गणपतीबाप्पा येता आमच्या घरी

माझ लग्न झाल आणि मी दुबईला येऊन राहिले. पावसाळा तर अनुभवता आलाच नाही आणि त्यामुळे श्रावण ही नाही अन श्रावणातले सण ही नाही. मला वाटू लागलेलं गणपती पण असेच जाणार. काहिही न कळता. कोरडे. माझ मन खट्टू होऊन बसलं होत. तसा तर इथे आमचा एक मस्त मराठी ग्रुप आहे आणि एका घरी आमचे गणपतीबाप्पा पण विराजमान होतात. पण ह्या वेगळ्याच देशात आपले गणपती कितपत उत्साहात साजरे होतील याबद्दल मनात शंकाच होती. मूर्ती, पूजेच साहित्य, आरत्या, प्रसाद सगळ नीट शक्य होईल अस वाटतच नव्हत.
गणपती बसायच्या दोन आठवडे आधीच श्रींची मूर्ती ठरवायला हवी अस कळल. कारण नंतर सुबक मूर्ती मिळेल ह्याची शाश्वती नसते म्हणे. मग काय एका शुक्रवारी, आमच्या सुट्टीच्या दिवशी, आम्ही मंदिराकडे मोर्चा वळविला. मूर्ती ठरवायला मंदिराच्या भागात गेलो तर तो सगळा परिसर किंवा तिथल्या त्या अरुंद गल्ल्या म्हणा वाटल्यास, सगळ्या माणसांनी फुलून गेल्या होत्या. जिकडे तिकडे बाप्पांच्या येण्याची तयारी सुरु आहे अस जाणवत होत. आणि मला अचानक स्वप्नातून जाग व्हावं तस जाणवलं, हो खरच बाप्पा येत आहेत. आम्ही घरापासून लांब आहोत म्हणुन काय झाल? बाप्पा इथे पण आपला आशीर्वाद द्यायला येत आहेत. मग मी पण सगळ्यांसोबत आधीपेक्षा जास्त उत्साहाने मूर्ती पाहत सगळी दुकान पालथी घालायला सुरु केल. पण मनासारखी मूर्ती दिसेना. ज्या आवडल्या त्या आधीच कुणीतरी ठरवून गेलेलं होत.वाटल एवढ्या लवकर येऊन पण मूर्ती मिळत नाही की काय. पण मग पुढच्याच दुकानात एक सुंदर, सुबक गणपती बाप्पा दिसले. त्यांना पाहून वाटल जणू बाप्पा त्यांच्या आवडत्या शिष्याला काही तरी शिकवत आहेत. आणि त्याने काहीतरी वेड्या सारखीच शंका विचारली आहे अन ते मिष्किलपणे हसत त्याच उत्तर देत आहेत. मग हीच मूर्ती सर्वानुमते ठरवली गेली. गणपती बाप्पांसाठी लाल जास्वंदी हवी म्हणुन तेव्हाच जास्वंदीच झाड खरेदी केल. त्याला एक छोटीशी कळी पण होती. खर ती कधी उमलणार होती कुणास ठाऊक. अशी आमची खऱ्या अर्थाने गणपतींच्या स्वागताची तयारी सुरु झाली.
आम्ही गणपतीबाप्पांसाठी ह्यावेळी मस्त आरास करायची अस ठरवलं होत. म्हणजे माझ्या नवऱ्याने परस्पर तस त्यांच्या मित्राला सांगून टाकल होत. आणि त्या दोघांनी (मित्राने अन वहिनींनी) त्या नुसार समान आणायला पण सुरवात केली होती. पण ह्या सगळ्या कलेच्या बाबतीत मी किती "ढ" आहे हे अजूनतरी फक्त मलाच माहित होत. त्यामुळे त्यांना माझी काय मदत होणार होती बाप्पाच जाणोत. झालीच तर माझ्यामुळे काम वाढली असती ह्याची मला पक्की जाणीव होती. आणि ही सगळी आरास कधी करायची हे पण प्रश्नचिन्हच. गणपतीबाप्पा येत होते बुधवारी आणि इकडे साहजिकच सुट्टी नव्हती. एक तर माझी नव्याने सुरु झालेली नोकरी. रजा मिळणार की नाही इथपासून सुरवात होती. जर सुट्टी मिळाली नाही तर? काय आपल नशीब, आपल्या आवडत्या सणाला पण सुट्टी नाही म्हणजे किती अवघड. उगाच आले भारत सोडून. असे कितीतरी विचार मानत येऊन गेले. पण हे सगळे कल्पनाविलासातच राहिले. कारण सण आहे आणि म्हणुन सुट्टी हवी आहे अस सांगितल्यावर लगेच रजा मंजूर झाली. आणि दाही दिवस मनाप्रमाणे पार पाडणार आहेत ह्याची ग्वाही मिळाली. बाप्पा यायच्या आदल्यादिवशी आम्ही वाहिनीच्या घरी हजर झालो. थोडीफार मखराच्या सामानाची जमवा जमव त्यांनी केली होती अन थोडी आम्ही केली. वहिनींनी मखराची ब्लूप्रिंट काढून ठेवली होती. त्या नुसार आम्हाला थर्माकोल कापून जोडायचं होत. त्यावर कोरीव काम करायचं होत. पण तो जाड थर्माकोल कापण्यापासून सगळी सुरवात होती. सगळ्यांनी जशी जमतील तशी काम वाटून घेतली. मी पण जरा मदत म्हणुन कापलेल्या थर्माकोलला गुळगुळीत करण्याच काम सुरु केल. अन झाल माझ्या अपेक्षेनुसार.. मी काम वाढवली. बोट कापून घेतलं. रक्त काही थांबेना. शेवटी त्याला बँडेज बांधून परत काम सुरु केल. परत मी दुसऱ्या हाताचं दुसर बोट कापून घेतलं. मग काय आमच्या कडून कापाकापीची काम काढून घेण्यात आली.मग फक्त अंतर मोजून योग्य रेषा आखण हे काम हाती आल. बाह्य आराखड्यानुसार खांब, शिखराची रचना कापून झाली. त्यावर कोरीव काम करण्यात आल. पण हे सगळ करेपर्यंतच रात्रीचे ३.३० होऊन गेले होते. आता थांबण आवश्यक होत. उरलेलं काम आता बाप्पांना बसवल्यावरच शक्य होत. मग थोड्या वेळासाठी झोपून परत सकाळी पुजेची आणि प्रसादाची तयारी सुरु झाली. ११ वाजेच्या सुमारास आम्ही सगळे गणपती आणायला मंदिरात गेलो.
ग्रुपमधले सगळेच त्यांच्या रोजच्या व्यस्त जीवनातून वेळ काढून बाप्पांना न्यायला आले होत.पारंपारिक वेशभूषेतल्या आमच्याकडे सगळेजणच कुतूहलाने पाहत होते. अन टाळाच्या साथीने, बाप्पांच्या जयघोषात आम्ही बाप्पांना नेत होतो.

बाप्पा आमच्या घरी विराजमान झाले होते.आरत्या झाल्या, अथर्वशीर्षाचे पठण झाले. उकडीच्या मोदकांचा नैव्यद्य दाखवला गेला.जास्वंदीच्या झाडाला बरोबर आजच फुल आल होत. ते वाहील. बाप्पांची साग्रसंगीत पूजा पार पडली. आमचे मखर मात्र अजूनही बसवायचे बाकी होते. एका दिवसाची सक्तीची विश्रांती घेऊन परत शुक्रवारी आम्ही मखर बनवायला घेतला. त्यावर रंग आणि इतर नक्षीकामास सुरवात झाली. त्या दिवशी बाप्पाच आम्हाला जणू बुद्धी देत होते कस करत जावा ह्याची. आणि बघता बघता एक सुंदर मखर तयार झाले. बाप्पाच्या कृपेने माझे पण त्यात महत्वाचे योगदान होते :) पूर्ण झालेलं मखर पाहून तर विश्वास बसत नव्हता की, हे मखर आम्हीच तयार केल आहे. बाप्पा आणि मखर दोघांनी त्या हॉलला वेगळच सौंदर्य प्राप्त करून दिल होत.

पुढचे दहा दिवस खूप धामधुमीचे गेले. रोज नवीन नवीन प्रसाद केले गेले. कधी पंचखाद्य, कधी लाडू, कधी पुरणपोळी तर कधी मोदक अशी बाप्पांबरोबर आमचीपण चंगळ होती. धूप, उद आणि कापूराचा दरवळणारा सुवास वातावरण अजूनच प्रसन्न करून टाकत होता. सतत वाजणारी भजन,गाणी नी स्तोत्र मनात सात्विक भाव निर्माण करत होते. जसे दिवस वाढत जातात तसे बाप्पांच्या डोळ्यातलं तेज वाढत जात असा नेहमी येणारा अनुभव (काहींसाठी भास) ह्यावेळी ही जाणवला. खरतर हे दहा दिवस वर्णन करायचे नसतातच,अनुभवायचे असतात. त्या दहा दिवसात अजुन नवीन नवीन मराठी आणि इतर भारतीय मित्रमंडळी भेटली. नव्या ओळखी झाल्या. लहानपणच्या गणपतीच्या आठवणी निघाल्या. आम्हाला खूष करून बाप्पा दहाव्या दिवशी त्यांच्या घरी निघालेपण.

परत जयघोष करत आम्ही विसर्जनासाठी निघालो.लहानपणी गणपती चालले की रडू येई. आता ती सोय नव्हती. विसर्जनाच्यावेळी आम्हाला अजुन काही मराठी मंडळी भेटली. त्यांनी पण गणपती बसवले होते. आम्ही सर्वांनीच बाप्पा पुढच्या वर्षी लवकर या अशी आळवणी करत शेवटची आरती म्हटली अन बाप्पांना निरोप दिला. इथे विसर्जन करायला परवानगी आहे की नाही माहिती नाही. :) पण अनेकजण निर्जन समुद्र किनारा शोधून गणपती विसर्जन करतात.हे अस लपवा-लपवीच विसर्जन सोडलं तर बाकी गणेशोस्तव एकदम मनाप्रमाणे पार पडला. अगदी उत्साहात अन दरवर्षी सारखाच. :)