विसरून जाण्याजोग्या आठवणी

मिपावर स्वागत.
पहिलाच लेख अत्यंत परखड, आणि प्रांजळपणे लिहिला आहे.
असेच लिहीत रहा.
पुलेशु

ट्रोलींग, टाईमपास तर होणार नाही चांगल्या लेखनावर. चांगलं लिहिलं आहे तुम्ही. अशा आठवणी आहेत हे स्वीकारून, त्यांच्याबद्दल अधिक वा सतत विचार ना करता पुढे जायचं. इथवर जसं मार्गी लागलं, त्याप्रमाणे पुढेही चांगलं होईल.

शुभेच्छा.

छान लेख.

+१

खरं तर हा अनुभव नक्कीच विसरण्यासारखा नाही कारण तुम्ही जे काही घडलात ते यातुनच घडत गेलात.

शाळेत असताना मला देखील अशाच प्रकारच्या (म्हणजे मॉब ट्रोलिंगच्या) अनुभवातून जावे लागले होते, चिडवण्याचा विषय वेगळा होता इतकेच.

फक्त फरक इतकाच झाला की प्रत्येक गोष्ट मी माझ्या घरी आणि शिक्षकांना जाउन सांगायचो. शिक्षकांचा चमचा वगेरे पदव्या देखिल मला त्या काळी बहाल झाल्या होत्या. त्यातनं मग रोज शाळेत भांडणे मारामार्‍या एकमेकांची पुस्तके वह्या फाडणे इत्यादी प्रकार सुरु झाले. इतके की मधल्या सुट्टी मधे डबा खाताना मी पण माझे दप्तर जवळ घेउन बसायचो (अर्थात एकटाच)

अशातच एक मोठे गंभीर प्रकरण शाळेत घडले ज्या मधे माझे आई बाबा माझ्या पाठी ठाम पणे उभे राहिले आणि शिक्षकांनी देखील मी हा प्रकार त्यांच्या कानावर घालून त्यांना सावध केले होते हे मुख्याध्यपकांना सांगितले. बर्‍याच जणांवर शाळेने कारवाई केली. त्यातल्या काही जणांना शाळा देखिल सोडावी लागली.

या प्रकरणा नंतर मात्र मॉब ट्रोलींग अजिबात बंद झाले आणि उरलेली शालेय वर्षे सुरळीत पार पडली.

पैजारबुवा,

Tumachya dhaadasaala salaam.

लिहिलंत हे उत्तम केलंत.

मानसिक कचऱ्याचा निचरा होणं हि निरोगी मनाची पहिली पायरी आहे.

आता याच गोष्टींकडे त्रयस्थ दृष्टीने पहायाला सुरुवात करा काही दिवसांनी तुम्हाला पण त्याबद्दल काहीच वाटेनासे होईल.

बाकी आपल्याला बायकी म्हणून चिडवले गेले तसे जास्त उंच मुलाला लांबू जिराफ किंवा बुटक्या मुलाला टिंगू, दीड फूट असेही चिडवले जाते.

अत्यंत गोऱ्या मुलीला पांढरी पाल, सपाट छातीच्या मुलीला कॅरम बोर्ड, चपाती, लठ्ठ मुलीला ड्रम बरणी अशी विशेषणे सुद्धा लावली जात असतात

जो कोणी समाजाच्या सरासरीच्या बाहेर( beyond standard deviation) असतो त्याला असेच वेगळे केले जाते.

जाणून बुजून किंवा अनवधानाने त्यात चांगली मुलं किंवा माणसं पण त्यात सहभागी होतात.

त्यामुळे हि गोष्ट अशा लोकांच्या वागण्यातील एक विसंगती म्हणून सोडून दयायचे असते म्हणजे आपले मन निर्मल आणि स्वच्छ राहते.

लोकांवरचा राग आपल्या मनात धरून ठेवला असता त्याचा त्रास आपल्यालाच होतो.

हे म्हणजे अंधारात मुलीला डोळा मारल्यासारखे आहे. तिला ते समजतही नाही.

आवडले. हे लिखाण नुसते प्रांजळच आहे असे नव्हे, तर अतिशय निर्वीषही आहे, हे विशेष.

हे लिहून आता मनाचा निचरा झाला असेल; तेव्हा आता पुढचे पहा. ह्या कटू आठवणी विसरून जा.

मिपावर अशा लिखाणाची कोणीही टर उडवणार नाही, हे नक्की. बहुतांशी शालेय जीवनात आपण एखाद्याला चिडवणे, एकटे पाडणे यातून समोरच्या व्यक्तीला किती त्रास व भावनिक कोंडमारा सहन करायला लावतोय याची पोच नसते. तुम्हाला शालेय जीवनात तुम्हाला चिडवणारे तुम्हाला आता भेटले तर कदाचित तुमची माफीही मागतील. त्यामुळे हे सर्व विसरुन जा. या सगळ्या भावनिक कोंडमाऱ्यातून तुम्ही सावरलात, ही खूप महत्वाची गोष्ट आहे. नाहीतर एखादा आयुष्यातून उठला असता. त्यामुळए तुम्ही आयुष्यातील एका मोठ्या कसोटीला खरे उतरलात यालिषयी अभिमानच बाळगा. आणि कटू आठवणी विसरुनच जा. असो. हा लेख लिहून तुमच्या भावनांना वाट मोकळी करुन दिलीत ते चांगलंच झालं.

प्रांजळ आणि मनमोकळेपणाने अनुभवकथन.
मुलं घरी अगदी लहान सहान वाटणार्या गोष्टी सांगू शकतात म्हणजेच तूमचा मुलांवर आणि मुलांचा तुमच्यावर विश्वास ( हेच फार महत्त्वाचे) आहे

तुम्ही त्या पौगंडावस्थेतील हळुवार गोष्टींकडे तटस्थपणे बघू शकताय हेच फार मोठं काम आहे.

मला व्यक्तिशः शालेय जीवनात पितृछत्र हरपल्याने सातवी ते महाविद्यालयीन दुसर्या वर्षांपर्यंत घरापासून, आईपासून दूर रहावे लागले होते.
म्हणूनच मी मुलांच्या बाबतीत जास्त प्रमाणात हळवा असावा असे कधी कधी वाटते.
मुलीच्या अगदी लहान सहान शंका माझ्या मगदूरानुसार उत्तर देतो
माहित नसेल तर चक्क माहिती नाही असे सुद्धा सांगतो.

पालकायनी नाखु

याला चांगलं का म्हणू ? तरी पण खूप आवडले हे नक्की.

चला, तुमच्या मनातला कटू आठवणींचा बोळा निघाला...पाणी वाहते झाले.
अशा आठवणी लिहिण्याचे धाडस केलेत त्याबद्दल तुमचे अभिनंदन. तुमच्या आयुष्यात आता जसं सगळं चांगलं चालू आहे, तसच यापुढेही होवो अशी शुभेच्छा!

मनमोकळे लिखाण आवडले. लिहित रहा.

प्रांजळ लेखन.आवडले.

मिपावर स्वागत आणि या सुंदर लेखासाठी अभिनंदन !

परखड, मनमोकळे लिखाण. जितक्या मनमोकळेप्णे लिहिले आहात तितक्याच मनमोकळेपणे जीवन जगत रहा. आपण जेवढी सूट देतो तेवढेच लोक आपला गैरफायदा घेऊ शकतात. चेष्टेसंबंधात बर्‍याचदा दुर्लक्ष हा फार उपयोगी उपाय असतो. चेष्टेचा अपेक्षित परिणाम दिसत नाही हे पाहिल्यावर ती करणार्‍याच्या उत्साहातील हवा निघून जाते आणि आपोआप चेष्टा बंद/कमी होते. मुख्य म्हणजे मनातील जळमटे काढून टाकल्यावर आताही तुम्हाला नक्कीच मन मोकळे झाल्यासारखे वाटले असेल.

आपला आनंद मुख्यतः दोन गोष्टींवर अवलंबून असतो... १०% आपल्या स्वतःचे विचार/कृती (जिच्यावर आपला पूर्ण ताबा असू शकतो) आणि ९०% दुसर्‍यांच्या कृतींवर (जिच्यावर आपला ताबा असू शकत नाही) आपली प्रतिक्रिया (म्हंअजेच्ज, स्वतःचे विचार/कृती, जिच्यावर आपला पूर्ण ताबा असू शकतो). ज्यांच्यावर आपला पूर्ण ताबा असू शकतो त्या स्वतःचे विचार/कृती यांच्यावर लक्ष केंद्रित केल्यास, ते आपल्याला सुखकारक असावे असे ठेवणे शक्य होऊ शकेल. आपले विचार इतक्या मनमोकळेपणे सार्वजनिक मुक्त संस्थळावर लिहणे ज्या व्यक्तीला जमले, तिला हे नक्कीच शक्य आहे.

इथले प्रतिसाद पाहून तुमच्या ध्यानात आले असेलच की, जितके लोक कुचेष्टा करतात, त्यापेक्षा जास्त लोक तुम्ही मन मोकळे केल्यावर तुमच्या बाजून उभे असतात... फक्त, असे लोक, कोणाच्या खाजगी जीवनावर आक्रमण होईल की काय विचाराने, बहुदा गप्प असतात, इतकेच.

अतिशय हृदयस्पर्शी लेखन. प्रांजळ आणि मुद्देसूद.

लहानपणी किंवा नंतरदेखील चिडवणारे लोक्स असतातच. तुम्ही काहीही केले तरी लोक्स चिडवतात. असल्या लोकांना इतकं इग्नोअर मारायचं की ते बावचळले पाहिजेत. एकदा ते बावचळले की त्रास संपलाच म्हणून समजा.

तुमच्या लेखनकौशल्याचे कौतुक! लिहित रहा.

लहानपणी टोकाच्या चिडवण्याच्या वाईट अनुभवातून मीही गेलेलो आहे. साधारण ६-७ वी पासून सुरू झालेला हा प्रकार ग्रॅज्युएशन च्या पहिल्या वर्षापर्यंत चालू होता. त्यातून न्यूनगंड निर्माण होतो आणि माणूस नकळत आपल्या स्वतःच्या कोषात जातो. यातून दोन टोकाच्या भूमिकाही संभवतात. एक म्हणजे आत्मविश्वास हरवून स्वतःच्या मेंदूच्याच कैदेत जाण्यासारखा प्रकार होऊ शकतो आणि दुसरा म्हणजे समोर येणार्‍या परिस्थितीवर आणिक मुजोरपणे पाय रोवून त्यावर लाथ मारून पुढे जाण्याचा प्रकार. केवळ नशीब बलवत्तर म्हणून दुसरा मार्ग आपोआप निवडल्या गेला आणि वाचलो. कारण असं सर्व होऊ शकतं हेही खूप नंतर समजलं.
पण यातून कुणावर अवास्तव टिका करणं, कुणाला चिडत्र, त्रास देणं या वृत्ती मनातून निघून गेल्यात.. कदाचित त्याचे वाईट परिणाम कळाल्यामुळे असेल. शक्यतो कुणाचं मन न दुखवता वागण्याचा प्रयत्न आपोआप होत जातो. त्यामुळे जे झालं ते चांगलंच झालं असं माझ्या बाबतीत तरी म्हणायला मला काही हरकत नाही! :-)

पण अशा अनुभवांबद्दल स्वतःहून बोलून खूप मोकळेपणाचा अनुभव येतो हे मात्र अगदी खरं!

बाकी एवढ्या लहान वयात मुलं इतकी टोकाची का आणि कशी वागू शकतात यावर प्रकाश टाकू शकणारं एक पुस्तक आहे. जमल्यास वाचून बघावे, अनुभवातून गेल्यामुळे रिलेट चांगल्यानं करता येईल. Lord of the Flies by William Golding.

सर्वप्रथम मला टायटल खूपच आवडले, सुटसुटीत आणि नेमकं.
पण चिडवाचिडवी सुरू असताना बाजुने उभेही रहायचे नाहीत. त्यांचा कधीच आधार नसायचा.
:) जग असेच आहे, जो आपल्या बाजूने उभा राहून शष्प फरक पडत नाही असे वाटते त्याच्याबाजूने उभं रहायला कोणीच तयार नसते. अथवा ज्याच्या विरोधी सगळेच आहेत त्यालाही जवळ करणारे कमी असतात. लहानपणी आणि आभासी जगात हे जास्त प्रकर्षाने होते. यावर उपाय म्हणजे मुखवटा पांघरून जगणे, जे आपण नाही तसे वागणे, अथवा स्वतःच्या टॅलेंटच्या आउटपुटवर खात्री असेल तर बिनधास्त नडणे पण स्वतःच्या चांगुलपणावर सर्व परिस्थिती आपोआप बदलेल या भ्रमातून सर्वप्रथम बाहेर पडणे फार आवश्यक.

शाळेत जातायेता बरोबर असणारी मुलं म्हणे मी नेहमी मुलींच्याच घोळक्यात दिसायचो. मला जेन्युईनली असं कधी व्हायचं असं वाटायचं नाही.
यामध्ये नेहमी हा शब्द सोडला तर ते नक्कीच तथ्य सांगत होते. आणि तुम्ही मुलींच्या घोळक्यात असणे यात नेहमी असणे हे त्यांचे घुसडलेले तथ्य होते, बहुतेक त्यांना तुम्ही मुलींसोबतही तितकीच मैत्री ठेवता हे रुचले नसावे.

घरी वडीलही कधी रागवायचे. कधीकधी रागाच्या भरात अर्वाच्च बोलायचे
हे महत्वाचे आहे, वडीलसुद्धा असे म्हणत असतील तर त्यात 100% तथ्य आहेच. भलेही त्यांची पध्दत चुकली असेल. तसेच बरेचदा लहान वयात लिंगभिन्नता प्रकर्षाने वेगळे ठरवणारी जाणीव असू शकते याचेही भान नसते त्यामुळे असे वागले जाणे तुमच्या आकलनातून अनैसर्गिक ठरुच शकत नाही पण ते घडत असावे, ज्याचे प्रतिबिंब इतरांच्या वागण्यातून आपणास अनुभवाला आले. मी हे मुद्दाम म्हणून लिहणे टाळत नाहीए जेणेकरून आपण दोन्ही बाजू समजून घ्याल आणि मनात उरलेली अनावश्यक कटुता विरघळण्यास मदत होईल.

इतरांसोबत जेंव्हा आपण स्वतःच्या चुकाही स्वीकारतो तिथेच त्यापासून विचलीत न व्हायची प्रक्रिया सूरु होते.

एकदम परखड आणि प्रांजळपणे लिहीले आहे. लिखाण आवडले.

लहानवयात चिडवणार्‍या मुलांनाही तितकी समज नसते त्यामुळे आपल्या चिडवण्याने दुसर्‍याचे नुकसान होईल ही जाणीवही नसते. मी थोडाफार यातून गेलो आहे. मला लहानपणी जाड भिंगाचा चष्मा होता त्यामुळे बॅटरी, ढापण्या,सोडावॉटर अशी वाट्टेल ती नावे ऐकलीत. चष्मा काढला तर मला काहीच दिसायचे नाही त्यामुळे दर काही दिवसांनी कोणीतरी मला बेसावध असताना धरायचे आणि दुसरे कोणी चष्मा काढुन घ्यायचे. मग सगळे इकडे तिकडे पळतात आणि मी आंधळ्यासारखा त्यांच्या मागे..असा सिन असायचा. काही वेळा शिक्षकांकडे तक्रार केल्यावर पोरांचा मार पण खाल्ला होता आणि आणखी हा छळ सहन केला होता. एकदा तर रस्त्यात गाठून पोरांनी मारले होते (कोल्हापूरला हा प्रकार कॉमन आहे). एकदा एका कोणाच्या हातून चष्मा फुटला आणि माझ्या घरी कळले. माझ्या पालकांनी शाळेत येऊन मुलांना आणि शिक्षकांना योग्य शब्दात"समजवले" तेव्हा हा प्रकार बंद झाला. पण चेष्टा तर होतच राहीली.

आता माझ्या मुलाच्या बाबतीत हा प्रकार घडतोय. त्याला खूप चिडवतात मुलं...कसे समजावे त्याला हेच कळत नाही.

लिखाण आवडले.

लोकं दोन्ही बाजूंनी बोलतील, ट्रोलींग करतील, टाईमपास करतील

मुळीच नाही. इथले ट्रोलींग चे नियम मला समजलेत त्या प्रमाणे किंचीत वेगळे आहेत. ते तुमच्या वरील लिखाणाला मुळीच लागू होणार नाहीत. अर्थात इतक्या सगळ्या प्रतिसादानंतर ते तुमच्या लक्षात आले असेलच. उलट तुम्ही आयडी वरुन गुजराती वाटता तरीही इतके उत्कृष्ट मराठी लिहिले आहे की मराठी माणसाने त्यावरुन बोध घ्यावा.

असो ! आताच्या युगात गे आणि लेस्बीयन देखील तितक्याच आत्मविश्वासाने वागत आहेत. तुम्हाला तर केवळ नसलेल्या गोष्टीचा गंड होता. तो काही कारणाने नाहिसा झाला ते चांगले झाले. पण तरीही अतिशय खाजगी गोष्टी अतिआत्म विश्वासाने जालावर लिहू नयेत ही भिती सार्थ आहे. कोण कसा गैरफायदा घेईल ते सांगता येत नाही.

पुढील वाटचालीस शुभेच्छा !

ओघवत्या मराठीत सुरेख लिहिले आहे. प्रांजळपणे तुम्ही सर्व गोष्टी लिहील्या आहेत. याला धाडस पाहिजे.
फक्त एकच सुचवेन वडिलांबद्दल मनात ग्रज ठेवू नका, त्यांच्या वरही सामाजिक दबाव असेल आणि सामान्य माणूस अशा गोष्टी हाताळण्यासाठी प्रशिक्षीत नसतो. त्यातून तुमच्या आई म्हणतात तसा त्यामुळे तुमच्यात सकारात्मक बदल झाला असेल तर , मनातून काढून टाका.

ओघवती भाषा, प्रांजळ लेखन आणि सुरेख शैली ़़़़़़़़़़़़़़़़़़ पुलेशु!!!

ओघवती भाषा, प्रांजळ लेखन आणि सुरेख शैली ़़़़़़़़़़़़़़़़़़ पुलेशु!!!

सरल लिखाण
छान आहे.

प्रांजळ लेख आणि प्रतिसाद चांगले आहेत.
सगळ्यांनी असेच आपले अनुभव मनमोकळेपणाने व्यक्त केले तर 'रम्य ते बालपण' वगैरे भ्रामक समजूती कमी होतील.

प्रांजळ लेखन आहे. मिपावर स्वागत.

प्रांजळ आणि परखड लेखन.
मिपावर स्वागत आणि पुलेशु