पैसे सोडून बोल...

ए धन्या , जरा १००० रू. दे ना ! , पुढल्या आठवड्यात परत करतो ;)

ओके, जोक्स अपार्ट !!

संभाळुन करत जा की रे व्यवहार !! ;)

( कर्ज डोक्यावर असलेला )

मुक्तपीठीय लेख !

धन्याशेठ, लेखाला 'विकत घेतलेले शहाणपण' असे नाव शोभले असते बघा.

बर्‍याच वेळा फटका बसला की रे तुला.
त्या लोकेशने दिले का पैसे मग?

पैशाच्या बाबतीत काही नियम जे पाळायलाच हवेत.
१. कोणालाही अगदी कितीही जवळचा मित्र-नातेवाईक असला आणि कितीही संकटात असला तरी उधारी कधीच देऊ नये.
२. जर का तुम्हाला फारच दया येत असेल तर स्वेच्छेने जमतील तेवढेच मदत म्हणून (अर्थात परत करण्याच्या अटीवरच) द्यावेत पण दिल्या नंतर व्यवहार विसरून जावा जणू काही पैसे परत मिळणार नाहीत. देणार्‍याने पैसे परत दिले तर "लाभ" झाला समजावा.

बरेच लवकर आलं की रे शहाणपण. ;)

(कानाला खडा लावलेला) -गणा

काही मार्ग -
ज्याला पाहिजे आहेत आणि जर त्याला आपल्याला द्यायचे असतील तर दुसर्‍या कडून द्यावेत

एका चेकवर सही आणि तारीख न घालता त्याच्याकडून घ्यावा. मराठी माणुस सही केली की प्रकरण जास्त गांभिर्याने घेतो..हाही अनुभव..

हे लोक बँकेचे पैसे वेळेवर भरतात पण आपले देत नाहीत...दुर्दैवाने लोकांच्या पैशाची बेफिकिरी मराठी माणसात जास्त दिसते... हे अनुभवाने सांगतोय..

धन्या.. अरे असंख्य वेळा असले मनस्ताप देणारे अनुभव आलेत रे. अगदी शंभर टक्के अस्सेच.

अर्थात इतक्या मोठ्या रकमा आणि इतक्या वेळा नव्हे पण कमी स्केलवर असेच अनुभव आहेत बर्‍यापैकी. जवळचेच लोक असतात काय करणार.

या उलट माझा एक पॉझिटिव्ह अनुभव मित्राचं नाव न घेता सांगतो. माझा कॉलेजातला एक मित्र. आता अनेक वर्षं आम्ही एकमेकांपासून हजारेक किलोमीटर लांबच्या शहरांत राहतो. अनेक वर्षे प्रत्यक्ष भेटही नाही. दोघांचीही नोकरदार स्थिती आणि संसार एकसारख्याच स्थितीत.

तरीही आमच्या दोघांमधे आपसूक एक विश्वासार्ह मनी एक्स्चेंज डेव्हलप झालेलं आहे. अगदी मेडिकल इमर्जन्सीपासून ते खरेदीच्या मोहात पडून क्रेडिट कार्ड बिलाच्या तडाख्यात सापडलो आहे असं खरंखुरं जे काही असेल ते कारण सांगून आणि इव्हन न सांगताही आम्ही एकमेकांना फक्त एस एम एस किंवा एका ओळीचा फोन करतो. समोरचा किती देऊ शकेल याची कल्पना ठेवून सरळ रक्कम मागितली जाते. समोरुन शक्य नाही असं उत्तर आलं तरी दुखावणे वगैरे प्रकार होत नाही, कारण नाही म्हणतोय म्हणजे खरंच पैसे हाती नाहीयेत यावर गाढ विश्वास आहे.

पण नकार हा अपवादच.. बर्‍याचदा फक्त ओक्के असं उत्तर देऊन अर्ध्या तासात पैसे ट्रान्सफर झालेले असतात. डिफॉल्ट वेळ १ महिना. एक महिन्याच्या आत कोणत्याही परिस्थितीत पैसे परत जमा झालेले असतात.

हे सर्व दोन्ही बाजूंनी.. आणि दहा-बारा वर्षांत एकदाही "कधी देतोस माझे पैसे?" असं तोंड उघडून म्हणायची वेळ दोघांवरही आलेली नाही.

घरच्या इतरांना पत्ताही न लागता हा व्यवहार बिनबोभाट चालू असतो.. असा मित्र लाभणे ही परमेश्वरी कृपाच.

अर्थात हा अपवाद झाला. पैसा हा कोणतंही नातं बिघडवू शकतो आणि पैशाबाबत खेळ हा आगीशी खेळ आहे हे खरंच.

हॅहॅहॅ धन्या किती पैसे वाटतोस बे?
अशा लफड्यात अडकलेले पैसे वसुल करण्याचं कॉन्ट्रॅक्ट देतो काय मला? ;-)
ही बघ केस ष्टडी -

आमची एक मुंबईची मैत्रिण. घरची बरी. इंटरनेटवर सतत चॅटींग वगैरे करायची. आमची ओळख पण याहू वर झालेली.
तिला एकदा कुणी बँगलोरचा आयटीवाला भेटला. तो तेव्हा प्रोजेक्टसाठी यूएस मध्ये होता, नंतर तिला भेटायला मुंबईत वगैरे आला. त्यांची ओळख वगैरे वाढली. ही आमची मैत्रिण लग्नाळू वगैरे होतीच. पण हा बाब्या मॅरीड होता. पण त्याच्या बायकोसोबत किटकिटी सुरु असल्याने डिव्होर्स घेणार आहे वगैरे तो तिला बोलायचा म्हणे. रोजच्या बोलण्यातून ह्या बँगलोरवाल्या बाबाने तिच्याकडून 60 हजार रुपये दोस्तीमध्‍ये घेतले. तिनेही दिले. दोन महिन्यात तिला तो पैसे परत देणार होता. सहा महिने उलटले तरी त्याने तिला पैसे दिले नाहीत. यूएस में हु, बँगलोर में आ रहा हूं, सॅलरी नही मिली, खर्च ज्यादा हुआ - डिव्होर्स हो गया- वाइफ को पैसा देना पडा काहीही सबबी सांगायचा. हिने तोपर्यंत घरी काहीबाही सांगून ते 60 हजार रुपये कुठे गेले त्याची जुगाड केली. पण तिचे वडील पासबुक दाखव (अभ्युदय बँक) म्हणाले तेव्हा ही टरकली - आणि एके दिवशी फोनवर रडायला लागली. आय लव्ह यू म्हणालो तरी पण थांबेना ;-)
मग मी व्यवस्थित सगळी स्‍टोरी विचारली तेव्हा तिने त्या यूएस-बँगलोरवाल्याचे फोन नंबर दिले. फोनवर मी त्याच्याशी बोललो तर त्यानं अशा अशा मुलीकडून पैसे घेतले असल्याचं कबूल केलं. मी पैसे देऊन टाक म्हणालो तर माझ्यासमोरही तो दर फोनमध्‍ये त्याच सबबी सांगू लागला. कदाचित त्या खर्‍या असतीलही. पण त्यात फालतु आमची मैत्रिण अडकली होती ना. ती मला रोज फोन करायची, आणि अर्थातच रडायची ;-)
एके भले सकाळी पठाणी विचार केला आणि त्या बँगलोरवाल्याला एसेमेस टाकला - म्हटलं तुझी कंपनी, तुझं घर वगैरे सगळे डिटेल्स माझ्याकडे आहेत (खरोखर काढले होते), पैसे परत कर - नाहीतर तुझ्या कंपनीत जाऊन हे लफडं सांगेन. त्यानं अजीजीनं असं करु नको वगैरे सांगितलं - पण पैसे परत करण्‍याचं मात्र नाव घेईना. नंतर तर फोन पण टाळू लागला.
फोनवर होत नाही म्हटल्यावर आता काहीतरी हातपाय हलवणे आले.
त्याला एके दिवशी एसेमेस टाकून दिला -
म्हटलं भौ, आज साडेसहा वाजताच्या फ्लाइटनं आम्ही दोघं (मी आणि ती मैत्रिण, आमच्या दोघांचं लग्न ठरल्याचीही बतावणी केली ;-) ) बंगलोरला येतोय. तिकिटाचे पैसे + साठ हजार रुपये तयार ठेव. नाही, तर ‍सगळे डॉक्‍युमेंट सोबत आणतोयच, पोलीसांना भेटल्याशिवाय मार्ग नाही. तुझ्‍या कंपनीमध्‍ये पण जाऊ.
त्यानंतर मात्र त्याची टरकली.
सेम डे त्यानं 20 हजार रुपये माझ्या खात्यावर ट्रान्स्फर केले. आणखी आठ दिवस वेळ दे, राहिलेले 40 हजार देतो म्हणे. म्हटलं नाही ! आठ दिवस वगैरे काही नाहीच. आणि 20 हजार रुपये दिलेस म्हणून मी बिलकुल खूश झालेलो नाही. तु किती लफडेबाज आहेस ते माहित झालंय - तिला तिकडे सांगतो डिव्होर्स झालाय आणि तुझ्या फोनवर बायको आन्सर करते. सगळे पैसे आज म्हणजे आजच पाहिजेत, नाहीतर आहेच साडेसहाची फ्लाइट. हवंतर उद्यापर्यंतचा वेळ देऊ शकतो.
तरी अॅडजस्ट होऊ शकत नाही म्हणे.. म्हटलं ठिक. पण हा लास्ट चान्स.
20 आलेलेच होते. ;-)
आठ दिवसात त्यानं काय लफडं केलं माहित नाही, पण राहिलेले 40 हजार पण माझ्या खात्यावर आले.
मैत्रिण खूश !
म्हटलं च्यायला तुमच्या मुंबईतल्या मुलींच्या, बापाचे पैसे वाटेल तसे उधळत रहाता आणि नंतर भोकाडं पसरता.

आत्ता अशात त्या बँगलोरवाल्याचा त्या मैत्रिणीला फोन आला होता म्हणे - की खरोखर डिव्होर्स झालाय आणि मला तुला भेटायचं आहे.
तिनं सांगितलं 'यश अँण्‍ड आय गॉट मॅरीड, आय अॅम प्रेग्नंट, डोंट कम' ;-)
=)) =)) =)) =))
=)) =)) =))
=)) =))
=))
म्हटलं बरंय, दिल को बहलाने के लिये गालिब खयाल अच्छा है ;-)

(पठाण ) यक्कू

पैशांच्या बाबतीत मी थोडा नालायक आहे. ह्या बाबतीत मी जरा जुनाट मार्गावरच विश्वास ठेवतो. "कर्ज देऊ वा घेऊ नये." एकदा कॉलेजमध्ये असलेल्या एका मित्राने २० हजार मागितले मला. आता हा काही जवळचा मित्र-बित्र नव्हे, फक्त कॉलेजात होता एवढंच, आणि त्याचा आजपर्यंत कधी फोन-बीन काही नाही.. आणि मुख्य म्हणजे त्याला पैसे दिल्यावर त्याच्या मागे धावयला मेघालयातून नागपुरला जाणार कोण? म्हटलं, गोली मारो.. नाहीत म्हणून सांगितलं.

डोकेदुखी विकत घेऊ नये, ह्या विचाराचा मी आहे. आणि स्पष्ट सांगायचं अश्या वेळी, "काही कोलॅटरल देऊ शकत असशील, तर बघुया" म्हणून..

स्नेह्यासाठी पदरमोड कर, परंतु जामिन राहू नको ॥ २ ॥

बरेच शिकवून जातो.

(पठाण ) यक्कू

__/\__

आणि एके दिवशी फोनवर रडायला लागली. आय लव्ह यू म्हणालो तरी पण थांबेना

=))=))=))=))=))=))=))=))=))=))=))=))=))=))=))=))=))=))=))=))
=))=))=))=))=))=))=))=))=))=))=))=))=))=))=))=))=))=))=))
=))=))=))=))=))=))=))=))=))=))=))=))=))=))=))=))
=))=))=))=))=))=))=))=))=))=))=))=))=))=))=))
=))=))=))=))=))=))=))=))=))=))=))=))=))=))=))
=))=))=))=))=))=))=))=))=))=))

बराच महाग धडा मिळाला की रे तुला!

येशा, एखादी पठाणी रिकव्हरी एजन्सी वगैरे काढ काही तरी. चांगली चालेल!

Neither a borrower nor a lender be;
For loan oft loses both itself and friend,
And borrowing dulls the edge of husbandry.
This above all: to thine own self be true,
And it must follow, as the night the day,
Thou canst not then be false to any man.
--
William Shakespeare, “Hamlet”, Act 1 scene 3

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

मित्रा, लै मित्र गमावलेत मी सुद्धा यातच...
फार वाइट रे पैसा... जाउ दे...
--------------------------------------
बादवे, माझे सरुटॉबाने कट्ट्याचे उधार कधी परत देणार ??

अनुभव चांगलाच महाग पडला रे तुला!

खूप लोक गरजेच्या वेळी उधार घेतात आणि नंतर कितीही पैसे आले तरी परत देण्याचं नाव घेत नाही (सगळ्यांना असे अनुभव असतातच हे वरच्या अनेक प्रतिक्रियांवरून कळतेच आहे). कसं काय रहावतं काय माहिती. कुणाकडून साधे ५०-१०० रुपयेसुद्धा घेतले असतील तर ते आधी परत केल्याशिवाय माझ्या जिवाला चैन पडत नाही. असो.

असे कोणाला पैसे उधार देतेवेळी थोडं सावधच राहिलेलं बरं. एखादा जवळचा मित्र पैसे मागत असेल तर का, कश्यासाठी वगैरे थोडी चौकशी करून समाधानकारक उत्तरं मिळाली तरच आणि आपल्याला सहजासहजी करता येईल अशीच मदत करावी. जुजबी ओळखीवर कोणाला आर्थिक मदत न करणेच भले असे वाटायला लागले आहे!

To keep a friend don't borrow don't lend.

मी ही अनेकदा फसलो आहे. दुर्दैवं. शहाणपण सहजासहजी येत नाही.

आता तर मी कोणाचा "पैसे देतो म्हणुन फोन आला तरी "पैसे सोडुन बोल" असेच बोल्तो.

मी दोन-तीन जणांना पैसे दिले होते. त्यातील एक जण अजून काही पैसे देऊ शकला नाही. त्याला धरुनच आहे.

तसं मी पण एका मित्राचा देणेकरी लागतो आणि रक्कम फार मोठी आहे. त्यामुळे मित्राला स्पष्ट कल्पना दिली की मला आता ह्यावेळेस तुझे पैसे देता येणार नाहीत आणि त्यासाठी मला ६ महिने आणखी लागतील. तेव्हा मित्र मला एकच गोष्ट म्हणाला की तुझ्यावर माझा इतका विश्वास आहे की तू मला वर्षभरानंतर पैसे दिले तरी चालतील. त्यामुळे मी स्वतःला काही मित्रांच्या बाबतीत भाग्यवान समजतो.

बाकी जे आहेत त्यांना ठकास ठक अशीच वागणूक देतो.. ;)

- पिंगू

चालायचेच.
बर्‍याचदा ठरवुन ठेवले आहे की हे पैशाचे कौतुक बास आता, पण ऐनवेळी वेळ आली की जमत नाही.
बर्‍याचदा पैसे दिले आहेत, बुडाले आहेत पण अजुनही 'नाही' म्हणु शकत नाही.

काहीवेळा केवळ 'परत द्यायची इच्छा नाही' हेच कारण खरे वाटावे अशी वागणुक असते, बाकी इतर गोष्टी छानछौकीत चालु असतात, पैसे परत करायचे सोडुन.

असो, सध्यतरी ह्याचे सोल्युशन नाही, कुणाला सापडल्यास आम्हाला आवर्जुन कळवा.

- छोटा डॉन

बर्‍याचदा असे होते की नाही म्हणायला जमत नाही. समोरच्या व्यक्तीला माहीत असते की आपण कुठल्याच अडचणीत नसून
पैसे देऊ शकतो, आपल्यालाही माहीत असते की सगळे पैसे एका हप्त्यात व लवकर मिळायची सुतराम शक्यता नाही.
तरी सुद्धा काही लोक सतराशे साठ रडगाणी ऐकवुन लुबाडण्यात यशस्वी होतात.
बर्‍याचदा पोळून झाल्यावर आत्ता कुठे थोडे नाही म्हणायला जमू लागले आहे.

हम्म्.......फार काही लिहिण्यासारखे नाही.
आपण सगळेजण कधी ना कधी फसतो आणि ते पैसे अक्कलखाती जमा करून मोकळे होतो.

इतरांनी आपली फसवणूक केली तर राग येणे स्वाभाविक आहे, पण त्यामुळे मनाची आणि संवेदनशीलतेची दारे कृपया बंद करु नका. एकवेळ मोठ्या रकमा उधार देण्याचे टाळा, पण जेन्युईन गरजूला आवाक्यातील मदत जरुर करा. मी लवकरच एक स्वतंत्र धागा टाकतो. तो वाचल्यावर तुमच्यापैकी अनेकांचे मत नक्कीच बदलेल, अशी अपेक्षा...

मी अनेकदा दे या एका श्ब्दावर किती असा प्रश्न विचारून पैसे दिले आहेत. ते तसेच परतही मिळाले आहेत.
मैत्रीत एकदाच बुडाले आहेत पण त्यावेळी माझी अपेक्षा नव्हतीच त्यामुळे ते तसे बुडणे नव्हेच.

एका चांगल्या मित्राने कॉलेजची फी भरायला म्हणून पैसे मागितले. मी ते दिले . पण त्याने मात्र ते कधीच परत देण्याचे नाव काढले नाही. असे असूनही मी त्याला परत पुढची दोन वर्षेही फी चे पैसे दिलेच. तो पैसे परत करत नाही (किंवा करू शकत नाही) हे सर्वांना माहिती होते. त्यामुळे कुणीच पैसे देत नव्हते. फी भरली नसती तर त्याचे कॉलेज बंदच झाले असते. म्हणून मी देतच राहिलो. आता त्याला चांगली नोकरी आहे पण त्याने मात्र ते पैसे कधीच परत देण्याचे नाव काढले नाही. असो. चालायचेच, रक्कम छोटी असल्याने बहुदा विसरला असावा. मी ही विसरणेच चांगले, नाही का?

मलाही मागे पैसे मित्राकडून घ्यावे लागले होते पण ते मी तातडीने परतही केले आहेत. आमच्यात देणे आणि घेणे होत राहिले आहे. त्यावरून कधी प्रश्न निर्माण झाले नाहीत. जेव्हा त्वरित देणे शक्य नसेल तेव्हा तसे सांगूनच घेतले गेल्याने गैरसमजांचाही प्रश्न नसतोच. पण गवि म्हणतात तसे असे मित्र मिळणेची नशिबाचाच भाग असतो.

धोतराची गोष्ट

उधार आणलेल्या गोष्टी परत करायच्या असतात हे मलाही शिकावेच लागले. (कधी कुणाकडून उधारच काही घेण्याची वेळ आली नव्हती म्हणा!) एकदा कॉलेजात एका प्रसंगात मला धोतर नेसायचे होते. घरात धोतर नव्हते. नेमके एक आजोबा आमच्याकडे आलेले होते. ते म्हणाले की आहे माझ्याकडे धोतर घेउन जा. काम झाले की आणून दे. मी पण मस्त कडक इस्त्री केलेले धोतर घेउन आलो. प्रसंग साजरा झाला. आणि मी आज धूवून देऊ , उद्या इस्त्री करून देऊ म्हणत म्हणत धोतर करायला उशीर करत राहिलो.
एक दिवस मात्र त्या अजोबांनी मला बरोब्बर रस्त्यात गाठले. ते म्हणाले की, 'तू मला टाळतो आहेस. हे मला माहिती आहे. तुला धोतर परत करायचे आहे पण ते जमत नाही हे ही मला दिसते आहे. एका धोतराने माझे काही अडणार नाहीये. पण तुला मात्र गोष्टी परत न करण्याची सवय लागेल. आता तू मला धोतर आत्ताच्या आत्ता आहे तसे आणून दे.'
मी तातडीने ते परत आणून दिले.

सायंकाळी आजोबा धोतर घेऊन परत हजर! हे आता तुला देतो आहे आज. कालचा आपला व्यवहार संपला. मी तुला धोतर दिले, तू उशीर केलास; ते आता संपले.

पण आता तुला गोष्टी परत करायला शिकायचे आहे. हे धोतर मला उद्या धून आणून दे. आणि तोवर तुझी गाडीची चावी मला देऊन ठेव. मी मुकाट चावी देऊन टाकली. धोतर धून, पायी चालत जाऊन नेऊन दिले. त्यांनी तत्परतेने चावी दिली.
दुसर्‍या दिवशी आजोबा परत धोतर घेऊन आले. याला इस्त्री करून दे. आज मात्र चावी मागितली नाही. आणि मला धोतर उद्या हवे आहे. आता यावेळी मी गपचूप इस्त्री करून प्रायोरिटीने धोतर नेऊन दिले.
मग मात्र त्यांनी मला बसवूनच घेतले आणि माझे चांगले बौद्धिक घेतले. धोतर वेळीच आणल्याबद्दल नारळवडी ही दिली :)
दुसर्‍याने मदत केल्यावर त्याची जाण ठेवली पाहिजे. हे कोणत्याही प्रकारे न रागावता, डुख न धरता त्या अजोबांनी मला अतिशय चांगल्या प्रकारे शिकवले. असे लोक मला योग्य काळात भेटले हे माझे भाग्यच!

आनंद आहे, यावर अतिशय चांगला पण कधी कधी जास्त खर्चिक उपाय , म्हणजे अगदी आगीतुन फुफाट्यात गेल्यासारखा पण होईल असा, लग्न करा.

बाकी, वर कुणीतरी म्हणल्याप्रमाणे मैत्री अन व्यवहार कधीच मिसळु नयेत, दोन्ही धड राहात नाहीत.

माझे पण असेच अनुभव आहेत काय करावे, नाही म्हणता येत नाही :) आणि लोकांना पैसे वापस मागण्याची हि चोरी असते कधी कधी.
एक तर इतका जबरदस्त अनुभव होता कि घेणारा म्हणाला होता तुला काय गरज आहे २५००० ची :)