गोंधळ

सखे तू जवळ नसतांना
तुझे डोळे फार गोंधळ घालतात
सगळचं कसं विनाकारण उत्कट होत जातं
------
गोठलेल्या शाईसारखी काळी रात्र
आणि थंड पडलेल्या
इवलाश्या खिडकीतून दिसणारी
ती लोभस चंद्रकोर...
तुझ्या डोळ्यांचा आभास निर्माण करतात
आणि मग फार गोंधळ होतो...
सगळचं कसं विनाकारण उत्कट होत जातं
--------
सखे तू जवळ नसतांना
बघता बघता कोर्‍या कागदाची कविता होते
झरझर लेखणी शब्द पाझरते...
कविता तुझे वर्णन करायला लागते
तुझ्या डोळ्यातल्या अगणित छटांमध्ये गुरफटते
मग तिचाच गोंधळ होतो, आणि
सगळीच आंधळी कोशिंबीर होऊन बसते
नुसताच गोंधळ, आणि मग
सगळचं कसं विनाकारण उत्कट होत जातं
--------
सखे तू जवळ नसतांना
माझा सगळाच नाईलाज असतो
कधी अचानक एखादा चुकार अश्रु
पापण्यांची सिमारेषा ओलांडतो
तर कधी एखादा उसासा निसटतो
अश्या डबडबलेल्या अवस्थेत
चुकुन आरशाकडे लक्ष गेले
तर परत तुझे डोळे...
माझी समजूत काढत असतात
तेव्हा तर मी अजूनच बावरतो
मला तर ती नजर चुकवायची असते
पण त्या डोळ्यांवरुन नजर हटतही नाही
असा सगळा गोंधळ होऊन बसतो...
अन् मग
सगळचं कसं विनाकारण उत्कट होत जातं

|- मिसळलेला काव्यप्रेमी -|
(एक जुनीच रचना, जुनी आहे जे जाणवल्यास मंडळ जबावदार नाही ;) )