घाव

थोडी पार्श्वभूमी देतो...

तो आणि ती.

एकमेकांना बर्‍याच दिवसांपासून, वर्षांपासून ओळखतात. तिला त्याच्याबद्द्ल सगळं ठाऊक आहे. तो काय खातो, काय पितो, त्याचा स्वभाव कसा आहे, कुठली गोष्ट त्याला आवडते, तो काय केल्यावर खुश होईल, काय केलं तर नाराज सगळं सग्गळं....!!!
तिच्या भावविश्वात तो आणि तोच. सातत्यानं. जागेपणी आणि स्वप्नातही...!
स्वतःच्याही नकळत ती त्याच्या प्रेमात आकंठ बुडालेली. अगदी 'टीन एज' पासून साठवलेले ते क्षण, आठवणी जपत जपत ती पुढं जात आहे.

याउलट तो...! स्वतःच्या ध्येयापाठी धावणारा. एकच लक्ष्य. आपलं ध्येय साध्य करायचंय. त्याला तिची मैत्री अगदी कबूल आहे. तिचं प्रेम मात्र खटकतंय. दोघंही या बाबतीत अबोल आहेत. बोलत नाहीये तो काही. नकार होकार अजून काही ठाऊक नाहीए. पण तो अजूनही शोधातच. ध्येयाच्या आणि त्याच्या स्वप्नसुंदरीच्याही. त्याला नाही अडकायचं तिच्यात. ध्येयपूर्तीसाठी तो मात्र एकनिष्ठ. चालतोय.बर्‍याच अंशी यशस्वी देखील होतोय.

या वाटचालीत त्याला त्याची स्वप्नसुंदरी भेटते. दोघांचं एकमेकांशी भेटणं, बोलणं सगळं हिला माहिती. त्याच्यामार्फत हिची तिची ओळख देखील. दोघे लग्न देखील करतात. कामानिमित्त दोघे दूर जातात.

ही समजूतदार पणे मनाला समजावून सांगून सावरते. जीवन जगू लागते. बोलणं सुरु आहे, कधीमधी सामोरं येणं आहे. समोर आल्यावर एखाद क्षण जुन्या गोष्टी डोळ्यात तरळतात पण तेवढंच. घाव भरत आलेला आहे. जखमा पुसट झालेल्या आहेत. तेवढ्यात कधी तरी एका बेसावध क्षणी तो तिला म्हणून जातो....

'तुझ्याबरोबर मी जास्त सुखी झालो असतो असं वाटू लागलंय हल्ली'

ऐकल्याबरोबर तिच्या मनात आलंय ....

घाव तो होता जुना पण वर्मी नव्याने लागला
पुसटल्या जखमांना जणू आज स्पर्श कुणाचा जाहला
आली अशी कळ उरी, आली उरी कळ अशी
जणू अंत मी स्वतःचा, आज जवळ पाहिला