मि ही निळा रंग निळा,रंगांच्या बहुत कळा

संवेदना, अनुभुती घालुनिया गळ्यात गळा
नाचती रंगुनी हृदयी आत्मुच्या पाहूनी कळा
कितीक काव्ये, रचनांची रसाळ फळे
पिकविती वाग्डंमय मळा

झळझळती झळ झळा
आत्मुच्या शब्दकळा
:)

वा वा ! सुंदर ! प्रदीप कुलकर्णी यान्ची ही कविता आठवली .
मज श्यामसुंदरा, तुझा लागला रंग !
गोरेपण गेले निळसर झाले अंग !

निळ्या नभाचे निळे किनारे
निळ्या जलाची निळसर खळखळ

मला संदीप खरेंचे आठवले बेला शेंडेंच्या आवाजातले

कविता लयीत म्हणता आली असती तर आणखी छान झाली असती. पहिल्या ओळीइतकी दुसरी ओळ लयीत म्हणता येत नाहीये.

मस्त.....बुवांच्या या कविते मुळे कधितरी खरडलेले हे आठवले

हा निळा मोठा खट्याळ आहे. तो सगळीकडे आहे तरी तो कुठेच नाही. समोर दिसतो पण हाती गवसत नाही. हिरव्यागार वनराईत तो लपला आहे आणि वनराईच्या काठावर असलेल्या सरोवरात देखील. आकाशातुन तो अलगद डोंगराच्या माथ्यावर उगम पावणार्‍या निर्झरात झिरपतो. तिथुन वहात वहात सरोवरात येतो. आणि मग जमिनीत आणि तिकडून झाडांच्या पाना पानात तो सळसळतो.

वसंताचे आगमन होताच निळ्याशार आभाळाच्या चादरीवर गर्द पिवळ्या उन्हाच्या रंगांने वेलबुट्टी काढता काढता झाडे स्वतः कधि हिरवी होतात ते त्यांचे त्यांनाच समजतच नाही.

कधिकधि झाडांवर निळा लटकेच रुसतो. पण वेड्या झाडांना ते समजतच नाही आणि मग गर्द हिरवी झाडे निळ्याच्या अठवणीत झुरत पिवळी पडतात.

या निळ्याची निळाई देखील मोठी नवलाईची असते.

एखाद्या उंच डोंगरावर, जमिनीवर पडून, आकाशाकडे तोंड करुन, त्याचा निरभ्र निळा रंग कधी न्यहाळला आहे? त्याचा ठाव घ्यायचा कधी प्रयत्न केला आहे? पट्टीचा पोहणारा जसा सुर मारतो तसा सुर मारत स्वतःला झोकून द्यायचे त्या निळाई कडे आणि आकाशाच्या घनदाट, उबदार मिठीत स्वतःला विसरुन जायचे. त्या अथांग निळाईचा एक हिस्सा बनून जायचे. आपले तन मन धन त्या अथांग निळाईच्या स्पर्षाने निळेभोर होउन जाते. चित्तवृत्ती उल्हासीत होतात आणि मग मन कारंजे त्या निळ्या कडेच झेपावत सुटते. यावेळी त्याच्या मागे कितीही धावले तरी तो काही केल्या आपल्याला गवसत नाही. मग परत दमून मूगून परत आभाळाकडे डोळे लाउन पडून रहायचे. काही वेळाने आपली समजूत काढायला तो खट्याळ निळा परत येतोच.

हा शिवणापाणीचा अनुभव मोठा विलक्षण असतो. या खेळात जिंकतोही तोच आणि हरतोही तोच. त्याचे जिंकणे मान्य करत आपण मात्र आनंदाच्या निळ्याशार सागरात मस्त डुंबून घ्यायचे.

पैजारबुवा,

यमक जुळवत - ही कविता नाद खुळा!

छानच आहे कविता. पण अनुस्वार मायंदाळ झालेत.
बाकी, ही वाचून आमच्या चच्याच्या 'फळ्या'ची याद आली.

लै भारी कविता

कसं काय जमतं एका निळ्या रंगावर एवढी कविता करायला ?भावाकलन कुवत नसल्याने आणखी प्रश्न नाही विचारत.गप्प."मी न कुणाला सांगायाची कविता स्फुरते कशी"-कोण बरं म्हणालं?

जय भीम
जय अर्जून

कृष्ण खरंच निळा होता का हो? म्हणजे निळ्या रंगाच्या एकाही मानवाला पाहिले नसल्याने प्रश्न पडला आहे. कृष्ण निळा, कर्ण सोनेरी... मज्जा आहे एकूण.