कॉम्पीटीशन

हा तर इंटरव्हलपर्यंतचा पिक्चर झाला! क्लायमॅक्स अभी बाकी है दोस्त।
(कुछ साल बाद, मुलगा आता मोठा झाला आहे, कमावता आहे, आई-बाप थकले आहेत, मानसिकदृष्ट्या मुलावर फारच अवलंबून आहेत.)

"आमचे बाबा(का पप्पा/डॅडी) अजूनही पाच मजले चढून येतात, बाबा दाखवा हो!", "आमची आई(का ममी/मॉम?) अजूनही दहा माणसांचं जेवण एकटी बनवू शकते; आई, बायकोच्या मैत्रिणी आणि त्यांचे नवरे असे मिळून एकूण १५ लोकं जेवायला येतील संध्याकाळी, स्वयंपाक तयार ठेव. बाबा आहेतच सामान आणून द्यायला आणि आवराआवरी करायला!"

सूचना: अशा प्रकारचे विचार कधी-मधी "डोंबार्‍याचा खेळ" पाहिला की मी आणि माझा भाऊ करतो.

अदिती
आमच्यात दारू पिण्यासाठी नवीन वर्षाची, नवीन कपडे खरेदी करण्यासाठी दिवाळीची, मोदकांसाठी चतुर्थीची, आणि शुभेच्छा देण्यासाठी वाढदिवसाची वाट बघत नाहीत.

माझे चुकत असेल सर पण एक विचारु का?

मुलांचा कल बघायला त्यांना अनेक कलांची ओळख करुन देण्यात काही गैर आहे का? लहान मुलांवर दडपण न आणता की प्रत्येक गोष्ट आलीच पाहीजे पण विविध क्लासेस ला पाठवण्यात एक एक्पोजर हा हेतु असला तर गैर आहे का?

मुलांचा कल बघण्यासाठी त्यांच्या डोक्यावर भाराभर गोष्टींचे गाठोडे ठेवावे लागत नाही. त्याची गरजही नसते.
५/६ वर्षाच्या वयात गायन किंवा कराटे ह्या गोष्टींचा काय उपयोग असतो? शेजारचा मुलगा क्लास ला जातो म्हणुन आपलाही मुलगा गेला पाहीजे ही भावनाच पालकांना ह्या गोष्टी करायला प्रव्रुत्त करते. कॉम्पीटीशन ही असतेच. ४/५ वर्षांच्या चिमुरड्यांमधे नाही, ती असते ती पालकांमध्ये. शेजारच्या मुलाला एखादी गोष्ट येत असेल अन् आपल्या मुलाला ते येत नाही म्हणजे आपण कमी पडलो असल्या फुटकळ गोष्टीच पालकांना हे सारे करायला प्रवुत्त करतात.

सुक्या (बोंबील)
मु. पो. डोंबलेवाडी ( आमच्या गावात पोस्ट हापीस नाय. लिवायचं म्हुन लिवलं.)

छोटुल्याचा मार्ग कठीण दिसतो एकंदरीत...
आई वडिल कडक इस्त्र्या दिसतात..:(

मला सध्या मुंबईत काय परिस्थीती आहे ते ठाऊक नाही....
पण तुम्हाला मुंबईत एक चिंचेचा हिरवा फोक मिळू शकेल का हो?
जर मिळाला तर लगेच घ्या आणि...
त्या आई-वडिलांच्या कुल्यावर चार-चार हिरवेनिळे वळ उठवा हो!!!!!

आणखी सुचल्यावर नंतर कळवीन....
आपला,
डांबिसकाका

मुलं म्हणजे आपल्याला हवी तशी दामटून घ्यायची तट्टे वाटणार्‍या पालकांना काय सांगावे?
मुलांना वेगवेगळ्या कलांमध्ये, खेळांमध्ये, अभ्यासात एकदमच पारंगत केल्याखेरीज काही खरे नाही असे ओझे शिरावर ठेवून जगणार्‍या पालकांनाच एकदा वेगवेगळ्या क्लासेसना एकाच दिवसात पाठवायला हवे.
एक महिनाभर घाण्याला जुंपलेल्या बैलाप्रमाणे सकाळी ५ ते रात्री १० असे क्लासेस केले की मग मुलांवर काय अत्याचार होतात हे कळेल.
(अशा क्लासमधे कोचिंगसाठी मी जरुर येईन! X( )

चतुरंग

माजा पोरगा वय वर्स ८
मी : पोरा जरा लोकांचे पोरन्कड बग, अब्यास कर,
ते सारेगम मदी बग तुज्यायेवडी कशे गानी म्हनतात,
कराटे शीक , स्पोर्टमदी भाग झे, कईतरी कर

पोरगा : बाबा तू यडा हाईस

सोताशीच : (मी ८ वर्साचा आसताना क केल व्हत ते आटवत न्हाई बगा)

मिथुन काशिनाथ भोईर
(जल्ला सगला काय नावानच हाय)

स्वतःला नक्की काय करायचे आहे याचा शोध न घेतलेले आणि त्याबद्दल विचारच न केलेले लोक आपल्या मुलांनी काय करायला हावे हे कसे ठरवणार?
प्रोत्साहन आणि अवास्तव अपेक्षा यांतला फरक कसा ओळखावा?
-- लिखाळ.
माझ्या अनुदिनीला येथे भेट द्या.
'हे असंच चालू राहणार!' असली वाक्ये आपल्या 'अकार्यक्षमतेवर' पांघरूण घालायला उपयोगी पडतात.

सर,
एक प्रश्न आहे. मी अनेकदा हे ऐकतो की सध्या स्पर्धा वाढली आहे. ती कशाची स्पर्धा आहे? (प्रश्न तात्विक नाही साधा आहे)
पोटापाण्याचा व्यवसाय निवडणे आणि सुखाने जगणे हे अवघड असेल पण त्यात स्पर्धा कुणाची आणि कसली आहे?
-- (संभ्रमित) लिखाळ.
माझ्या अनुदिनीला येथे भेट द्या.

लेख आवद्ला.

मुलांना सगळ्या कलांची ओळख करून देण्यामध्ये काय चुकीचे आहे. त्यापैकी एकामध्ये जर त्याला जास्ती ओढ वाटत असेल तर त्याला त्यात पारंगत करण्यात आई-वडिलांची मदत व्हावी या मताची मी आहे.
पण सध्याचे जग बघता (स्पर्धा नव्हे) कोणत्या ठिकाणी कोणता राक्षस असेल जो मुलांना सावज करण्यासाठी टपलेला असेल सांगता नाही येत. त्यासाठी स्वसंरक्षणाचे शिक्षण जर दिले तर काय चूक आहे? प्रत्येक ठिकाणी आई-वडील मुलासोबत नसतात.
कोणत्याही प्रकारचा दबाव टाकणं कधीही चूकच पण म्हणून ज्या बेसिक गोष्टी आहेत त्या तरी नको लक्षात यायला.
- (सर्वव्यापी)प्राजु
http://praaju.blogspot.com/

AGE 5 is too early

स्पर्धा वाढली आहे ह्या पेक्षा दुसर्‍याकडे आंधळे पणाने बघण्याची व्रुत्ती, वाढलेला हावरेपणा, आणि आपला पाल्य सगळ्यात पुढे गेला पाहीजे ही अतिअपेक्षा एकुनच जीवनाला आलेली अतिकृत्रीमता ह्या सगळ्या अभासी स्पर्धेमागची कारणे आहत.

----
सखाराम गटणे
© २००८,
लेखकाच्या पुर्व लेखी परवानगीशिवाय ही प्रतिक्रिया वापरता येणार नाही.

पाल्यांने हे केलेच पाहिजे हा जो "च" असतो तो कमी केला तरी कॉम्पीटीशन कमी होईल.
:)

लेख आवडला, समजला.
आमच्याकडे आधीपासून चिरंजीवच ठरवतात कोणत्या क्लासला जायचय ते.

रेवती

मुलांना वेगवेगळ्या कलांची ओळख करून देण्यात काहीच चूक नाही. उलट अभ्यासाव्यतिरिक्त इतर काहि खेळ, कला शिकण्याने अभ्यासाचा ताण हलका व्हायला आणि मन ताजेतवाने व्हायला मदतच होते. पोहणे, कराटे हे खेळ तर चांगलेच आहेत. पोहणे (साधारण ५ वर्षापासून पुढे) लहान वयात शिकले तर मुलांना पाण्याची भिती रहात नाही. मोठेपणी शिकायला अशक्य नसले तरी अवघड जाते. मुलांचा मेंदू लहान वयात अनेक नवीन गोष्टी शिकण्यास उत्सुक असतो. प्रौढ वयात लर्निंग ग्राफ कमी होत जातो.
हल्लीच्या फ्लॅट सिस्टिम मुळे मुलांना त्यांच्या वयाच्या मुलांमध्ये खेळायला, वावरायला कमी वाव मिळतो. मुले घरात बसून तरी कितीवेळ एकटी खेळणार ...एकटे खेळणे किंवा मग टिव्ही समोर बसणे .

मुले जर एखाद्या क्लासला , खेळाच्या प्रॅक्टिस ला जाणे एन्जॉय करत असतील तर शाळे व्यतिरिक्त असे क्लासेस लावण्यात काहीच चूक नाही. फक्त त्यात मुलांवर जबरदस्ती नको. अवास्तव कलेचे प्रदर्शन नको. कोणत्याही गोष्टीचा अतिरेक हा वाईटच. मुलांची आवड मुलांचे वेळापत्रक , येण्या जाण्याला लागणारा वेळ, क्लासेस ची फी (परवडते की नाही), क्लास मध्ये योग्य मार्गदर्शन मिळते की नाही वगैरे गोष्टींचा विचार करून आणि त्यांचा योग्य मेळ जमवून असे क्लासेस लावण्यात काही हरकत नाही.
माझ्या भावाची मुलगी (वय आठ ) शाळा आणि अभ्यासाव्यतिरिक्त कराटे, स्विमीग आणि कीबोर्ड वादन शिकत आहे. सुरवातीला पाण्याला जाम घाबरणारी ती आता स्विमींग क्लास चा दिवस कधी येतो ह्याची वाट बघत असते. कराटे क्लास ही एन्जॉय करते आणि घरी असताना मूड आला की किबोर्ड वर शिकवलेल्या धून चा स्वतःहून सराव करते. मुलांनी स्वतःहून इन्टरेस्ट दाखवला की पुढची शिकण्याची क्रिया सहज पार पडते. फक्त हे आलेच पाहिजे हा घोषा नको.

प्रभू सरांची लेखन शैली आवडली. धन्यवाद.

आपल्या आवडी-निवडी मुलांवर लादणे, आपण जे स्वतः करू शकलो नाही ते मुलांनी करायची जबरदस्ती करणे, हे चूकच.

Doing what you like is freedom. Liking what you do is happiness.

नुकतेच माझ्या ओळखीतल्या एका गृहस्थांच्या लहान मुलीला शाळेत घालण्यात आले. वय वर्षे ३. प्री-नर्सरी म्हणे बॉ. दिवसाला ३ तास फक्त. (काय शिकवतात देव जाणे!)
का बरे एवढ्या लवकर शाळेत घातलेत असे विचारले तर उत्तर आले,
"आजकाल सगळ्यांचीच मुले लवकर जातात शाळेत. मुलांनाही जरा शाळेच्या वातावरणाची सवय होते. आता मुलगी २-३ तास जाईल शाळेत तर 'हिलाही' जरा मोकळा वेळ मिळेल कामं आटपायला. पुन्हा, पुढे नर्सरी/केजी मधे ऍडमिशन मिळणे जरा सोपे जाते. नाही तर कसले ते अवाढव्य डोनेशन आणि पुन्हा वरचा ताप तो वेगळाच!"

आम्हीतर बुवा ६ वर्षांचे घोडे झाल्यावर शाळेत गेलो होतो. असो.
मुमुक्षु