जे न देखे रवी...

कोणे एके काळी जेव्हा लोक एकमेकांंना सहज भेटत असत, कारणाशिवाय..
तेव्हा मॉलच्या पाय-यांवर भेटलास. इकडचं तिकडचं बोललास.
मी हसत होते वेड्यासारखी. आणि तू अचानक हातात हात घेतलास.
त्या स्पर्शात प्रेम होतं, विश्वास होता, ऊब होती..

'अंतरात खोल काही दाटले आहे'
'वाहवा! काय सुंदर मांडले आहे!'

वृक्ष काय वृद्ध रे होती कधीही?
म्हणती, हे झाड छान वाढले आहे

कसे आज अचानक सुटले कोडे?
जाणीवेने क्षणास या गाठले आहे

राहू दे ठिगळ, आणखी धागा-सुई
व्यर्थ धडपड आभाळ फाटले आहे

कितीक वर्षे, अजून ही जखम ओली
पाहीन वाट, अन्य उत्तर कोठले आहे?

काळ्या झालरीची नक्षी
नभी लोलक विजांचे
वाजे चौघडा नगारे
वाऱ्यासंगे हे ढगांचे

आला,आला म्हणताना
दारी येउनी ठाकला
वर्षातला नवा ऋतु
माझ्या डोळ्यात साठला

किती किती त्याचा दंगा
किती रूपे, किती रंग
काळ्या फत्तराला देई
एक ओलसर अंग

त्याचे थेंब, त्याच्या सरी
येती धावून धावून
आर्त तापल्या भुईला
भेटी कवेत घेऊन

आज अंगणातच मला दुरावा दिसला,
सगळयानी त्याला परक केल
याची खंत सलत होती त्याला,
त्याची ती अवस्था पाहवली नाही मला,
मी दुराव्याला ही आपलेस केलं,
असहायतेलाही साहय केलं,
दुख ही दरात उभा राहुन पाहत होत सार.
त्याच ही अगदी आनंदाने स्वागत केलं,
तो मला विखुरताना पाहयला आला होता,
त्यालाच मी प्रेमाच्या दोन शब्दांने सावरलं,

माहीत नाही कोणत्या देशी येऊन मी थांबले,
ना ओळख या पाऊल वाटांशी, ना इथल्या संकेतस्थळाशी

पण पाऊसात माञ ओळखीचा गंध परिमळे
ना सोबती कुणी माझ्या, ना मी कोणाची सोबती

पुसत सारया दिशांना, कापत अंतरातले अंतर
स्वतः च्या दिशेने स्वतः ला दिशा देत चालले

गाफिल राहिली माझ्यातली कविता माझ्यामध्येच,
अन माझेच शब्द आता मला ओळखेनासे झाले

सहजच चुकुनी वाट तुझी तू चुकून माझ्यासमोर यावे,
तुला पाहुनी हसून मीही तुझ्या चुकीला माफ करावे
सहजच मग तू हसता हसता हातामध्ये हात विणावा,
उगाच मग मी लटक्या रागे क्षणात तोही दूर करावा.
सहजच तुझिया गाली तेव्हा खट्याळ कलिका फुलून यावी,
पोक्त समंजस शब्दांची मग तिथेच नकळत वाट चुकावी.
सहजच तुजला सोडायाला, तुझ्या घराशी मी पोचावे,

भिजा चिंब आधी,पुन्हा जीव जाळा
नको वाटतो ना? असा पावसाळा!

नभी दाटल्या आसवांचा उमाळा
सुन्या जीवनाचाच हा ठोकताळा!

असे वाटते पावसाचे बरसणे
जुन्या आठवांना नव्याने उगाळा!

कितीही दुरुस्त्या करा लाख वेळा
झिरपतो मनाच्या तळाचाच गाळा!

कधीही कुठेही कसाही बरसतो
रुजावा कसा अन् कुठे मग जिव्हाळा?

—सत्यजित

दारु पुरती प्रतिभा याची केवळ मर्यादित,
रोज ढोसतो आणि होतो, चारीमुंड्या चित ॥१॥

कर्म दुविधेने तापुन हा झाला, पुरता संभ्रमित,
जना विचारतो कर्मफले हा चारीमुंड्या चित ॥२॥

सकाळी होती वांधे याचे, त्याचे गातो गीत,
हा खातो का पितो कळेना, चारीमुंड्या चित ॥३॥

वडा-पावच्या भंपक कविता, ना कोणी वाचित,
सुमार विडंबने पाडी त्याचू, चारीमुंड्या चित ॥४॥

धपापता ऊर
गातसे ललित ।
हळवे ते सूर
जीवघेणे ।।

विरहाने चूर
ठिणगी विदेही।
जाणवतो धूर
काळजात ।।

वेदनेचा पूर
क्षितिज ओलांडे
वासुदेव दूर
भिजे स्वतः ।।

राऊळीं कापूर
एकटा झुरतो ।
ज्याची हुरहूर
तोच जाणे ।।

चांदण्या फितूर
दिसे कृष्णमेघ ।
वाजे कणसुर
एकतारी ।।

- अभिजीत