सरदार दिठेरीकरांची गढी - कथा - काल्पनीक

सरदार दिठेरीकरांची गढी - कथा - काल्पनीक

शहरातुन दुपारी बाराच्या सुमारास निघालेली जीवनराज ट्रॅव्हल्सची बस दिठेरी गावापाशी आली तेव्हा संध्याकाळचे पाच वाजले होते. बसमधील प्रवासी जरा पेंगुळले होते . बसमध्ये पुढच्या सीटवर बसलेले टुर मॅनेजर श्री. कारेकर हे सर्व प्रवाशांना तत्परतेने माहिती सांगु लागले .

"मंडळी , दिठेरी नदीच्या काठी वसलेले गाव म्हणुन या गावालाही दिठेरी किंवा दिठेरीवाडी असे म्ह्णतात . आपण चाललो आहोत ते ठिकाण इथुन फार लांब नाही . फार तर अर्धा तास . आता हा उजवीकडे जाणारा रस्ता दिठेरी नदीवरील पुलावरुन जातो . हि नदी ओलांडली की ते पहा दिठेरी देवीचे मंदिर लागते. पुढे साधारण वीस मिनीटाचा घाट वळणाचा रस्ता आहे . घाट संपला की दहा मिनीटात आपण गढीपाशी येतो."

सर्व प्रवासी उत्सुकतेने बाहेरील ठिकाणे बघत होते . बस आता नदी ओलांडुन , दिठेरी देवीचे मंदिर पार करुन घाट रस्त्याला लागली . एका बाजुला उंच डोंगर तर दुसरीकडे खोल कातर दरी बघताना सर्वांना थोडी मजा तर थोडी भितीही वाटत होती . गढीकडील या रस्त्यावर एरवीही फारशी वर्दळ नसते . त्यामुळे ड्रायव्हर जोरात गाडी मारत होता .

बाहेरील घाटाची मजा बघतानाच फोटो काढणे , एकमेकांशी हसत खिदळत गप्पा मारणे हे प्रवाशांचे उद्योग चालु होते . काही प्रवासी मंडळी एकमेकांना आपल्या याआधी केलेल्या सफरींचे किस्से सांगुन भाव मारत होती . तर इतरांना काव आणत होती .

अचानक ड्रायव्हरने एकदम करकचुन ब्रेक मारुन गाडी थांबविली . आतमध्ये आपल्याच नादात असलेली गाफील प्रवासी मंडळी या अचानक बसलेल्या धक्क्याने जोरात पुढे मागे फेकली गेली . नशीब बरे की कुणाला जास्त लागले नाही .

"अरे दत्ता , तु घाटामध्ये एवढ्या स्पीडने का चालवतो ? असं चालवु नको . जरा सांभाळुन " टुर मॅनेजर कारेकर हे ड्रायव्हरवर थोडे खेकसलेच .

"अहो साहेब , माझी काय चुकी नाय . ते बघा ना . ते येडं एकदम रस्त्याच्या मधेच आलं " दत्तु समोर खुण करत दाखवत होता .

सर्वांनी तिकडे बघितले . खरोखर रस्त्याच्यामध्ये एक वेडसर वाटणारा मनुष्य उभा होता . अंगात फाटलेले , मळके , जीर्ण कपडे होते . खोल गेलेले , तांबारलेले डोळे , बेसुमार वाढलेले विस्कटलेले केस , अस्ताव्यस्त दाढी असा त्याचा अवतार होता .

तो वेडा या बसमधील सर्वांकडे बघत खदाखदा हसत होता . मधेच काहितरी पुटपुटत होता . तर मध्येच "नको , नको , कोण ? कोण ? " असे ओरडत होता . त्याचे जोरजोरात हातवारे चालले होते . जणु काही तो सर्वांना "पुढे जाउ नका" असे सांगत होता .

सगळे प्रवासी त्या वेड्याचा दंगा पाहुन पार घाबरुन गेले . अचानक तो वेडा रस्त्याच्या कडेला गेला . तिथुन पुढे खोल दरी होती . वेड्याने एकदा परत या सर्वांकडे पाहिले .एक जोरदार आरोळी मारुन त्याने स्वताला दरीमधे झोकुन दिले .

हळु हळु त्याचा ओरडण्याचा आवाज कमी होत गेला . सर्वजण धावत रस्त्याच्या कडेला गेले . आणी तो वेडा कुठे दिसतोय का पाहु लागले . पण ती दरी इतकी खोल होती कि काहिच दिसत नव्हते . हा प्रकार बघुन सर्व प्रवाशांचे हातपायच गळुन गेले .

"चला मंडळी , आपल्याला उशीर होतोय . तो कुणीतरी वेडा होता . त्याला कोण काय करणार ? आपल्याला निघालं पाहिजे" टुर मॅनेजर श्री. कारेकर यांनी सर्वांना धीर दिला आणी बसमधे बसवले . सर्वजण चुपचापपणे बसमध्ये येउन बसले . कोणच काही बोलत नव्हते .

"हा घाट संपला कि एक दहा मिनीटाचा जंगलातुन जाणारा रस्ता आहे . या जंगलाला सर्व गावकरी दिठेरी देवीचे संरक्षीत रान मानतात . त्यामुळे इथे कधी जंगलतोड होत नाही . हा खुप छान गर्द घनदाट परिसर आहे . कुणाला फोटो काढायचे असतील तर अवश्य काढा ." श्री. कारेकर यांनी गंभीर बनलेले वातावरण हलके करण्यासाठी माहिती दिली .

सर्वजण शांतपणे बाहेर बघत बसले . कुणीच काहि हालचाल केली नाही . त्या वेड्याच्या धक्क्यातुन अजुन कोणी पुरते सावरले नव्हते . तो वेडा कोण असावा ? तो जगला असेल का ? तो कसले हातवारे , खाणाखुणा करत होता ? काय सांगत होता ? असे प्रश्न सर्वांना पडले होते .

अखेर तो दहा मिनीटाचा घनदाट जंगलातुन जाणारा रस्ता संपला . सर्व प्रवाशांना हि शेवटची दहा मिनीटे दहा तासांसारखी लांबलचक वाटली होती . सर्वांनी आता मोकळा श्वास घेतला . वातावरणही थोडे हलके झाले .

एक झोकदार वळण घेउन बस गढीच्या मुख्य दारापाशी येउन थांबली . बाहेरुन दिसणारी गढीची भव्य तटबंदी पाहुन सर्व प्रवाशांची उत्सुकता चाळवली गेली . गढीचा मुख्य दरवाजाही चांगलाच भव्य , बुलंद दिसत होता .

"चला मंडळी . आपले मुक्कामाचे ठिकाण आले . सरदार दिठेरीकरांची गढी ." कारेकरांनी सुचना दिली .

------ क्रमशः --------------------कथा---------- काल्पनीक ----------------