लागट बोलणं

@ सामंत साहेब, तुम्ही सध्या ९० वर्षांचे आहात, सधारणतः १९४७ च्या सुमारास तुम्ही मिडिल स्कूलमधे असाल. त्यावेळी तुमच्या शाळेत प्रत्येक मुलाला स्वतंत्र लॉकर, शाळेत 'हॉलवे' वगैरे असणारी शाळा (कोकणातली ?) कोणत्या गावातली आणि कोणती होती ?
-- की हा लेख देखील कोणत्यातरी इंग्रजी लेखाचे 'आई'च्या कृपेने केलेले भाषांतर आहे ? 'शक्तीशाली शब्द' ..."जेव्हा तुम्हाला तसं वाटायला लागतं तेव्हाच ते “म्हणणं” खरोखरच वेगाने नष्ट होण्यास सुरवात होते" .... वगैरे वाक्ये 'आई'ची वाटतात.

का कुणास ठाऊक,त्या दिवशी मी एकटाच शांत बसलो असताना माझं मन >>>
प्रोफेसर देसाईना कुठे गेले होते?

लिहिते राहा...!

-दिलीप बिरुटे

पुढील हल्ला कवीते द्वारे होऊ शकतो!

तू आहेस माझे जिवन.
(तू आहेस माझे जेवण ,विडंबना साठी कच्चा माल....)
मला शत्रूच्या गुप्त गोळाबारूद भंडाराचा पत्ता लागला आहे.

बाकी आपली आठवण चांगली आहे पण मिडलक्लास मधली नसावी प्रि प्रायमरीतली असावी.
आणी शिर्षक सुद्धा चुकले आहे असे वाटते.

इश्श,
आम्हीं नाही जा..
नको ना गडे...

असे काहीतरी वाचायला मिळेल, लाॅकर मधून शालू,मालू,नलू .... कोणासाठी लिहिलेले प्रेमपत्र पडेल व मित्रांना (नल-दमयंती) कळेल त्या ऐवजी झुरळ बाहेर पडल्याने भ्रमनिरास झालो.
मिडलक्लास मधे लागट बोलण्याची सुरवात होते. मग जिवलग मित्र सुद्धा अडचण वाटतो.

बाकी विडंबन हे आनंदी रहाण्याचे व दुसर्यांना आनंदी ठेवण्याचे उत्तम साधन आहे.

अगदी भगवान श्रीकृष्ण सुद्धा यातून सुटले नाहीत. एका केशवसुताने (ज के उपाध्याय) ,गीता, भगवंतांनी मानवाच्या उत्थानासाठी सांगितलेल्या या ग्रंथांचे विडंबन लिहीले आहे. मिपावर आहे.

राम गणेश गडकरींच्या रांगोळी या कवितेचे विडंबन केल्यावर ते म्हणाले की विडंबन हे मुळ कलाकृतीचा सन्मान आहे.

तुम्हीं लिहीत रहा आम्हीं जागा शोधू..

स.न.वि.वी. क.लो.आ.

दुसर्‍या दिवशी मी शाळेत गेलो. माझा जिवलग मित्र मला म्हणत होता “मला माहित आहे की ते झुरळ तुझ्याकडून आलेलं नव्हतं,
ते इतर मित्र फक्त उद्धट आहेत, आणि त्यांना फक्त मजा आणि
चिडवाचिडवितून तुझी चेष्टा करायची होती.”

आयला तुमचे मित्र अकालीच प्रौढ झाले वाटते? आमचे तर सगळे मित्र नालायक टाईपचे होते. आणि त्या काळात अमुक जीवलग वगैरे कळत नसायचे.

ते झुरळाचं सोडा हो. अहो, मी शाळेत बेडूक नेला होता कंपासपेटीत भरून. गणिताचा वर्ग चालू असतांना मित्रांना दाखवीत होतो. गणिताच्या गुरुजींनी मला पुढे बोलवून तो टेबलावर ठेवायला सांगितला. मी तसे इमानेइतबारे केले. ग.गु.ना तो रबराचा वाटला. ते बेडकास जवळून निरखीत होते. ते व तो बेडूक दोघेही बिनधास्त होते. मग मी बेडकास विवक्षित जागी हात लावल्यावर तो उड्या मारून पुढे गगुकडे सरकू लागला. ते पाहून त्याच्या प्रत्येक उडीसरशी गगुंचा चेहरा मागेमागे जात राहिला. शेवटी तो टेबलाचा काठाजवळ आला. मग मी त्यास झडप घालून उचललं व कंपासपेटीत बंदिस्त केलं. यावरून मी किती शूरवीर आहे हे सिद्ध होतं.

गणित माझा आवडीचा विषय असल्याने गगुंनी हे प्रकरण वर्गाबाहेर नेलं नाही.

-नाठाळ नठ्या

घटना क्षुल्लक असते,पण वय, मानसिक प्रगल्भता,अनुभव अशा सारख्या गोष्टी हळूहळू पोक्त विचार करायला कारणीभूत होतात.

खरं आहे.
नाहीतर काही काही म्हातारे लोकं मिपावरील लोकांनी टिंगल टवाळी केली, टीका केली म्हणून लगेच नवनवीन लेख पाडतात. त्यांना पोक्त पणा म्हणजे काय माहीतच नसते.

अवांतर : ह्या लेखाचे विडंबन पडायचा विचार आहे, म्हणून ( बोलत लागणं ) ह्या टायटल चा कॉपी राईट घेऊन ठेवत आहे.
:))))

पिकल्या पानाचा देठं की हो हिरवा....

ग्रेसफुली म्हातारं व्हायचंय? हा घ्या नुख्सा.

हाल चाल कैसा है।

किसी ने पुछा कैसे हो।
मुस्कुरा के बोला।
बढीया है दोस्त।

दोस्तों की मेहर है।
रब दी है खैर।
मस्त चल रही है।
जिदंगी की सैर ।

तडके उठता हूँ।
दाढी दुढी बनाता हूँ।
बचेखुचे बालों को ढुढंके
सवारता हूँ।

सैरसपाटा तो बहाना है।
आँखो की ज्यादा
घुटनो की वर्जीश कम होती है।
कुछ खुंसट दोस्त और
जाते हुये चांद से
आँखे चार होती है।

घर आते ही गोली चलती है।
आज फिर देर हुयी
बोला हाँ आज वर्जीश
थोडी कुछ ज्यादाही हुयी।

ना आफिस की चिंता।
ना नोकरी जाने का डर।
खाता हूँ पीता हूँ।
अपने ही गुन गाता हूँ।

शाम होते ही कुत्ता काठी के साथ
बुढ्ढों के अड्डे पे हजेरी लगती है।
सामने समोसे वडापाव
की ढेरीसी दिखती है।

दो पटियाले लगते है।
कभी कभार काजू कबाब सजते है।
कुछ भी ना मिले तो
जले हुये पापड भी चलते है।

रूखी सुखी खाता हूँ।
मुंछाँँ मे घी लगाके
चादर के साथ
लंबी तानके सोता हूँ।

मेहरारू की नजरे इनायत।
यहाँ सब खैरीयत है।
तबियत के साथ साथ
तरबियत भी अच्छी
चल रही है ।
२०-१२-२०२०