विखार - कथा - काल्पनीक

विखार - कथा - काल्पनीक

लग्नसमारंभाचा हॉल छान सजवलेला होता . सकाळपासुन पाहुणे मंडळी यायला सुरुवात झाली . थोड्याच वेळात लग्नाचे विधी सुरु झाले . वधुपक्षाची मंडळी लगबगीने इकडुन तिकडे धावत होती . दोन्ही बाजुंकडील लोकांचे आगत- स्वागत , मानपान कौतुकाने करीत होती . वरपक्षाच्या लोकांना काय हवे नको ते बघुन त्यांच्या मागण्या हसत हसत पुरवीत होती.

पण हळुहळु वरपक्षाची मंडळी पिसाटल्यासारखे करु लागली . त्यांच्या मागण्या अचानक वाढतच जाउ लागल्या .

"मुलाला नवीन घड्याळ हवे " , "मुलाच्या अमक्या तमक्या नातेवाईकांचे आहेर , मानपान नीट झाले नाही ते आधी पार पाडा" अशा एकेक फर्माईशी सुटु लागल्या . या मागण्या पुरविता पुरविता वधुपक्षाची चांगलीच दमछाक झाली . वधुपक्षाच्या डोक्यावरील खर्चाचा आणी कर्जाचा आकडा एकाच वेळी वाढु लागला .

"पुजेसाठी तबक हवे आहे " अशी मागणी झाली . वधुकडील लोकांनी घाईघाईने आपल्या सामानातुन आणलेले पुजेचे तबक काढुन दिले .
"हे काय ? इतके साधे तबक ? तुम्ही सोन्याचे तबक का नाही आणले ? एवढी ऐपत नाही तर द्यावी कशाला आमच्या सारख्या थोरामोठ्यांच्या घरी मुलगी ? " मुलाकडील एकजण करवादला .

"नाहीतर काय ? दळभद्री कुठले . आम्ही काय तुमच्या दाराशी आलो होतो काय मुलगी द्या म्हणुन ?" दुसरा बडबडला .

"अहो , तुमची मुलगी एवढ्या चांगल्या तालेवार , मातब्बर आणी घरंदाज कुळात जात आहे तर कशाला खर्चात हात आखडता घेताय ? हि सोयरीक तोडु नका . होउद्यात खर्च...." मुलाकडचा आणखी एकजण आगीत भर घालत म्हणाला .

या सगळ्या अपमानाने वधुपक्षामधील सर्वजण पार खजील होउन गेले . "मुलीचे लग्न मोडले तर समाज काय म्हणेल ?" या भितीने ते आता चांगलेच अडकले होते . हवालदिल झाले होते . वधुकडील काही मंडळी घाईघाईने बाहेर पडली . बाजारपेठेतल्या एका नामवंत दुकानात जाउन त्यांनी सोन्याचे तबक खरेदी केले आणी ती परत हॉलमध्ये आली . सोन्याचे तबक मिळाल्यावर मग मुलाकडील लोक थोडावेळ जरा शांत झाले .

वधुमुलगी हा चाललेला सर्व अपमानास्पद प्रकार हताशपणे पाहात होती . तिच्या मनात जुन्या आठवणी साठु लागल्या. दोन वर्षांपुर्वी याच ठिकाणी , याच मुलाशी तिच्या ताईचे - मोठ्या बहीणीचे लग्न झाले होते . लग्नानंतर काही दिवसांतच सासरी ताईचा होणारा छळ , जाच या कुरबुरी कानावर येउ लागल्या . काही महिन्यांपुर्वीच या त्रासाला वैतागुन ताईने अखेर आपले जीवन .....

वधुमुलगी दचकुन भानावर आली . ताईच्या या दुर्घटनेनंतर मुलाकडच्या लोकांनी परत वधुच्या माता पित्यांशी गोड बोलायला सुरुवात केली होती . त्यांनी आता या मुलासाठी धाकट्या मुलीची मिनतवारीने मागणी सुरु केली .

"तुमच्या मोठ्या मुलीच्या बाबतीत जे घडले ते दुर्दैवी होते . हा सर्व प्रकार काही गैरसमजातुन घडला . यामध्ये जशी आमची चुक होती तशी तिचीही चुक होती . तिने आम्हाला कधी चुक सुधारण्याची संधीच दिली नाही . पण तुमच्या धाकट्या मुलीच्या बाबत असे काही घडणार नाही याची आम्ही काळजी घेउ हि खात्री बाळगा ." अशी अनेक आर्जवे त्यांनी प्रत्यक्ष भेटुन तर कधी मध्यस्थांतर्फे केली .

ताईच्या या दुर्घटनेमुळे धाकटीचे लग्न ठरवणे तसेही वधुच्या माता पित्यांना अवघड जात होते . त्यामुळे या आर्जवांना ते अखेरिस भुलले . ज्या ठिकाणी आधी कटु अनुभव आला होता , त्याच ठिकाणी नाते संबंध जोडायला ते विरघळुन तयार झाले .

आणी आता ऐन लग्नाच्या दिवशी मुलाकडच्या लोकांनी परत आपले मुळ रंग दाखवायला सुरुवात केली होती . जणु काही इतके दिवस केलेल्या आर्जवांचा अपुर्ण राहिलेला सुड ते आता पुर्ण करत होते . वधुला आपले भवितव्य स्पष्ट दिसत होते . जी वेळ ताईवर आली ती बहुतेक आता आपल्यावरही .....

"पुजेसाठी फुले हवी आहेत ." मुलाकडच्यांनी आता नवीन हुकुम सोडला .
"थोडी थोडकी नाही तर चांगली चारशे पाचशे फुले घेउन या . लवकर ... आणी उगाच कंजुशी करु नका ."

परत वधुकडील मंडळी घाईघाईने बाहेर पडली . अनेक दुकानात जाउन , दुकानदारांच्या हातापाया पडुन त्यांनी कशीबशी
पाचशे फुले मिळवली . हि सर्व फुले एका मोठ्या टोपलीमध्ये भरुन ते सर्वजण परत हॉलमध्ये आले .

वरपित्याने फुलांची टोपली घेतली . तो ओंजळीने पुजेच्या ठिकाणी फुले वाहु लागला .

त्या टोपलीमध्ये , अनेक फुलांच्या खाली एक बारका साप दडलेला होता . ओंजळीने फुले वाहताना अचानक तो साप वरपित्याच्या हातात आला . सासरेबुवांची पार घाबरगुंडी उडाली . डिवचल्या गेलेल्या त्या सापाने वरपित्याला कडकडुन दंश केला . आणी सळसळ करत जशी वाट फुटेल तशी तो हॉलच्या बाहेर निघुन गेला . त्या सापाची ती सळसळ बघुनच अनेकांना घाम फुटला . अनेकांची भीतीने गाळण उडाली .

तो साप जरी बारका असला तरी त्याचा दंश चांगलाच विखारी होता . वरपित्याच्या अंगाची पार लाहीलाही होउ लागली. जीवाची तडफड वाढु लागली . पाच दहा मिनीटांतच सासरेबुवांचा खेळ आटोपला . हॉलमध्ये मुलाकडच्या लोकांची एकच रडारड सुरु झाली . वरपक्षाची मंडळी पार शोकात बुडुन गेली .

लग्न आता मोडल्यातच जमा होते . इतका वेळ हा सर्व प्रकार खालमानेने पाहणारी वधु अचानक उठली . तिच्या अंगात जणु दहा हत्तींचे बळ आले होते . चेहराही करारी झाला होता . तिने भराभरा आपले सारे सामान आवरले . आपल्या लोकांना आपले सर्व सामान , आहेर व मानपानाच्या भेटवस्तु गोळा करुन व-हाडाच्या बसमध्ये ठेवायला लावले. सर्वांना बसमध्ये बसण्याची खुण केली . सर्वजण बसताच बस त्वरेने परतीच्या वाटेने निघाली .

थोड्याच वेळात सर्वजण निवांत झाले . बरेचजण झोपी गेले . वधुही खुप दमली होती . खिडकीतुन बाहेर पाहताना तिचा चेहरा एका त्रासदायक भवितव्यातुन सुटका झाल्याच्या आनंदात होता .

अचानक वधुला आपल्या कानापाशी कसलीतरी सळसळ जाणवली . पण ती घाबरली नाही , दचकली नाही . कारण गेले काही दिवस हि सळसळ तिच्या चांगल्याच ओळखीची झाली होती .

खिडकीतुन अंदाजाने बाहेर कुठेतरी बघत वधु समाधानाने म्हणाली " थँक्स ताई....."

-------- समाप्त -------- काल्पनीक -----------------------------------------------