इंदूर - भाग ३ - सराफा

धन्यवाद.

अप्रकाशित करु का धागा. ;) मानसिक छळ करणारे छायाचित्र
देवा, मोदकाला क्षमा कर.

-दिलीप बिरुटे

झक्कास!!!!

सराफा बिराफा असे काही नसते, ह्या सगळ्या अंधश्रद्धा आहेत. संपादक मंडळाला विनंती की असे धागे अप्रकाशित करावे आणि अंधश्रद्धा पसरवल्याबद्दल सदस्यावर कारवाई करण्यात यावी.

२ दिवस सराफा :( मजा आहे तुमची

कहर!!!

बाइकचे फतु कुठाय

भुट्टे का कीस च्या ऐवजी चुकुन असे वाटले..
मस्तच आहे सराफा.

गुलाबजामचं तळं & रबडीबासुंदी तलाव पाहुन

लै भारी खादाडीयात्रा !

जळजळ, मत्सर, भूक आणि अशाच अनेक भावना/ संवेदना एकाच वेळी जाग्या झाल्या आहेत! :(

मोदक यान्चा त्रिवार निषेध.रात्री परत भूक लागली.

करून टाका अप्रकाशित च्यामारी टोपी...

पानाची बोळवण तीन वाक्यांत केल्याबद्दल निषेध. अजून डीटेल हवेत. चटणी कोणती, जर्दा कुठला वगैरे.

अप्रतिम. गुलाबजाम चा फोटो तर कातिल. कधी येणार योग इन्दूराला जायचा? तो पर्यंत दुधाची तहान ताकाच्या फोटोवर भागवून घ्यावी लागणार :(

फोटो छान आहेत. एकदम.

माझे इंदूरातले दिवस आठवले. रूम पार्टनरचे नातेवाईक सुदामा नगरला असल्याने तेथे जाणे झाले की सराफा बाजारात वरचेवर चक्कर व्ह्यायची. ऑफीस छोट्या ग्वालटोलीत होते. तो भाग मध्यवर्ती अन भरपूर वर्दळीचा आहे. तेथूनच राजवाडा परीसरात भरपूर पायी चक्कर व्ह्यायचे. म्हणजे मी करायचो. ऑफीसातला बॉय समवयस्क असल्याने आम्ही एकत्रच फिरायचो. दिवसा आम्ही दोघे वेगवेगळी हॉटेले धुंडाळून नाश्टा करायचो. त्या काळी दुपारचे भरपेट जेवण क्वचितच केलेले आठवते. सारा दिवस फुटकळ खाणे पोटात ढकलून पुर्ण व्ह्यायचा. ऑफीसात कामे नसल्याने (!) दिवसभर परीसरात भटकंती व्ह्यायची. रेल्वे स्टेशन, तेली गल्ली, जेल रोड, छत्री, सरवटे बस स्टँड, राजवाडा, बडा गणपती, स्टेडीयम, मधू मिलन टोकीज, लायब्ररी, स्टेडीयम, दवा बाजार, ५६ दुकान आदी परीसर तर मी कोळून प्यायलो आहे. माझ्या आधीचे बाहेरून आलेले मेडीकल रिप्रेंझ्टेटिव्ह नोकरीत असलेल्या मुलांनी जेवढे इंदूर पाहीले नाही तेवढे इंदूर मी त्या कमी कालावधीत पाहीले. तेथे राहत असतांना मी जाणीवपुर्वक पायी फिरत असे. कारण सीटी बस उशीरा निघत अन तेवढ्या वेळात आपण इच्छीत स्थळी पोहचत असू.

बाकी नोकरीत जेव्हा फिल्ड व्हिजीट असायची ती पिथमपूरला असायची अन तेव्हा मात्र जेवणाचे फार हाल व्हायचे. हाल असे की सकाळच्या नाश्ट्याचा डबा करून सोबत न्यावा लागत असे अन दिवसभर तेवढ्यावरच समाधान मानावे लागे. अर्थात त्याची भरपाई इतर दिवशी इंदूर ऑफीसात राहून करावी लागे अन आम्ही ती करत असू.

काय ते फटू, अहाहा...

पुभाप्र.

हलकट मोदक! मी हा धागा वाचला नै आणि फटु त्याहून बघितले नैत!

छान.
कोल्हापुरात दुधदुभते,कडधान्ये तेल याची रेलचेल असून अशी प्रसिद्धि का नाही? लाल पांढरा रस्सा आणि मिसळ?

शाकाहारी फोटो बघुन इतकी जळजळ पहिल्यांदा झाली.

मोदक, तिन्ही धागे एकाच बैठकीत वाचून काढले.ऐकीव माहिती खूप होती साराफ्याबद्दल.पण प्रेक्षणीय महिती तुझ्यामुळे मिळाली.माहितीपूर्ण लेख.त्यातथोरल्या बाजीराव पेशव्यांची समाधी अनपेक्षितपाने समोर आली.त्याबद्दल तर तुला दंडवतच.समाधीचे दर्धन घेण्याची ओढ जीवाला लागावी इतके कातर वर्णन.

२०१५ च्या ऊत्तरार्धात इंदुरास जाण्याचा योग असल्याने आपली काई जळजळ झाली नाही. पोहा जलेबी या विचित्र कॉम्बोबद्दल
जोरूके भाईकी तोंडसे सुना है .

भयंकर टेम्टिंग फोटो...!!! ते गराडू फार इंटरेस्टिंग वाटतंय मला..
मस्त वर्णन & लेखनशैली!

तिन्ही धागे आजच पाहिले व वाचले.. फोटो पाहून आत्ताच्या आत्ता तिथे जाऊन खादाडी कराविशी वाटते आहे..
स्वाती

व्वा. मस्त. अजून इंदुरात असाल, तर 'छप्पन दुकान' मधे जाऊन 'एग बेंजो' किंवा 'मटन बेंजो' हा प्रकार पण चाखा. मात्र तिथला व्हेज बेंजो काही खास नसतो.

वा .. वा .... काय खाण्याची मजा आहे भाऊ ...

मोदकशेठ, धाग्याचं नाव बघूनच 'भरपेट जेवण झाल्याशिवाय हा धागा उघडायचा नाय' असं ठरवल्यामुळं फार जळजळ / छळ होण्यापासून वाचलो :)
धागा नेहमीप्रमाणेच झकास..

एक नंबर जमले हो मोदक भाऊ!!!, सराफा म्हणा किंवा ५६ दुकान इथली खासियत म्हणजे पांढरेशुभ्र कुर्ता पायजामा घातलेले दुकानदार अन स्वच्छ्ता , गराडू म्हणजे आपण इंग्लिश मधे जे "यॅम" म्हणतो ते कंदमुळ आहे, मस्त प्रकार असतो, इंदौरी खास मसाला म्हणला तर तो म्हणजे "जिरावन" असतो! वाह परत एकदा सराफा सफ़र घडविले बद्दल आभारी आहोत!

*सराफा किंवा छप्पन दुकान भागाला जियोटॅगिंग केले आहे काय? नसल्यास ह्या मुद्द्याचा पाठपुरावा केला पाहिजे!!

कोणीतरी फक्त 'पान' या विषयावर एक धागा काढा बरं. (पट्टीचे पान खाणारे (म्हणजे पानपट्टी नव्हे) या क्याटेगरीतील लोकांस खास विनंती).

अगागागागागागा....हे समदं खायचं तर डाएट घाला रासभजघनमंडळी आणि हर हर महादेवच मग!!!!
बापरे, कधी एकदा जातोय इंदुरास...जातोच आता. माळव्यावर स्वारी केलीच पाहिजे. हीच ती 'उत्तरदक्षण प्रांतीची सुवर्णनदी'.

कुठे काय? काहिच दिसले नाहीये. गराडू, गुलाबजाम, पाणीपुरीचा ष्टॉल काही म्हणता काही दिसलेच नाही. असे असताना कशाला उगीच काय बोलू? फक्त पाणीपुरीचे इतके प्रकार असतात हे माहित नव्हते असे म्हणते.

काय राव तुम्ही...?

आता आमच्या डोक्यात चक्र फिरायलेत ना... आताच नाशिकहून गाडी काढून निघालोतर ५ तासांत पोचू.. मस्त खाणं चापू, मस्त नर्मदेत वाकू.. मस्त फिरु.... मस्त हे... मस्त ते .... मस्त.... मस्त... मस्त....

छ्या... उगाच डोक्याचा सराफा केला बॉ...

काय छळ लावलाय!!

खाऊ का गिळू??!

हाफशेंच्युरी निम्मीत्त सर्व मिपाकरांचा सत्कार (धागाकर्ते सोडुन) एक एक ईनो* पाकीट देऊन करण्यात येत आहे.

शुभेच्छुक -जेपी आणी तमाम कार्यकर्ते
*अटी लागु.

इंदोरला चार वर्ष राहिलेय.आयुष्यातल्या चांगल्या आठवणी आणि भोचकचा सहवास याच गावी घडलाय....रावेरखेडीला बाईकवर गेलेय त्याच्यासोबत.....परत डोळ्यासमोर ते दिवस आले...मनाचा कोपरा हळवा आहे या गावाबाबतचा...

इंदोर मध्ये हलवायाकडे लच्छेवाली रबडी बनवताना पाहिली आहे. मोठ्या लोखंडी कढई मध्ये दुध तांबूस झाल्यांनतर झाऱ्याने घेऊन कढई वरच्या लोखंडी, दुध नसलेल्या, भागावर मारतात .चर्र असा आवाज येउन लच्छी तयार होते.
सकाळी फेरफटका मारल्यावर दुध जलेबिचा नास्ता हमखास असायचा.
इंदोर सारखे दुकानात मोठ्या परातीत भरून ठेवलेले पोहे ( मुळात मराठी पदार्थ असून ) महाराष्ट्रात दिसत नाहीत . तेथे पोहे त्यांच्यावर शेव पेरुन खातात.

इन्दुरविषयी काही वाचायचे असेल तर अरूण दाते यांचे शुक्रतारा हे आत्मचरित्र वाचा असे सुचवावेसे वाटते. जावेद अख्तर
सी के नायडू राहुल द्रविड , लता मंगेशकर ही महान नावे इंदुरास जोडलेली आहेत.

दु दु मोदकाचा कच्कुन णिशेध !!

कस खायच म्हणते मी इतक? बर खाऊन गप रहावं तर ढींडोरा पिटायला इकडं?
हात!

जळ जळ वाढली पोटातलि

आह्ह... मालपुवा आणि रबडी यांचे काँबिनेशन म्हणजे स्वर्गसुख ! एकदा हे काँबिनेशन ट्राय मारुन तर पहाच ! :)
माझ्या बायडीला पाणीपुरी खायला घातली होती... ५ वेगवेगळ्या पाण्याच्या पुर्‍या खाउन ती सॉलिड्ड खुश झाली होती...

{नमकिन प्रेमी } :)
मदनबाण.....
आजची स्वाक्षरी :- Shakalaka Baby... ;)

गणेश नमकिन?

जीवघेणा धागा आहे हा!

वाह ! लैच्च चटपटीत तोपासु धागा.

मस्त वर्णन आणि फोटो.जुने दिवस आठवले.भरपुर मनसोक्त खादाडि केलीये इंदोरात.सराफा तर खास आवडत.एकतर घराजवळ होत त्यात खाण्यापिण्याची घरात सगळ्यांना आवड.दाल बाटी अप्रतिम चवीची मिळायची इंदोरात. पोहे आणि कचोडि सकाळपासुन मिळायची.सगळ्यात सुंदर कचोडि शाळेच्या कँटीनमधे मिळायची तीहि १ रूपयात.
मुख्य म्हणजे शाळेला जायचा रस्ता सराफातुन होता.अर्थात दिवसा तिथे हे स्टॉल नसायचे ते फक्त रात्री.राजवाडा,सराफा,खवा बाजार,कपडा मार्केट असा गजबजाट असलेल्या दुकानातील वस्तु पहात शाळा कधी यायची समजायच नाहि.
सराफाच्या अलीकडे एक हलवाइवाला होता.बाहेरच प्रचंड मोठ्या कढईत मसाला दुध आटवत बसलेला असायचा.त्याच्याकडचे गरम दुध अप्रतिम असायच.मोठ्या डावाने ग्लास भरून त्यावर अलगद सुकामेवा पसरलेला वरचा थर पटकन उचलुन दुधावर असा काहि जलद्गतीने घालायचा कि बास.
आता जायला हव इंदुरात.सराफासाठी.

रोजच्या धकाधकी आणि कंटाळवाण्या चाकोरीबद्ध आयुष्यामधून थोडा बाहेर पडून जगण्याची खरी लज्जत चाखण्यासाठी भटकंती, खादाडी आणि वाचन याची आवड असणे फार गरजेचे आहे असे मला वाटते. तुम्ही मिळालेला वेळ असे छन्द जोपासण्यासाठी खर्ची घालत आहात हजे बघून बरे वाटले. मला पण माझे जुने दिवस आठवले. फोटो पण मस्त. बाजीरावांच्या समाधीचे दर्शन परत एकदा घडले आणि समाधीची उपेक्षा पाहून पुन्हा खूप वाईट वाटले. सराफा फारच टेम्पटिंग..! शेअरिंग साठी धन्यवाद.
अवांतर : लोक पुण्याला खादाडांचे शहर म्हणून का हिणवतात? :-(

काय हे...हपिसात हे तीन्ही भाग वाचले आणि आता कधी जाता येइल हेच चालु झालेय डोक्यात..
असो...अप्रतिम आणि ओघवतं प्रवासवर्णन...फोटो तर क्या बात है !

इंदुरास्नी खादाडी करायला २ वर्षांमागे बाय्डीसंग खास ३ दिवस गेलो होतो पण सेल मध्ये लागलेल्या विमानाचे तिकीट काढून, अपना पलेस मध्ये राहिलो होतो तेव्हा.
त्या २/३ दिवसातच आयुष्यातला मोठा (परत व्यवसाय करायचा) निर्णय विचार करून घेतला होता त्यामुळे इंदूर माझ्यासाठी खास आहे.

आणि आता काय तो सराफा बाजार देवा पार पोट फुटेस्तोवर हादडले होते आम्ही.