कसं पटवावं पोरीला ?

शेवट अगदी निराश करुन गेला.

सांगेल ते मी करणार होतो

माझ्या मधल्या काठीपोटी

हे विषेश आवडले आहे

पैजारबुवा,

काय सिविपा लावलाय राव :)

एक काळ होता कि अश्या कवीतेवर ३००+ प्रतिसाद हा हा म्हणता आले असते...."हाणाहिथे" नैत आता...पूमिराना

कसं पटवावं पोरीला ?

>>> सदर विषयावरील आमचा जगप्रसिध्द लोकोत्तर एकमेवाद्वित्वीय लेख ह्या इथे पहावयास मिळेल >>>
पोरगीपटाव शास्त्राचे नियम : http://www.misalpav.com/node/30038

बाकी आपली कविता एकदम कटू सत्य आहे ह्यात शंकाच नाही . पोपकला हा एक अवघड खेळ आहे, ज्याला जमतो त्यानेच करावे , ज्याला जमत नाही त्याने केल्यास अंगाशी येण्याचीच दाट शक्यता असते .
>>>
गळ गिळितां सुख वाटे । वोढून घेतां घसा फाटे ।
कां तें बापुडें मृग आपटे । चारा घे‍ऊन पळतां ॥ ६६॥
तैसी विषयसुखाची गोडी । गोड वाटे परी ते कुडी ।
म्हणौनियां आवडी । रघुनाथीं धरावी । ६७॥

___/\___

मार्कस सरांची प्रतिक्रीया वाचताना आम्हाला "नवनित मार्जार योग आठवला"

- नवनित मार्जार योग -

नवनित पाहता जैसा | संयम ढळे मार्जाराचा |
नको तिकडे तैसा उठे रे | शुळ हा मस्तकीचा ||

किती दाबून धरला तरीही | दिसतो रे क्षोभ माझा |
जाणकार म्हणती की | दोश हा यौवनाचा ||

लाकडे मसणात गेली | तरी यौवन सरता सरे ना |
किती तरी गुरु केले | पण राग काबूत येईना ||

धावतो एकांत स्थळी मी | हात दाबूनी कपाळी|
हळूच गळे राग मग | रगडीता हस्त भाळी||

मोकळा होताच श्वास | मन शांत शांत होते |
त्याक्षणी नयनांना | नविन नवनित दिसते ||

नवनित पाहता ते |पित्त माझे खवळावे |
दमन करण्या तयाचे | पुन्हा एकांती मी पळावे ||

अहर्निश असा रे | खेळ चालीत राही |
शरीर थकून जाई | मन धावित राही ||

रघुनाथा माझे तू | चोचले पुरवावे |
बोचलेपण हे माझे | तू झणी निरवावे ||

निरोधू कैसा मी | या मना एकनाथा |
जगन्नाथ वाटे मज | हात अपुलाच नाथा ||

पैजारबुवा,