शतशब्दकथा स्पर्धा: २०१७: पाउलखुणा

तू गेल्यावर रोज येते मी ठरलेल्या ठिकाणी.

आपल्यातली अंतरं विसरून जाते! समोर दिसतं ते सगळंच भव्य!
अथांग समुद्र, नजरेत न सामावणारं क्षितिज, अस्ताला जाऊनही अफाट रक्तिमा पसरवणारा सूर्य, बेभान सुटणारा वारा!

या सगळ्यापुढे आपण कोण य:किंश्चित प्राणी? पण तुझ्यात सगळं झुगारण्याची हिंमत नाही, कळून चुकलंय मला!

रोज पाहते तू गेल्यावर मागे उरलेल्या पाऊलखुणा. बराच प्रयत्न करते मी माझी पावलं त्यात बसवून चालण्याचा!
पण दोन पावलातलं अंतर तुझ्यापेक्षा कमीच पडतं, आणि माझे पुन्हा प्रयत्न सुरु होतात तुझ्याशी समाजमान्य बरोबरी करण्याचे!

आज का आला नाहीस? काळजी? हुरहूर? नक्की काय? काहीच क्षण.... आणि छान वाटतंय आज कितीतरी युगांनी वाळूत तुझी पावलं येताना पाहताना!