गंगाजल

"आई गेली रे' भाउ म्हणाला.
मी निर्विकार.
" तु येणार आहेस का"
बाबांच्या वेळी गेलो नव्हतो.
माझ्या चेहेर्‍याकडे बघुन त्याने माझा रुकार ओळखला.
हा जुळा भाउ माझा.
जरा भोळसटच.
आम्ही दोघेही सी.ए.
पण नसत्या आदर्शवादाच्या पाठी लागुन ४ वर्षे मास्तरकीत घालवली.
वहीनीने माझी प्रगती बघुन वहीनीने दबाव टाकला नसता तर असाच मास्तर राहीला असता.
ह्याच्या ऑफिसच्या उदघाटनाला सुद्धा गेलो नव्हतो.
लग्न झाल्यावर मी माझे घर वेगळे थाटले.
चांगला कमावत होतो.
मुलगी मोठ्या घरातली.
भावाला वाईट वाटले.
पण माझा नाईलाज होता.
दोघांनाही दोन दोन मुलगे.
सर्व काही सुरळीत चालले होते,
अचानक...

स्मशानात गेल्यावर चिता तयार होती.
आईच्या तोंडात गंगाजल घातले.
चितेवर चंदन ठेवले.
चिता पेटल्यावर सर्व जण मागे सरले.
सर्वांना धग लागत होती.
मला काहीच नाही.
मनाचा अक्रोश होत होता.
पण तो कुणालाही दाखवु शकत नव्हतो.
भावाला समजत होते.
चिता संपुर्ण विझल्याशिवाय मी तिथुन निघणार नाही हे भावाल कळले होते.
तेवढेच हातात होत माझ्या.
तीचा शेवटचा प्रवास संपुर्ण बघणे.
खुप सेवा केली तीने माझी.
कुणीतरी तीला सांगितले असणार 'जेनेटीक डीसॉर्डर'

मी हा असा गेली १५ वर्षे अपंग.
मस्क्युलर डीस्ट्रॉफी ने बाधीत.
सर्व गोष्टीत परावलंबी.
पण कंपनीने माझ्या मेंदुची किंमत ओळखुन ऑफिसमधे 'वार्ड कम केबिन' केली होती.
स्क्रिन वर वाचुन सल्ला द्यायचो.
कंपनी ला लाखो रुपयांचा फायदा.
जे काही थोडे फार बोलायचो ते फक्त भावाला आणि सेक्रेटरी लाच कळायचे.
भावाची ह्या 'उपकरण' आधारीत जिवनात भरपुर साथ मिळाली.
आता रेस्पिरेटर पण आणला आहे.
श्वास बंद पडु नये म्हणुन.
पण एक ठरवले आहे.
मरण माझ्या हातात नाही.
पण रोज मरणार नाही.
लढणार.
बोझ नाही बनणार कुणावर.
अवयवानी, स्नायुंनी अपंग आहे.
मेंदुच्या शक्तिने नाही.
एकच वाईट वाटते.
गंगाजल देण्यापुरता तरी हातात तात्पुरती शक्ती हवी होती.