डीसूजाने सिगारेट विझवली. कंटाळा आला म्हणून. देवापूढे मेणबत्ती लावली. ते सुद्धा एक कर्तव्य म्हणून. मेरी लावायची म्हणून. मेरीला आपण भकाभका सिगारेटी ओढतो ते बिलकूल आवडायच नाही. आणि ती चिडते म्हणून आपण मुद्दाम ओढायचो तिच्या समोरच. तिच्या अंगावर धूर सोडत. मग तिला खोकल्याची उबळ यायची. डोळ्यातून पाणी काढत खोकायची. रागावून लटकी चापट मारायची. आपण तिला जवळ घ्यायचो तिच्या खोकून ताज्या मधासारख्या गालावर हात फिरवायचो. ती झिडकारायची पण तीला ते आवडत असणारच. डीसूझाला अप्र्रूप वाटल. चांगला ३ वर्ष संसार केला आपण मेरी बरोबर. पण तिचा एकही गुण आपल्याला कसा लागला नाही. तिचा निटनेटके पणा, तिच सुबक रहाण , तिच बोलण , तिच वागण. काही म्हणजे काहीच कस आपल्याला लागल नाही. नाहीतर आपण वेंधळट , रासवट. तिला शोभेसे नव्हतोच आपण. अगदी विजोड जोडा. म्हणून तर ....
.
घरातल्या प्रत्येक गोष्टीवर मेरीची आठवण दाटून राहीलीये. तिने सजवलेल कपाट, तिन कुण्या नातेवाईकाला सांगून आणवलेला काश्मीरी गालीचा. तिची निटनेटकी खोली . तिच्या कपड्यांना अजून तिचा गंध चिकटलाय. सहज गम्मत म्हणून त्यान तिच्या कपाटातला एक ड्रेस काढला. तिच्या कपाटाला, तिच्या वस्तूंना हात लावलेला तिला बिलकूल खपायच नाही. मग अशी चिडायची ती. डीसूझाला हसायला आल.कडवट औषधाची चव जिभेवर रेंगाळावी तस. कडूशार हसू. आता आयुष्याची चव कडवट झालीये.उरलाय तो फक्त एकटेपणा. नाही म्हणायला तो शेजारचा डॉक्टर दामले येतो कधीतरी. पाहुणचाराला. तसा आधीही यायचा आपल्या आणि मेरीबरोबर गप्पा ठोकायला. पण आता येतो तो एखादा उपचार म्हणून. नको नको म्हणताना कॉफी करून देतो मला . इकडच्या तिकडच्या गोष्टी करतो. जुन्या आठवणी काढत बसतो. नाहीतरी आता बोलायला उरलय काय वेगळ.
.
मेरीला दैनंदीनी लिहायची सवय होती. आपण तिची चेष्टा करायचो. म्हणायचो काय लिहीण्यासारख असत त्यात. आज काय तर म्हणे उशीरा उठले, भाजीवाल्याने भाजी स्वस्त दिली, आज डीसूझा लवकर घरी आले. असलच काहीतरी नॉन्सेन्स. इडीयट सारख. कधीतरी तिची वही लपवून ठेवायचो. मग ती घरभर शोधत रहायची. मग आपण तिच लक्ष नाही बघून हळूच मूळ जागेवर ठेवून द्यायचो. आणि वही सापडली की एखाद्या लहान मूलीसारखे तिचे डोळे चमकायचे. दामले म्हणायचा सुद्धा लेका डीसूजा तूझ्यात एक लहान खोडकर मूल दडलय. अगदी खर. आता बघूया का तिची वही. ती म्हणायची की अशी दूसर्यांची वही चोरून वाचू नये. पण आता काय फरक पडणार आहे. तेवढाच मनाला उद्योग.
.
दिनांक सोळा एप्रील : आज सकाळीच उठून पॅन केक केला. डीसूजांना खूप आवडतो. कॉफी बरोबर पॅन केक आणि न्यूज पेपर मिळाला की बास काही विचारायला नको.
.
दिनांक बारा मे : आज डीसूजांनी माझी वही लपवून ठेवलेली. त्यांना वाटल मला कळणारच नाही म्हणून. पण कळते बर मला अशी खोडी.
.
दिनांक सोळा जून : आज रात्री दामले आलेले गप्पांना. डीसूजा मी, आणि दामलेंनी खूप गप्पा केल्या. खूप छान वाटल खूप खूप बोलल्यावर.
.
डीसूजा पान चाळत राहीला. दिनांक सव्वीस जुलै. म्हणजे आपल्या त्या लाँग ड्राईव्ह ची आधीची रात्र. कुठून आपण ही वही वाचायला काढली अस डीसूजाला झाल. खपली धरलेल्या जखमेवरची खपली कुणीतरी ओरबाडून काढावी आणि पून्हा ती तांबडी भळभळीत जखम दिसू लागवी तस काहीस.
.
दिनांक सव्वीस जुलै : आज मी खूप आनंदात आहे. उद्या मी आणि डीसूजा लाँग ड्राईव्हला जाणार आहोत. खुप दिवसांनंतर मनमूराद भटकणार आहोत.
.
डीसूजाला आठवत राहील. आपण आणि आपल्या गळ्यात हात घालून बसलेली मेरी. तिचा धूंद करणारा वास. तिचा प्रेमळ स्पर्श. थोडस धुक होत. पण अश्या धुक्यात तर खरी मजा येते गाडी जोरात उडवायला. मेरी घाबरलीये आपल्याला अधिकच बिलगून बसलीये. इतक्यात समोर दिसणारा तो ट्रक. कसलासा माल नेणारा. अचानक त्याचा वेग मंदावलाय. आपण वेगात आहोत. लवककर वेग कमी करायला हवाय. आपण जोरात ब्रेक्स दाबलेत. आता गाडी थांबायला हवीये. पण हे काय गाडी थांबत का नाहीये. त्या रस्त्यवर पडलेल्या डीझेल ने घात केलाय. गाडीची चाक रस्त्याची ग्रीपच घेत नाहीये. ब्रेक लाऊन उपयोग ट्रनाहीये. आता फक्त वाट बघायची गाडी ट्रकला धडकायची. मग पुढच काही निटस आठवत नाहीये. थोडस आठवतय ते भेदरलेली किंचाळणारी मेरी, जोरात बसलेला हिसका, गाडीच्या फुटलेल्या काचा, आगीचा भडका आणि डोक्यात बसलेला कसलातरी जबरदस्त फटका. शुद्धीवर आलो तेंव्हा सगळ्यात पहिल्यांदा दिसला तो डॉक्टर दामले आपल्याकडे बघतोय. आणि मेरी कुठाय. ती का दिसत नाहीये कुठेच. आपण दामलेला विचारतोय मेरी बद्दल. दामले काहीतरी सांगतोय पण ते आपल्याला कळतच नाहीये.आपण ऐकतोय पण डोक्यातच शिरत नाहीये तो काय बोलतोय ते. आपले डोळे पुन्हा मिटताहेत.
.
डीसूजा आठवत रहातोय. तो भयानक अपघात, त्यात आपले निकामी झालेले पाय, आणि मेरी ? दामले सांगतोय मेरी त्या आगीत जळाली. जळून कोळसा झाली, अगदी ओळखता न येण्या-इतपत विद्रूप झाली. आपण मात्र त्या अपघातातून आश्चर्य कारक रित्या वाचलो. २ आठवडे कोमात होतो म्हणे. आता उरल्या आहेत त्या मेरीच्या आठवणी आणि हे दोन अधू पाय भूतकाळाची साक्ष देणारे.
.
वार्यावर वहीची पान फडफडताहेत. आणि ते काय आहे. पाहिल्यासारख वाटतय काहीतरी. पण हे कस शक्य आहे. भास म्हणायचा का ?का मनाचे वेडे खेळ. त्या वहीत पूढे काहीतरी लिहीलय का ?
.
दिनांक दोन सप्टेंबर : डीसूजा मला तूम्ही असे कसे हो सोडून गेलात? इतकी वर्ष सवय झालीये तूमची. तुम्ही कुठे आहात कसे आहात.
.
डीसूजा वीज पडल्यासारखा चमकला. अगदी अस्पष्ट कष्टाने लिहील्या सारख लिहीलय. पण कुणी लिहीलय हे? मेरीने? पण हे कस शक्य आहे? ती तर ? बापरे देवा हा काय खेळ चालवलाहेस? का आपल्याला वेड लागतय ?
.
आज दामले येऊन गेला. आपण त्याला ती वही दाखवली. त्या तारखेला लिहीलेल आजूनही आपल्याला दिसतय. मग दामले अस का म्हणाला. त्याला काहीच दिसत नाहीये म्हणून. का ते फक्त आपल्यालाच दिसतय? मेरी जीथे कुठेही आहे आपल्याशी संवाद साधू ईच्छीतेय.डीसूजाच्या अंगावर शहारा आला. मेरीच माझ्यावर अजूनही प्रेम आहे.आणि ती वहीच आता आमच्या दोघातल संवादच साधन आहे.
.
दिनांक आठ सप्टेंबर : डीसूजा मला खूप एकट वाटतय हो. कधी एकदा तुम्हाला भेटतेय अस झालय. इथे मला बिलकूल करमत नाहीये तुमच्याशिवाय. मला भेटणार ना लवकर.
.
अगदी अस्पष्ट लिहीलय. माझी मेरी खूप त्रासात आहे. तिला माझी कमतरता जाणवतेय. तिला एकटीला पडू देता कामा नये. तिला लवकर भेटायला हवय. पण कस ? कस? ती माझ्या जगात येऊ शकत नाही हे तर नक्की. मग ? मग ? मग काय झाल ? मी तर तिच्या जगात जाऊ शकतो ना. तिच्या साठी एवढ करायला हवय. मगाशी ती सफर्चंद कापायला म्हणून सूरी आणली होती दामलेने ती तो टेबलावरच विसरलाय.मी भर्रकन ती सुरी उचललीये आणि सर्रकन मनगटावरून फिरवलीये. रक्ताची धार मला दिसतेय. तांबड भडक रक्त. हे वाहणार रक्तच मला मेरी कडे घेऊन जाणारै. माझ्या डोळ्यासमोरचा प्रकाश अंधूक होतोय,माझी शुद्ध हरपतेय. मी आता मेरीला भेटणार आहे. लवकर लगेच आत्ताच.....
.
दोन आठवड्यानंतर दामले त्याच्या आउट हाऊस वर दारुचे पेग भरत होता. एक स्वतःसाठी आणि दूसरा त्याच्या लाडक्या मेरी साठी. आता त्या दोघांना लपून भेटाव लागणार नव्हत. त्यासाठी दोघांनी अगदी शिताफीने प्लॅन आखलेला. डीसूजा त्याच्या सापळ्यात अलगद अडकला. मेरी चा मृत्यु तो सहन करू शकला नाही. आणि डीसूजाला भेटायला जाऊन दामले मोठ्या शिताफीने ती वही बदलत होता. त्याने सांगीतल्या प्रमाणे मेरी वहीत लिहीत गेली. आता तिच वही मेरीच्या हातात होती. ही वही आता फक्त नष्ट करायची म्हणजे शेवटचा पूरावाही नाहीसा करायचा. मग आपल्याला कधीच कुणी पकडू शकत नाही. दामले स्वतःवरच खुष होता. तो ओरडला चीयर्स फॉर अवर सक्सेस. मेरी हसली. तीनेही ग्लास उचलला. इतक्यात जोराचा वारा आला आणि वहीची पान फडफडली.तीन वाचल ..
दिनांक बावीस सप्टेंबर : मेरी तू कुठे आहेस ? मला तुझी आठवण येतेय. खुप एकट वाटतय. तूला लवकर भेटायचय. तूझा डीसूजा.
(चु भू द्या घ्या )
(प्रेरणा : नारायण धारप ह्यांची एक लघुकथा )
प्रतिक्रिया
12 Jan 2009 - 1:38 pm | शेखर
कथा छान आहे पण आधी कुठेतरी वाचल्यासारखी वाटते.
- शेखर
12 Jan 2009 - 2:38 pm | परिकथेतील राजकुमार
तुम्ही जी कथा म्हणत आहात त्यात एक आंधळा मेजर, त्याची त्याला फसवणारी बायको आणी तिचे ज्याच्यावर प्रेम बसलेले असते असा शेजारी. अशी पात्रे होती काय ? अशी एक कथा वाचल्याचे आठवते आणी त्यावर बेतलेले एक छोटेसे नाटक हि दुरदर्शनवर पाहिल्याचे स्मरते.
राजकुमार शिरवळकर
|!¤*'~` प्रसाद `~'*¤!|
"समर्थाचिया सेवका वक्र पाहे । असा सर्व भूमंडळी कोण आहे ।।"
आमचे राज्य
12 Jan 2009 - 2:42 pm | शेखर
हिच कथा. अशीच्या अशी वाचल्या सारखी वाटते आहे.
शेखर
12 Jan 2009 - 3:30 pm | मूखदूर्बळ
तुम्ही म्हणता ती कथा वेगळी आहे :) मला वाटत ती कथा खुप वर्षापूर्वी कुठल्याश्या दिवाळी अंकात आलेली. त्या कथेत मेजर एका मुलीला वाचवण्याच्या प्रयत्नात आंधळा होतो आणि मग त्याच मुली बरोबर पुढे लग्न करतो. ती मग त्याच्याशी पुढे प्रतारणा करते. मग तो आंधळा मेजर त्याच्या नोकर आणि कुत्र्याच्या मदतीने पत्नी आणि तीच्या प्रियकराचा काटा काढतो अशी काहीशी ती कथा होती ती मला वाटत :)
12 Jan 2009 - 4:16 pm | परिकथेतील राजकुमार
एकदम बरोब्बर ! आणी तशीच एक कथा सु.शीं. ची सुद्धा वाचल्याचे आठवत आहे !
|!¤*'~` प्रसाद `~'*¤!|
"समर्थाचिया सेवका वक्र पाहे । असा सर्व भूमंडळी कोण आहे ।।"
आमचे राज्य
12 Jan 2009 - 5:25 pm | मृगनयनी
कथा छान आहे पण आधी कुठेतरी वाचल्यासारखी वाटते.
ह्म्म... सहमत!
नावं बदलली आहेत. पण "थीम" तीच आहे.
मध्ये १ नाटकही येऊन गेलं, या थीमवर!
असो. प्रयत्न चांगला आहे.
:)
12 Jan 2009 - 1:41 pm | व्यंकु
जबरा,खतरनाक कथा
12 Jan 2009 - 1:43 pm | स्मिता श्रीपाद
मी पण वाचलिये आधी कुठेतरी...
छान कथा...
-स्मिता
12 Jan 2009 - 1:49 pm | महेश हतोळकर
आधीही समुद्राच्या कथे बद्दल विचारलं होतं. ही कथा तुमचीच का?
12 Jan 2009 - 2:25 pm | मूखदूर्बळ
मी : क्षमस्व
(हे स्वत : लाच क्षमस्व म्हटल्यासारख वाटतय ) :P
मीच तो :)
12 Jan 2009 - 4:52 pm | महेश हतोळकर
दोनदा विचारल्याबद्दल सॉरी #:S पण दोन्ही कथा खूप छान आहेत. आजूनही कथा वाचायला आवडतील.
12 Jan 2009 - 4:35 pm | नीधप
घ्यावे कशाला सत्राशे साठ आयडी :)
- नी
http://saaneedhapa.googlepages.com/home
12 Jan 2009 - 5:25 pm | मूखदूर्बळ
मी : सॉरी कश्याबद्दल :)
अज्जूका : एकच आय डी आहे गो माझा मिपावर. आणि माबो वर पण एकूलता एक :)