काही वादविवाद...("का रे भुललासि " या आमच्याच आगामी दीर्घांकातील एक भाग)

संवादाची शैली आवडली.

पण प्रतिसाद काय द्यायचा त्याबद्दल थोडा किंकार्यविमूढ आहे.
साहित्यिक प्रतिसाद हा की नक्कीच आवडले. संवाद अत्यंत पटण्यासारखे उतरले आहेत.या पात्रांच्याविषयी कुतुहल जागे झाले आहे.

पण एका विशिष्ट जोडप्यातील खटका चित्रित करणे हा तुमचा नाट्यप्रवेशामागचा हेतू नाही, हे स्पष्ट दिसत आहे. उलट तुम्हाला "महत्त्वाकांक्षा विरुद्ध अल्पसंतोष" या मोठ्या मुद्द्याला हात घालायचा आहे. आणि मला वाटते की तुम्ही "तो 'अल्प' नसून खराखरचा संतोष आहे", आणि "महत्त्वाकांक्षा ही घातक आहे" अशा दोन निष्कर्षांप्रत पोचता. हे या विशिष्ट पात्रांच्याबाबतीत खरे असू शकेल असे वाटते, यात तुमचे साहित्यिक कौशल्य आहे. पण माझ्या मते या पात्रांच्या पलिकडे तुम्ही मला हे निष्कर्ष पटवू शकले नाहीत. माधवी ही एक सौम्य लेडी मॅक्बेथ आहे, तिच्यामध्ये खूप स्त्रियांचे सामान्यीकरण थोडेफार जमते [मला पटत नाही तरी]. मनीष मॅक्बेथसारखा इरेला पेटतो, की नाही, ते आपल्याला या प्रवेशात कळत नाही, तो अजून निराशेतच बोलतो आहे. सुमेध हा केवळ एक माथेफिरू युवक असू शकतो - त्याचे कुठलेच सामान्यीकरण करता येत नाही. त्याची व्यक्तिरेखा मनीष-माधवींच्या बोलण्यात हवी तेवढी खुललेली नाही. माधवीला "पॉझिटिव्ह" वाटणारा, "धट्टीकट्टी श्रीमंती"चा उदाहरण वाटणारा सुमेध हा माथेफिरू का - याचा तार्किक संबंध लागत नाही. माधवीला व्यक्तिपरीक्षा नीट करता येत नसेल, तर सुमेधचा खरा परिचय करून देणारे एखादे पात्र या नाट्यप्रवेशात यायला हवे होते.

असो. मला खुद्द अल्पसंतोष/अतिमहत्त्वाकांक्षा अशी टोकाची वर्गीकरणे खर्‍या आयुष्यात पसंत नाहीत, पण नाटकात जरूर चालवून घेईन. पण ती वर्गीकरणे तुम्ही अधिक पटवायला पाहिजेत.

मला फारच आवडले हे...फक्त सुमेधकडून हत्या हे खूपच "far fetched" वाटले. तो प्रसंग मलाही माहित आहे, पण त्याचा इथे संबंध नाही (नसावा) असे वाटते. सुमेधच्या महत्वा़कांक्षी स्वभावाला फुट्णारे काटे वेगळ्या पद्ध्तीने दाखवता येतील का ते बघ (अरे-तुरे चालेल ना? मला राव, पंत, अहो जाहो चा वीट आला आहे).

हि घटना ९३-९४ मधे फर्गसन महाविद्यालयात घडल्याचे स्मरणात आहे.
ले़खकाने ह्या घटनेच्या पार्श्वभुमिवर केलेलि नाट्यनिर्मिती एक वेगळाच अनुभव देउन जाते.
वातावरण निर्मिती उत्क्रुष्टा जमवलि आहे.
दोन्हि पात्रा॑मधले स॑वाद अप्रतिम लिहिले आहेत.
काहि जणाना नाटकाच्या शेवटी आलेले अनपेक्षित वळण थोडेसे अवघड वाटत असेल,परन्तु
नाट़काचा हा एक छोटासा भाग असल्याने त्यावर एकदम भाष्य करणे योग्य होणार नाही.
आणि जर नाटकाच्या परिभाषेत बोलायचे झाले तर ह्यात वावगे असे काहि वाटत नाहि.
भडकमकर साहेब,आगे बढो.अशाच उत्तम उत्तम कलाक्रुति येउ द्यात.
आमच्या सारख्या मराठि मातिपासून दूर राहणार्याना हे "नाट्य वाचन" एक सुखद अनुभव देउन जाते.

आणी गूळाने मुन्गळाचि वाट कशाला बघायचि?
(एक मराठि नाट्यवेडा) अबब.

अबब अत्यन्त मोलाच सल्ला दिलात सतलजला ! आसो.

" हट्टिकट्टि गरीबी आनि लुळीपान्गळी श्रिमन्ति " हाच मुद्दा माझ्या द्रुश्तिने अधोरेखित होतो आहे. ( माझ्या अल्प्बुध्धिचा दोश) . पन वर उल्लेखिल्याप्रमाने शेवटचा टर्न फारच शार्प आसल्यने प्रेसेन्टेशन बाळबोध वाटते. सुमेध - सानिक ही पात्रे म्हणावी तेवधी एस्टब्लिश होत नाहीत. त्यामुळे खून पचायला अवघड जातोय. " अति पझेसिव " पणा खुलवून सुमेधच्या महत्वा़कांक्षी स्वभावाला फुट्णारे काटे वेगळ्या पद्ध्तीने दाखवले आसते तर आजुन मजा आली आसती असे वाटते. असो.
मनिश-माधवी यान्चे सन्वाद छान जमले आहेत. पण त्यान्च्या सन्वादाच प्रवाह शेवटी कुठे जाणार ते लक्शात येते.... एन्ड प्रेडीक्टेबल वाटतो. (कदाचित तुला धक्का द्यायचा नसेल....). पण दोघानची पात्रे छान जमुन आलि आहेत. दीर्घांन्काच्या द्रुश्टिने विचार्करता विषय , पात्रे , सन्वाद चान्गले जमले आहेत.
याचा प्रयोग कधी करणार आहात ते जरूर कळवा.... आम्हि नक्की येउ.

जाता जाता....
सुमेध्-सानिका , मनिष्-माधवी अशी यमकी नावे वाचुन ६०-७० च्या दशकातिल बा-वाचकाची निद्रादेवीच्या राज्यात प्रवेश्याची सोय करणारी पुस्तके आणि त्यातील पात्रे आठवून पुन्हप्रत्ययाच आनन्द मिळाला..... धन्यवाद!