निरोप

अप्रतिम!

थोडीशी प्रभा गणोरकर यांच्या "आलीस बाई, ये" या कवितेची आठवण झाली.

माणसाला माणूस दिसत नाही
अशी गडद संध्याकाळ
जवळपास रात्रच
पण बोळांतून गल्ल्यांतून घराकडे वळत गेलेली
पायाखालची वाट दिसत जाते
रस्त्यावर दिवे नसतानाही
पायांना सापडत जाते
जुन्या घराचे सारवलेले अंगण
वर्षानुवर्षे तेल पिऊन गुळगुळीत झालेल्या
दरवाजाचा काळा मखमली स्पर्श
वेचीत माझे हात दार ढकलतात
साखळी वाजते
आतून हळू आवाज येतो
आलीस बाई, ये.

तुमच्या आवडलेल्या कवितेत केवळ किंचित लयीसाठी थोडासा शब्द-बदल करावासा वाटला, औद्धत्याबद्दल क्षमस्व!

थकल्या दो चरणांच्या पाशी
माथा हलके झुकला
'सुखी रहा' या शब्दांपाशी
निरोप साधा अडला!

जन्मांतरीच्या अनुबंधांची
अशीच असते रेषा
परतो, अथवा दिगंत जावो
अखंड असते आशा

गमे परंतु सोपे नव्हते
वृद्ध अनोळखी धागे
जुनी-पुराणे वृक्ष आजही
मूळांपासुनी जागे!

मस्त जमलंय! बहुगुणींनी दिलेली कविता आणि इथली सुधारित आवृत्ती छानच्.

व्वाहवा! छान.

वाह! तर्री ताई आणि प्रभा गणोरकरांच्या कविता फार आवडल्या.

कसंय ना हे सगळं! या वयात आपण माणसांच्या येण्याची वाट पाहत असतो आणि माणसे आपल्या जाण्याची...

तर्रीताये रचिला पाया, स्वॅप्स झालासे कळसः

आपण माणसांच्या येण्याची वाट पाहत असतो आणि माणसे आपल्या जाण्याची...