सुखाची सावली ( लघुकथा ) ( काल्पनीक )

सुखाची सावली ( लघुकथा ) ( काल्पनीक )

संध्याकाळचे सहा वाजत आले होते . राधाबाई आपल्या घराच्या दारापाशी उभ्या राहुन मोठ्या आतुरतेने शामरावांची वाट पाहात होत्या . थोड्याच वेळात समोरुन संथपणे चालत येणारी कोट , धोतर आणी डोक्यावर टोपी घातलेली शामरावांची मुर्ती त्यांना दिसली तेव्हा कुठे त्यांचा जीव भांड्यात पडला .
त्या लगबगीने आत जाउन पाण्याचा तांब्या आणी भांडे घेउन आल्या . आता त्यांच्या मनातल्या उत्सुकतेची जागा एका काळजीने घेतली .

शामरावांनी घरात येताच हातातला टिफीनचा डबा राधाबाईंकडे दिला . खुर्चीवर बसुन ते घोटभर पाणी प्यायले . एका हाताने धोतराच्या सोग्याने ते वारा घेउ लागले . आज एकुण शामराव बरेच दमलेले दिसत होते . ते काहितरी बोलतील म्हणुन राधाबाईंनी थोडा वेळ वाट पाहिली . शेवटी न राहवुन त्यांनीच चिंतेने विचारले .

"अहो , तुम्ही शेठजींना पैशांबद्दल विचारलंत नां ? काय म्हणाले शेठजी ? आपलं काम झालं नां ? "

शामराव हा प्रश्नांचा भडिमार ऐकुन दचकुन आपल्या तंद्रीतुन जागे झाले . राधाबाई त्यांच्याकडे मोठ्या अपेक्षेने पाहात होत्या . शामरावांनी किंचीत हसत आपल्या कोटाच्या खिशातुन एक मोठे पुडके काढुन राधाबाईंकडे दिले . राधाबाईंनी सुटकेचा श्वास सोडला . आणी ते पुडके काळजीपुर्वक खणामधे ठेवुन दिले .

"हो . आपलं काम झालं . सुमीच्या लग्नासाठी पैसे हवे आहेत म्हणल्यावर शेठजींनी लगेच मला पैसे दिले . " शामराव समाधानाने म्हणाले .

"देवच पावला म्हणायचा . " राधाबाई डोळे मिटुन हात जोडत समाधानाने म्हणाल्या . त्यांची एक मोठी काळजी दुर झाली होती .

शामराव हे गावातल्या शेठजींच्या पेढीवर हिशेबनीस म्हणुन काम करत होते . त्यातुन मिळत असलेल्या थोड्याफार कमाईत त्यांचा आणी राधाबाईंचा संसार अनेक वर्षे निगुतीने चालला होता . सुमी आणी बंड्या हि त्यांची दोन मुले . सुमी मोठी , नुकतीच पदवीधर झालेली . तर धाकटा बंड्या हा शाळेत आठवीत शिकत होता .

थोरली सुमी हि शिकवण्या घेउन आपल्या घरातल्या खर्चाला जमेल तसा थोडाफार हातभार लावत होती . शामराव , राधाबाई हे दोघे तिच्या लग्नासाठी प्रयत्न करीत होते . अलिकडेच शहरातल्या एका स्थळाकडुन तिला होकार आला होता . बघता बघता लग्न ठरुन पुढच्या महिन्यातली तारीख पक्की झाली . सुमीच्या लग्नासाठी खर्चाची व्यवस्था कशी करायची हा मोठाच प्रश्न शामराव आणी राधाबाईंना पडला .

अखेरीस बराच खल होउन , शेवटी शामरावांनी शेठजींकडुन खर्चाची रक्कम कर्जाऊ घ्यावी असे ठरले . त्यातल्या त्यात हाच एकमेव आशेचा मार्ग त्यांना दिसत होता . पण त्याचबरोबर "शेठजी आपल्याला एवढी मोठी रक्कम देतील का ? " अशीही धाकधुक त्यांना मनात कुठेतरी वाटत होती . पण आज त्यांची सर्व काळजी दुर झाली होती . शेठजींनी फारसे आढेवेढे न घेता , लगेचच कर्जाची रक्कम देउ केली होती . एक मोठा प्रश्न आज मिटला होता .

"अगं , गेली अनेक वर्षं मी शेठजींकडे नोकरी करतो आहे . तेवढा विश्वास आहे माझ्यावर शेठजींचा . म्हणुनच तर त्यांना आज संध्याकाळी मुंबईला जायचे होते , पण त्या गडबडीतही त्यांनी आधी माझे काम केले . माझी पैशाची व्यवस्था करुन मगच ते बाहेर पडले . " शामराव स्वतावरच खुष होउन सांगत होते . राधाबाई त्यांचे बोलणे मोठ्या कौतुकाने ऐकत होत्या . तेवढ्यात शामरावांसाठी चहा घेउन सुमी आली . तिने वडीलांकडे चहाची कपबशी दिली .

"आता काय सुमीचं लग्न मोठ्या थाटामाटात होणार . काय सुमे ? " शामराव चहा घेताना सुमीकडे पाहात गमतीने म्हणाले .

सुमी काही न बोलताच लाजुन आतमधे पळाली . शामराव आणी राधाबाई दोघांनाही हसु आवरले नाही . आता लग्नाची तयारी कशी कशी करायची , याबद्दल शामराव आणी राधाबाई दोघांमधे खलबते सुरु झाली . दोघेही एकमेकांना आठवतील त्या गोष्टींच्या सुचना देत होते . बंड्या बाजुला उभा राहुन त्या दोघांची सगळी चर्चा उत्साहाने ऐकत होता . घरामधे आपल्या ताईच्या लग्नाची गडबड सुरु आहे हे त्याच्या लक्षात आले होते .

"आताच येताना मी हरिसदन कार्यालयाच्या मालकाला भेटुन आलो . उद्याच जाउन पंधरा हजार रुपये भरुन लग्नाच्या तारखेचे बुकींग करुन टाकतो . मग आयत्या वेळी गोंधळ नको . "

"आम्ही उद्याच रमणलाल सोनाराकडे जाउन , दागिन्यांची मापे देउन येतो . रमणलालला निम्मे पैसे उद्याच देउन दागिने लवकर घडवायला बजावले पाहिजे . नाहितर तो फार वेळ लावतो . "

"गोपाळभाउंच्या दुकानात जाउन उद्याच साड्या , कापड , कपडे यांचीपण खरेदी केली पाहिजे . लग्नाचा बस्ता सगळे तिथुनच घेतात . बंड्यासाठीही आता नवीन कपडे घ्यायला हवेत . तेही चांगले फुलबाह्यांचे . काय बंड्या .. खुश ना ? "

आपल्याला नवे कपडे मिळणार , तेही फुल बाह्यांचे हे ऐकताच बंड्याने आनंदाने जागच्या जागी एक उडी मारली . बिचारा , गेली कित्येक वर्षे शेजारच्या नितीनदादाचे जुने कपडे वापरुन कंटाळला होता . तेच ते जुनाट , मळकट कपडे घालुन कळकट झालेला त्याचा चेहरा आता चांगलाच उजळला .

"हो .. आणी कुणा कुणाला काय आहेर , मानपान करायचा , तीही खरेदी उरकुन घ्या . नंतर कुणाची तक्रार नको . "

"आणी निमंत्रण पत्रिकांचं काय ? त्याचा मजकुर काय ठेवायचा ? कुणाकुणाची नावे लिहायची ? उद्याच जाउन शारदा प्रेसच्या तात्याभाउंना भेटले पाहिजे . त्यांना एकदा अ‍ॅडव्हान्स दिला की प्रश्न मिटला . ते काम चांगलं करतात . "

संध्याकाळचे पावणे सात वाजले होते . या वेळेला रेडिओ सुरु करुन मग शांतपणे सातच्या बातम्या ऐकायच्या , हा शामरावांचा नेहमीचा शिरस्ता होता . त्याप्रमाणे त्यांनी रेडिओ सुरु केला . पण आज त्या जुनाट रेडिओने कायमची मान टाकलेली दिसत होती . नुसताच खरखराट ऐकु येत होता . बरेच प्रयत्न करुन , फटके मारुनही रेडीओ सुरु होत नव्हता . शेवटी कंटाळुन शामरावांनी तो रेडीओ चालु करण्याचा नाद सोडुन दिला .

"हा जुनाट , बिघडलेला रेडिओ नकोच आता . उद्याच शांतीमलच्या दुकानात जातो , आणी एखादा चांगला सेकंड हँड टिव्ही विकत घेउन येतो .. तोही रंगीत टि.व्ही ."

वैतागुन शामराव म्हणाले . आपल्या घरी टि .व्ही. , तोही रंगीत टि.व्ही. येणार हे ऐकताच बंड्याने परत एकदा आनंदाने उडी मारली . बिचारा गेली कित्येक वर्षे निमुटपणे शेजारी पाजारी जाउन टि.व्ही. बघत असे . कंटाळला होता अगदी .

"हे बाकी बरं झालं . मुलीच्या सासरकडचे लोक आपल्याकडे कधी आले तर , आपल्याकडे साधा टि . व्ही. नाही म्हणुन त्यांनी आपल्याला नावं नकोत ठेवायला आता ." राधाबाई आनंदाने म्हणाल्या . ते दोघेही लग्नाच्या खरेदीचे बेत आखण्यात अगदी रंगुन गेले . उद्या त्यांना बरीच खरेदी , बरीच तयारी करायची होती .

संध्याकाळचे सात वाजले होते . घरोघरीचे टि.व्ही सुरु झाले होते . देशभरात टि.व्ही.वर एक महत्वाचे निवेदन प्रसारीत करण्यात येत होते . लोकं लक्षपुर्वक हे निवेदन ऐकत होते . त्यावर एकमेकांशी तावातावाने चर्चा करत होते .

------------- समाप्त ---------------------------- काल्पनीक -----------------------------------------------------------------