
एक मागणी नाकारु नकोस
या जन्मी भेटलिस, कृपया
पुढल्या जन्मी भेटू नकोस!!
(जुनी कविता- बहुदा 9वी/10वी ला असताना केली होती.)
शब्दांनी आज बंड केले
होते नव्हते सर्व नेले
उरावे हाती असे जमवलेच नाही
क्षणभंगुर लालसेने षंड केले
वाटते वाचा पांगुळ झाली
निराशा आशेस वांझ झाली
ओहोटीने भरतीस दिला नकार
नकळे कोणती ही भूल झाली
प्रकाशाने रविसंगे घात केला
वसंताला ग्रिष्माने आघात केला
डोळ्यांनीच काळजाची वाट पुसली
लेखणीचा प्राण का गर्भात गेला
शायराच्या शायरीतून भाव गेला
काटयांनीच गुलाबाशी घाव केला
दिव्यास पतंगाने का बदनाम केले
शब्दांनी भावनांशी लपंडाव केला
जगण शिकतोय मी आता जुनी कात टाकून,
अंकुरापरी मातीतून पुन्हा उगवून
काही नवीन तारा जोडून
जगण्याची नवीन धून बनवून,
जुन्याच शब्दांना जराशी
वेगळी चाल देवून, जगण शिकतोय मी आता….
सुखानं सुखाशी थोड गुणून
दुखांना दुखाशी घेतलं भागून,
बाकी काही उरेल ना उरेल
आयुष्याच गणित पाहतोय पुन्हा सोडवून, जगण शिकतोय मी आता….
स्वप्नांना जरा पुन्हा जाग करून
तुटलेल्या वाटां सांकवाना जोडून,
निशब्द नात्यांना हळुवारपणे
पुन्हा पुन्हा हसवून, जगण शिकतोय मी आता….
बर्‍याच दिवसानी पुन्हा थोडे कवितेत लिहावे म्हणतोय .. आवडले तर सांगा...
चोचभर दाण्यासाठी
वेशी बाहेर पाखरं
टीचभर पोटासाठी
घर उंबर्याशी वैर ||
पाणी आटलं डोळ्यात
शेत जळलं रानात
पोर धाडलं शरात
गाव दुष्काळ पिडित ||
हरवलेले ते सापडले
सापडले हरवल्यानंतर
हरवले सापडण्याआधी
कळाले सापडल्यानंतर!
तेच होते ते जरी
ते न राहिले तसे तरी
हवे होते ते तसेच तेव्हा
कळाले सापडल्यानंतर!
भाव पुसा बाजाराला
दाम जरी ना लाविला
अनमोल ते आहे खरे
कळाले सापडल्यानंतर!
शब्दांचा ना लागे ठाव
जरी दोन अक्षरांचा गाव
'सुख' म्हणती सारे त्याला
कळाले सापडल्यानंतर!
- संदीप चांदणे
नकोत मजला टाळ्या चुटक्या
वाहवाही अन मान बढाई
कोऱ्या पाट्या तुमच्या आमच्या
रसिक आपुली बाप नि आई
कुणी कल्पतो आकाशगंगा
कुणी वर्णीतो प्रीत पतंगा
नाद कुणासी विठू रायाचा
रंगून जातो भलत्या रंगा
अलंकारे सजवी कुणी कविता
कुणाची वाहे दुःख सरिता
भलत्या भलत्या कल्पना स्फुर्ती
शब्द निराळे भाव पेरिता
नवकवी मीही धडपड करतो
फाटके तुटके शेले विणतो
तुमच्या दारी हात जोडुनी
कृपाप्रसादा निशिदिनी झुरतो
अगतगडमतर्रर्रमताशा ढोलबडवीभाऊबत्ताशास्वारीमर्जीखाशा
वाटास्त्वर्खिरापती बेल्भंडारासूचक्मौन पोकळवासाभीकडोहाळे
भाळीफुपाटी रेखीजाण्यतेराखीचिल्लरगौण नवनीतीशिंकाळे
सल्लजाकुचंबीतनिसर्गबंधीत चिंताभीषण्कळीकांची
हायखाउदेनिसर्गकुंठा दूरांदाजीकचराकोंडीजलपर्णी
शांत्पहाराखुशीतगाजर नजरर्घड्याळीहितवरकर्णी
हवा मज एकांत
बेबंध धुंद, आणि शांत
स्व:ताचीच ओळख नव्याने करण्यास,
भूतकाळच्या जखमेवर खपली धरण्यास .
जगापासून अलिप्त होण्यास,
स्वताच्याच कोशात लुप्त होण्यास.
अंतर्मुख झालेल्या मनाला टोचणी घडलेल्या चुकांची,
समजुतीची झालर फाटक्या दु:खाची.
करून टाकावा निचरा कोरड्या मनाने,
पुन्हा नवीन भवितव्यासाठी.
