वैराग्याकडे पाउले

छान जमलीय कवीता. फक्त कवीतेची लांबी फारच कमी झाली आहे. वाचता वाचता अरे, वाह मस्तं...असे मनात येत नाही तोच संपलीसुद्धा.
थोडी मोठी असती तर वाचायला अजुन आवडली असती.

कविता आवडली

पण वैराग्य आणि नैराश्य यांच्यात गल्लत झालेली वाटते आहे.

पैजारबुवा,

मोघेसाहेब मस्त....!!!
हीच कविता जराशी सुधारून...

छंद लावला, जोपासला जोपासला.
वेल, बाग लावला, फुलवला, वाढवला.
पक्षी आले, आनंदले, वसले, वाढले.
सर्वां जसे नंदनवनच मिळाले.

पण आता …
नद्या, तळी, निर्झर आटले.
टिपूसभर पाणी मिळेनासे झाले.
आज जरी पक्षांना उडवून घालवले,
अखेरचे बागेत पाणी शिंपले.
तरी डोळा टिपूस न आले,
हीच का वैराग्याकडे पाउले?

हेच का वैराग्य म्हटले ते स्मशान वैराग्यासाठी का?