आमच्या घरी आलेले अनाहूत पाहुणे : २

आमच्या पाहुण्यांच्या कौतुकाचे चार शब्द टंकल्याबद्दल सर्व प्रतिसादकांना धन्यवाद !

आज पाहुण्या पालकांची जरा जास्तच लगबग दिसली. तेव्हा त्यांच्या नजरेस पडणार नाही अश्या बेताने खिडकीतून घरट्याकडे नजर ठेवली. फार वेळ वाट पहावी लागली नाही. आई-वडिलांपैकी (यांच्यात ओळखू यावा असा फरक दिसत नाही) एक येऊन कुंडित खोलवर चोच खुपसू लागला. चोचीत नक्की काय आणले हे दिसत नव्हते. पण, चोचीने आपले काम व्यवस्थित केले होते ! लगेचच आ वासलेली एक चिमुकली चोच कुंडीतून बाहेर डोकावू लागली...

नंतर थोड्या वेळाने मात्र चोचीत एक मोठा तांबूस रंगाचा तुकडा आला आणि यावेळेस ताणलेल्या मानांसह दोन आ वासलेल्या चोची स्पष्ट दिसू लागल्या. पालक दोघांत भेदभाव न करता आपल्या चोचीतला तुकडा आलटून पालटून मायेने दोन्ही पिल्लांना भरवत होता/होती. हा उदरभरण सोहळा भारून पहात असताना मध्येच जागा होऊन काही चलत्चित्रण केले...

आता हा सोहळा परत परत पाहण्यात काही दिवस भूर्रकन उडून जातील !

अजून बाळांना कंठ फुटलेला नाही... ती कसर भरून निघाली की या सोहळ्याची मजा द्विगुणीत होते !

पिल्लांचा चिवचिवाट सुरू झाल्यापासून पाच सहा दिवसांत, खाण्याच्या वेळेला तीन चोची वर डोकाऊ लागल्यावर दोन नव्हे तर तीन पिले आहेत हे कळले... आणि आमचा आनंद त्रिगुणित झाला !!

त्याच काळात चार दिवसांसाठी भेटायला आलेल्या नात्यातल्या एका पिलाने त्या आनंदात अजून जास्त भर घातली होती. घरातल्या व गॅलरीतल्या चिवचिवाटाचा आणि खाण्यापिण्याच्या वेळेच्या गोंधळाचा सोहळा पाहण्यात गेले काही दिवस कसे भुर्रकन उडून गेले हे कळलेच नाही !

अंडी तीन चार दिवसांच्या अंतराने घातली गेली असावी. कारण, पिल्ले जसजशी मोठी होऊ लागली तशी त्यांच्या आकारमानातला फरक सहजपणे दिसून येऊ लागला. काही दिवसांतच, सगळ्यात मोठे पिल्लू इकडेतिकडे पाहत, धीटपणे कुंडीच्या बाजूवर बसू लागले आणि मधूनच बसल्या बसल्या पंख फडफडवण्याचा व्यायाम करू लागले.

खाणे आल्यावर आपल्या छोट्या भावंडांबरोबर "मी पहिला, मी पहिला" असा गोंघळ न घालता ते बराच वेळ कुंडीच्या कडेला उभे राहून इकडे तिकडे पाहत जणू राखणदाराचे काम करत असे. छोट्या भावंडांची भूक भागत आल्यावरच त्याच्या समोर केला गेलेला घास घेत असे. असे हे भलतेच शहाणे मूल होते ! पक्ष्यांमध्ये सहसा असे दिसत नाही. किंबहुना, कित्येक पक्षांत, प्रबळ (अल्फा) पिल्लाने लहान पिल्लांचे खाणे चोरणे, त्यांना घरट्यातून खाली ढकलून देणे, पालकांनीही प्रबळ पिल्लाची जास्त काळजी घेणे, इत्यादी प्रकार सर्वसामान्य आहेत. या कृती कठोर वाटल्या तरी त्यांच्यामुळे पुढील पिढी जास्तीत जास्त कणखर व ताकदवर राहते. या पार्श्वभूमीवर, आमच्या पाहुण्यांचे कुटुंब फारच "सुधारलेले" दिसत होते आणि मुलांना चांगले वळण लावण्यातही यशस्वी झालेले दिसत होते ! आमच्या शेजाराचा त्यांच्यावर इतका सकारात्मक प्रभाव पडलेला पाहून आम्हाला भरून आले नसते तरच आश्चर्य ! ही ही ही, ख्या ख्या ख्या ;) :)

या प्रजातीत पिले अकालीच प्रौढ होतात असे दिसते. पिल्लांना उड्डाणाचे प्रशिक्षण देण्यासाठीही पालकांना फारसे श्रम घ्यावे लागत नाही. कारण, कुंडीतच बसून पंख फडफडवणारे ते मोठे पिल्लू केव्हा उडून कायमचे निघून गेले हे कळलेच नाही. एका दिवशी, खाऊ खाण्याच्या वेळेस फक्त दोनच चोची दिसू लागल्या, तेव्हाच ते समजले...

नंतरच्या चार सहा दिवसांत इतर दोन पिलांची इतक्या भरभर वाढ झाली की आश्चर्य करायलाही पुरेसा वेळ मिळाला नाही. हा हा म्हणता कुंडी रिकामी झाली. दोन दिवस काहीच हालचाल नाही म्हणून कुंडीत डोकाऊन पाहिले तर, कुंडीत खोलवर असलेले, आजपर्यंत नजरेस न आलेले आणि रिकामे पडलेले, चालू प्रकारचे (नो फ्रिल्स, वर्किंग स्टाईल) तरीही सुबक असे हे घरटे दिसले...

असे हे आमचे पाहुणे, आले काय नी गेले काय !... त्यांच्या इन मिन तीन चार आठवड्यांच्या सहवासांने आमचे विश्व भारून ठेवले होते. आपली पिल्ले वाढविण्यात आणि त्यांना स्वावलंबी बनवण्यात दशके खर्च करणार्‍या प्रजातितील आपण. त्यांच्या एका पिढीतिल एक छोटा कालखंड, आपल्या आयुष्यातल्या एका महत्वाच्या कालखंडाचे फास्ट फॉरवर्ड पुनर्दर्शन देऊन गेला... कर्मधर्मसंयोगाने त्याच कालखंडात आमच्याकडे आलेल्या छोट्या पाहुणीच्या उपस्थितीमुळे, हा सोहळा काळजाला जरा जास्तच भिडला !

आता, पुढच्या वर्षाच्या भेटीची अपेक्षा आणि दीर्घ प्रतिक्षा करणे भाग आहे. हे पाहुणे वर्षातून दोन-तीनदा तरी का बरे भेट देत नाहीत ?! त्यासाठी त्यांच्या काही खास अटी असल्या तरी त्या आम्हाला (माहीत होण्याअगोदरच) मान्य आहेत !