मोराची चिंचोळी व रांजणखळगे.

सहल - मोराची चिंचोळी व रांजणखळगे.

मित्रहो, अचानक ठरवुन देशस्थात ब-याच गोष्टी नीट होतात हे बाबांचं वाक्य सिद्ध करण्यासाठीच की काय दोन दिवसात हि सहल ठरवली आणि यशस्वी केली. या बद्दल आम्ही सर्व प्रथम आमचे मित्र कि जे श्री. राजशेखर व श्री. अभिजित यांचे अनेक आभार. तर या सहलीचा रिपोर्ट खालीलप्रमाणे सादर आहे.

रविवारी सकाळी ठरल्याप्रमाणे लवकर उठुन घरातुन मिंटित बसुन निघालो, मुंबई-पुणे हायवेला फारशी वर्दळ नसल्याने बरोबर २० मिनिटात राजशेखरच्या घरी पोहोचलो आणि शिरस्त्याप्रमाणे चहा पाणि घेउन शिक्रापुरला निघालो,मोशि -आळंदि -सणसवाडि मार्गे शिक्रापुरला साडेनवुला ट्च, आहा लई मजा आली गाडी चालवायला सकाळी सकाळी. अभिजित हडपसरहुन येउन तिथेच जॊईन झाला. शिक्रापुर पासुन डाव्या हाताला एक फाटा जातो तो पाबळला, त्याच रस्त्यावर साधारण १७ - १८ किमि वर मोराचि चिंचोळी हे गाव आहे, आता जे नावात आहे ते गावात पण आहे, हो दोन्ही चिंच पण आणि मोर पण. इथे श्री. आनंदराव थोपटे यांच्या घरीच जेवणा खाण्याची सोय आहे, त्यांच्या बरोबर आधीच बोलणी झालेली होती, तसेच त्यांनी पण सकाळपासुन ३-४ फोन करुन कुठे आलेलो आहोत ते विचारलेले होतेच.

गाड्या त्यांच्या घराच्या समोर लावल्या आणि सगळी पोरं खाली उतरवली. जवळ जवळ दोन तास पोरांना मांड्यावर घेउन आया व पोरं दोन्ही पार्ट्या जाम कंटाळल्या होत्या, अशा वेळी ड्रायव्हर असणं हे सर्वात सुखाचं काम असतं, रिझर्व्ह सिट आणि हात पाय हलवायला जागा. थोपटेंनी काही मोराची अंडि साठवुन तसेच छोटि पिल्लं पकडुन त्यांना वाढवणं सुरु केलं आहे,

पुढच्या वर्षी हे मोर मोठे झालेले असतील आणि लहानपणापासुन - यहां मॆ घर घर खेली - असल्याने तिथंच आसपास राहतील. ’ पोहे होत्याती गरम तवर रानातुन जाउन या चटदिशि ’ इति, थोपटेमावशी लगेच चहा घेउन त्यांच्या घराच्या मागच्या रानात फिरायला निघालो. मागं एका तात्पुरत्या पाटामधुन मोटार चालु करुन पाणि सोडलेलं होतं, पोरं आणि त्यांचे आईबाप असे सगळेच त्यातुन चालत चालत गेलो, आसपासची शेती पाहिली, मग गोव्यात जसे डॊल्फिन दर्शनाचे होतात तसे मोर दर्शनाचे कार्यक्रम झाले. परत येताना माझ्या बायकोला अबोलीचं झाड दिसलं, ही तिची अतिशय म्हणजे अतिशय आवडती फुलं ( पुरावा - आज पर्यंत सासरहुन ३ अबोली रंगाचे शर्ट मिळालेत). आमच्या सोलापुरच्या घरि सुद्धा खुप झाडं आहेत अबोलीची असो.. तिनं खुप फुलं गोळा केली,

तेवढ्यात थोपटेअण्णांच्या लेकाचा आवाज ऎकुन परत घराकडे आलो, गरम गरम पोहे तयार होते, हाण हाण हाणले कारण आता इथुन पुढे रांजणखळगे पाहायला जायचं होतं आणि तिथं बरेच चालावं लागणार होतं. तो पर्यंत सगळी पोरं मातीत खेळुन मजा करत होती, आज काल घराच्या बाहेर पडलं की डांबर नाहितर सिमेंट्चे रस्ते आणि जी बाजुला माती असते ती नको नको त्या गोष्टींनी रंगलेली पण इथं पोरांना मातील खेळायला त्यांच्या आरोग्य निरिक्षक आया पण काही म्हणत नव्हत्या.

शेवटी रांजण्खळगेला निघताना पोरांना अक्षरक्ष: उचलुन थोडं विसळलं आणि पुन्हा गाड्यांत बसवलं, अभिजितच्या गाडित थोपटेअण्णा गाईड म्हणुन बसले होते, तिथुन निघुन मलठणमार्गे रांजणखळगे पाहायला आलो, पार्किंगच्या गोंधळाच्या नियमाच्या पुरेपुर पालन करत मोकळ्या मॆदानात २-३ वेळा वेगवेगळ्या पद्धतीनं पार्किंग करुन मंदिराजवळुन खाली नदी पात्रात खळगे पाहण्यासाठी उतरलो. थोपटे अण्णांच्या वॊकिंग कॊमेट्री आणि अभिजित बरोबरच्या ’ खळगे म्हणजे पाणि व ज्वालामुखी व उल्कापात’ अशा चर्चा सुरु झाल्या होत्या.असेहि सगळ्या सिव्हिल इंजिनियरना दगड म्हणलं की किति ब्रास याचीच काळजी असते, पण अभिजित तसा नाही हे पुन्हा एकदा सिद्ध झालं आणि असा एक मित्र असल्याबद्दल माझाच अभिमान वाटला. आता हे खळगे कसे का कधी असले शास्त्रीय प्रश्न विचारु नका,आम्ही रविवारच्या सहली या साठी काढत नाही त्या साठि गुगला. इथं फक्त फोटो पाहा आणि मजा करा.

गालावरच्या खळीत जी मजा आहे ती नदितल्या खळग्यात कुठं असं म्हणु नका, फोटोवरुन कल्पना येईलच नाहीतर प्रत्यक्ष जाउन पाहा हा फार जबरदस्त नजारा आहे, विशेषत: फोटोग्राफर्स साठी तर निश्चितच, ब्लॆक व्हाईट फोटोग्राफिसाठी तर खुपच सुंदर. हे त्या खळग्यांचे फोटो.




हा चेहरा राजशेखरने दाखवला म्हणुन लक्षात आला, (नाहीतर आम्हाला प्रत्येक दगड म्हणजे आमचेच पत्रिबिब वाटते)

असे बरेच छोटे छोटे दगडी पुल आहेत तिथे.

तिथंच एका खळग्यातल्या पाण्यातले बेडुकदादा.

हे खरंच रांजणासारखं दिसतय.



बालविक्रमादित्याला सापड्लं त्याचं सिंहासन.

सगळे खळगे पाहण्यात १-२ तास गेले, आता तिथल्या देवळाजवळ आणि आमच्या पोटात कावळे ओरडायला सुरुवात झाली होति. मग तिथुन परत आलो थोपटे अण्णांच्या घरी, तोवर मावशींनी जेवण करुनच ठेवलेलंच होतं, भाकरी, पिठलं, वांग्याची भाजी, दोन प्रकारचा ठेचा, शेंगादाण्याची चटणी, मसालेभात व कढी असा बेत होता. भाकरी होतानाचा मला यापेक्षा चांगला फोटो अजुन मिळाला नाही,


घराबाहेरच खाटांसमोर टेबलं मांडुन जेवायची व्यवस्था केलेली होती. ताटं वाढुन आणली, आधीच भुक लागलेली होती त्यात असं जेवण
पुढं आल्यावर कशाला थांबा असा विचार केला त्यातच थोपटेअण्णा एका भल्या थोरल्या किटलीतुन घरचं तुप घेउन आले आणि भातावर आमटी घ्यावी तसं तुप भाकरीवर घालु लागले, अगागा अस्सल घरगुती तुपाच्या वासानं भुक अजुनच खवळली आणि आम्ही सगळ्यांनी मनसोक्त घरगुती जेवणाचा आस्वाद घेतला. नंतर एका चिंचेच्या झाडाखाली विश्रांतीची सोय केलेली होती,
हे महाशय खांबावर बसुन मजा पाहात होते आमची.
तिथं थोडि विश्रांती घेउन निघताना १-२ मोरांनी दर्शन देउन आमचा दिवस सार्थकी लावला व आपल्या गावाचं नाव राखलं.

थोपटेअण्णांच्या घरातील धाकटे सदस्य - लई अ‍ॅटिटुड होता याला.

हे गव्हाच्या शेतात बसले होते,

नेहमीप्रमाणे मला मोहवणा-या तेजोनिधी लोहगोलाची ही छायाचित्रं,

आणि त्या सुर्यास्ताच्या बरोबरच हा एक व्रुक्षास्त, सुर्य नारायण उद्या पुन्हा येतील पण ह्याचा पुन्हा उदय होण्यासाठी आपल्यालाच हात पाय हलवले पाहिजेत, किमान आपल्या लेकरा बाळांसाठी तरी.

फोटोंसाठी अभिजितला धन्यवाद. राजशेखरकडचे फोटो आले की टाकतो खाली.

तर अशी ही या वर्षातली दुसरी ट्रिप सुफ़ळ संपुर्ण झाली.

मदत हवी आहे - एच्डि व्हिडिओ युट्युबवर टाकण्यासाठी लहान कसे करावे ते सांगावे.

हर्षद.