हरवलेला डबा

हरवलेला डबा

फार नाही ३० वर्षा पूर्वीची गोष्ट असेल. मला माझ्या वस्तू हरवायची खुप सवय होती. आणि तेंव्हा माझ्या कड़े हरवणया सारख्या वस्तूही खुप होत्या. कधी पेन्सीळ, कधी कंपास तर कधी फक्त वही. पण त्यातल्या त्यात माझी आवडीची हरवायची वस्तू होती ती म्हणजे माझा खाऊचा डब्बा. हा मी एक दिवसा आड़ हरवायचोच. सुरुवातीला वेन्धळ ट पणा ने डबा हरवणारा मी नंतर नंतर सवयीने डबा हरवायला लागलो. माझ्या सोयीसकर डबा हरवणयालाही एक कारण होत. ते अस की माझा हरवलेला डबा शोधणयाच्या निमित्ताने माझी आई मला शाळेत सोडायला यायची आणि मग "हरवलेल्या वस्तूच्या " खोलीत आम्ही दोघ मिळून माझा डबा शोधायचो.तितका वेळ मला आईचा आणिक सहवास लाभायचा आणि खुप भारी वाटायच. परत दोस्त लोकात "आज माझी आई मला सोडायला आली होती" म्हणून मी भाव खायचा तो वेगळाच. हरवलेल्या वस्तूनच्या खोलीचा सर्वो सर्वा शिवगण शिपाई सुद्धा हे नेहेमीचच गिरहाईक आहे म्हणून आमच्या कड़े काणा डोळ करायचा. सांगायचं आस की हरवलेला डबा शोधण हे केवळ एक निमित्त होत. महत्वाचे होत ते आई मुलाचा अधिकचा सहवास. माझा हा कावा आईला नक्कीच कळला असणार पण तिला कळल आहे है तीनी मला कधी कळू दिल नाही.माझ्या बरोबर तीही हा खेळ आवडीने खेळत असावी. पुढे थोड़ा मोठा झाल्यावर डबे हरवेनासे झाले खेळ रंगेनासा झाला. अगदी परवा परवा पर्यन्त हा खेळ मी विसरुन सुद्धा गेलो होतो. तोच काल माझी पहिलीतली मुलगी येऊन मला सांगायला लागली पप्पूली आज माझा डबा हरवला

आणि खर सांगायचं तर तेंव्हा मला माझा शाळेत हरवलेला डबा काल पुन्हा एकदा सापडला.