सह(न्)जीवन

मला आज एक मिपासद्स्य सहकुटुंब भेटले.त्यांच्या परवानगीने हे प्रकटन.
एक तो होता. एक ती होती. पत्रिका बघुन लग्न झालेले. लग्नाआधी एकमेकांच्या आवडीनिवडी पडताळुन बघायला पूर्ण संधी मिळालेली होती. चार वर्षाचा एक मुलगा होता. दोघांची सारखी भांडणे होत होती. भांडणाला कसलाही विषय चालत असे. न आवडणारी भाजी पासुन ते तो ने कधीतरी घेतलेला पेग. भांडण विकोपाला जायचे. सरतेशेवटी मॅरेज काउंसिलरकडे जायचे ठरले. जाउन सुद्धा आले. काउंसिलर कडे जाउन आल्यावर भांडणे आणखीन वाढली. आधी मराठीत भांडत. आता काऊंसिलरने सांगितलेले इंग्रजी शब्द वापरुन भांडत होते.
त्यांच्या बोलण्यात सारखे काउंसिलर हा शब्द परत परत येत होता. तो कानावर कॉन सेलर(बंडलबाज) असा पडत होता.त्या महात्म्याने जी समृद्ध सह़जीवनाची त्यातली काही सुत्रे सांग खालीलप्रमाणे. नंबर घालुन झालेल्या वाक्यानंतर माझे विचार. वाचकांना पटावेत असा काहीही आग्रह नाही.
१.आपल्या जोडीदाराच्या चूका मित्रांकडे/मैत्रिणीकडे बोलु नका.
मी मिपावर बोलु शकतो. मिपाकर माझे मित्र किंवा मैत्रीण नाहीत. (त्याहुन जास्त आहेत) माझे विचार
२.लग्न झाल्यावर एकमेकाना समजायला काही वर्षे लागतात.
माझ्या लग्नाला २२ वर्षे झाली. मला फार काही समजले आहे असे मला वाटत नाही.
३. तुमचे खास हास्य फक्त जोडीदारासाठी.
हा म्हणजे अन्यायच झाला की.
४.सर्व वेळ एकमेकाबरोबर घालवु नका. स्वःत चे सर्कल तयार करा.
मी मला वेळ मिळाला की मिपावर असतो.मित्रांबरोबर बाहेर गेले की बील मला भरावे लागते.ते जास्त असते.
५. कितीही भांडण झाले तरी आदर सोडू नका.
आदराचे मला माहित नाही.पदराबद्दल बोला.तो सोडायचा प्रष्नच नाही. उपाशी मरायचे आहे का?
६. प्रत्येक भांडण तुम्ही जींकलेच पाहिजे असे नाही.
मी भांडण जिंकू शकतो ह्यावर माझा विश्वास नाही.गेले ते दिवस.
७. तोंड बंद करायची कला शिका.
लग्न झाल्यापासुन हे काम एकदम बरोबर शिकलो आहे.
८. प्रत्येक नातेसंबंधात वाद असतोच. तो नीट बोलुन सोडवायचा का कारपेट खाली ढकलायचा हे तुम्ही ठरवा.
माझ्याघरी कारपेट नाही. मी माळ्यावर टाकतो. वेळ मिळाला की कधीतरी साफ करीन.
इतर सर्व चर्चा करुन काऊंसिलरला कानशिलाखाली मारले पाहीजे असे मी त्यांना कळवले. हा सर्व त्रास गृहपाठ नीट न होण्यामुळे होत आहे असे कळवले. आणि २०० पानाची एक वही भेट म्हणुन दिली. आणि तिचे उपयोग सांगितले.
--------------------------------------------------------------------------------------------
मला बसपेक्षा गाडीचा प्रवास आवडतो. त्याचे मुख्य कारण की गाडी ठाण्याला आली की लगेच घोषणा होते, "आपण आपल्या सामानाची नीट तपासणी करा". मी लगेच ती करतो. त्यामुळे काही सामान विसरले असेल तर घरच्या तोफखान्यासाठी तयार राहता येते. गृहपाठ न केलेल्या विद्यार्थ्यासारखे तोंड केले की भांडण लगेच थांबते.
मॉल मधे खरेदी म्हणजे मला एक जीवावरचे संकट वाटते. मलासर्व दुकानदार खाटिक वाटतात आणि मी कत्तलीला आलेला बकरा. सर्व खरेदी होईतो मी नेमक काय करायचे ह्याबद्दल माझा फार गोंधळ होतो म्हणुन मी हे सहसा टाळतो. आता ह्या विषयावरुन भांडण नको म्हणुन एक आयडीया केली. खिशात एक सींगल पेग घेतो. मॉल मधे गेल्यावर एक कोक चा कॅन घेतो. अगदी योग्य जागेवर उभा राहतो. मॉल मधे कोका कोला प्यायला बंदी नाही. हिरवे हिरवे गार गालीचे..... गाणे म्हणत मजेत वेळ जातो. नवरा खरेदीला येतो म्हणुन बायको खुष.
आठ वर्षापुर्वी मी पोल्ट्री मधे रिसर्च करत होतो. घरी आल्यावर बायको दुस-यांदा आंघोळ करायचा आग्रह करु लागली. मी म्हटले चालेल करतो दुसरी आंघोळ. पण आंघोळ केल्यावर "चित्तवृती अंमळ प्रफुल्लीत होतात त्याचे काय" असे म्हटल्यावर परत आग्रह झाला नाही.
सहजीवनात सहन पण करावे लागते आणि जीवन पण व्हावे लागते.
जाता जाता: जीवन ह्या नटाची नारदाची भुमिका करण्यात हातखंडा होता.
माझी बायको मला कमी साईज ची बनियन घेते. कारण त्यावर जास्त डिस्काऊंट असतो. दोनदा घातल्यावर साईज बरोबर होते असे तीचे म्हणणे.
मला एकदा सि.एस.टी वरुन १२ पांढरे शर्ट घेउन आली. लय भारी ब्रँड पण सेकंड क्वालीटी. शर्टाची किंमत प्रत्येकी ७० रुपये. हात थोडे छोटे असले म्हणुन काय झाले. फोल्ड करुन घ्या असे म्हणते. काय बोलायची सोय नाही. मी आपले ७ नंबर सुत्र अंगिकारतो.