X/0 = ∞ ? !

प्रगती आहे! कॅटरपिलरकडे शिकवणी सुरु ठेवा!!
वाचकांचा मेन्दु कुरतडण्यात लवकर प्राविण्य मिळेल :-)

चांगलय काव्य!

लिहीत रहा.

सुख दु:खाची मांदियाळी,
आयुष्य भोगीले
गुणिले भागिले हाती शुन्य आले
शुन्यात शुन्य मिळूनी ,अंनंत तत्व झाले
X/0 = ∞ ? !

अनंतयात्री ,

अफलातुन सुंदर लिहिलं गेलें आहे हे !

अगाधा भागाया
-शून्य माझ्यातले
घेता- भेटी आले
अनंतत्व

हे कडवे वाचल्या वाचल्या माऊलींच्या अभंगातील कडवे आठवले .

"दर्पणीं पाहता रूप न दिसे ओ आपुले | बाप रखुमादेवीवरें अम्ज ऐसे केलें "
हे म्हणताना माऊलींच्या मनात जी भावना असेल ती काहीसी अशीच असावी. आपण आपलाच शोध घ्यायला जातो अन लक्षात येतें की आपण ह्या अखंड अनंत अस्तित्वाचाच एक हिस्सा आहोत , रादर आपण तेच आहोत . मग तुम्ही म्हणता तसें अनंत्त्वाची भेटी होते !

अनंत जोखण्या
- हाती मोजपट्टी
नव्हती- हिंपुटी
नाही झालो

मग हे जे अनंतत्व आहे ते मोजयला , कवेत घ्यायला गेलो तर कवेत घेताच येत नाही . जी आसावला , कसनुसा होऊन जातो !

"क्षेमालागीं जीव उतावीळ माझा । म्हणवूनि स्फुरताती बाहो । क्षेम देऊं गेले तंव मीची मी एकली । आसावला जीव राहो ॥ "

धून अनंताची
झंकारली गात्री
अनंताचा यात्री
तेव्हा झालो

आणि मग पुढे - आणि मग हे अनंत कवेत येत नाही, समजुन घेता येत नाही, अनुभवता येत नाही. कारण कोण अनुभवणार ? आणि आणि हा अनुभवणारा हा ज्याचा अनुभव घ्यायचा ते अनंत ,त्याच्यातच आहे सामावलेला, म्हणजे अख्खा अनुभवच ह्या अनंताच्या कवेत आहे, अनंतच आहेत , अनुभवणारा आणि अनुभाव्य भिन्न नाहीच ! आपण तोच आहोत ! आपल्याच अंतरात ती अनंताची धुन झंकारते !

"बाप रखुमादेविवरू ह्रदयींचा जाणुनि ।
अनुभवु सौरसु केला ।
दृष्टीचा डोळा पाहों मी गेलीये ।
तंव भीतरीं पालटु झाला ॥ "

आणि मग हा केवळ झंकारण्याचा , ध्यानाचा समाधीचा एक क्षण रहात नाही, कारण प्रत्येक क्षणात, जळी स्थळी काष्टी पाषाणी तुम्हाला अनंतच दिसत आहे. त्यानंतर अख्खा प्रवासच अनंतात आहे ! तेव्हा तुम्ही अनंताचे यात्री झालेला असता , अनंताकडुन अनंताकडे अनंताच्या मार्गावरुन प्रवास करणारे!

माऊली म्हणतात :
घरामाजीं पायें । चालतां मार्गुही तोचि होये ।
ना बैसे तरी आहे । पावणेंचि ॥

अहाहा.
खुपच सुंदर कविता लिहिलीत तुम्ही आज. माऊलींची आठवण करुन दिलीत . मनःपुर्वक धन्यवाद :)

पुढील लेखनासाठी शुभेच्छा !