केवढे हे क्रौर्य! - ना वा टिळक

वाचली आहे. पक्षिण म्हण वा मातेच ह्र्दय म्हण दोन्ही पद्धतीने कविता उलगडता येते.
शुची थोड रस्ग्रहणात्मक आल असत तर?

:( शब्द नाहीत.

केवळ अप्रतिम

मस्त लिहिलेस शुचि. आवडले.

खूप छान आणि हृदय्स्पर्शी कविता आणी तितकीच सुंदर ओळख.

शाळेच्या दिवसांत कवीत शिकत असताना डोळ्यात पाणी आले होते आणि आत्तासुद्धा आले. :(

खूपच करूण.

:(

फक्त अर्धीच वाचू शकलो. खूपच करूण.

शाळेच्या दिवसांत कवीत शिकत असताना माझ्याही डोळ्यात पाणी आले होते पण कारण जरासे वेगळे होते.. मास्तरांनी ही संपुर्ण कविता पाठ करून यायला सांगीतले होते आणि ज्यांची (त्यात मी सुध्दा आलो) पाठ नव्हती त्याला प्रत्येकाला स्वतंत्र पणे पुढे घेऊन झोडपून पाठ शेकून काढली होती. वरून १०० उठाबशा आणि उरलेला आख्खा दिवस ओणवे उभे केले होते म्हणून.

केवढे हे क्रौर्य? - वा. वा. मास्तर...

च्याXXXX या कविता पाठांतराने सगळे बालपण नासले.

हृदयद्रावक.

शब्दच संपले...

आजकाल असे लेखन खुप दुर्मिळ झाले आहे. अर्थात कुणी कसे लिहावे हे सांगण्याचा हक्क मला नाही, पण एक निरीक्षण नोंदवले.

उत्तम रसग्रहण !

बाकी ही कविता आम्हाला अभ्यासक्रमात होती त्यामुळे तेव्हा प्राध्यापकांनी तिचे रसग्रहण न करता नुसतेच विच्छेदन केले होते :(

अरे ह्या रडणार्‍या बायकांना रुमाल द्या रे कुणीतरी.

कविता महापुर ओसरल्यावर वाचतो.

छान लिहिले आहे. खरंच डोळ्यात पाणी आले.
ही कविता आम्हासदेखील होती अभ्यासक्रमात.

पण समजायला खूप अवघड आहे. क्लिष्ट आणि जडजंबाल शब्द वापरून केलेले लिखाण समजायला अवघड जाते.

दुसर्या कडव्यातील पिल्लांसाठीची तळमळ पाहुन खरेच खुप वाईट वाटले ..

शेवटच्या कडव्यात तर अगदी आपल्या शेजारी निरपराध चिमना आई मृत पावली आहे की काय असा भास होतो आहे.
खुपच टच करुन गेली कविता.

प्रथमच हि कविता वाचायला मिळाली.
मनापासुन आभार

ना वा टिळकांच्या कित्येक कविता मला आवडतात. शुचि यांनी केलेले रसग्रहण छानच आहे.

परंतु वरील कविता ... :-( भिन्नरुचिर्हि लोकः!

वर अपर्णा अक्षय म्हणतात की

"पक्षिण म्हण वा मातेच हृदय म्हण दोन्ही पद्धतीने कविता उलगडता येते."

मातेचे हृदय म्हणून ही कविता मला उलगडली. या मातृहृदयाबाबत अतिशय करुणा देखील वाटली.
पण पक्षीण म्हणून ही कविता उलगडली नाही. "पक्षिणी", "निजकोटरे" "चंचू" वगैरे पक्षिजगातील भरपूर शब्द असूनसुद्धा या कवितेने कुठल्या पक्ष्याबद्दलच्या कल्पनासृष्टीत मला नीट नेले नाही. (म्हणजे पहिल्या कडव्यात नेलेही, पण मग पुढल्या कडव्यांतही तिथे राहाण्यात मी कमी पडलो.) माझ्या आस्वादक्षमतेची त्रुटी स्वीकारून "मला करंट्याला ही कविता भावली नाही" असे म्हणण्याशिवाय काही गत्यंतर नाही.
- - -
आस्वादक म्हणून माझ्यापुरते पाहिले, तर पहिले कडवे, आणि नंतर थेट शेवटची दोन कडवी, अशी छोटेखानी तीन-कडव्याची कविता असती तर माझ्यावर मातृहृदय आणि पक्षीण या दोन्ही पद्धतींनी फार परिणाम झाला असता. काहीतरी करून मधली चार कडवी विसरता आली, तर ही कविता सुद्धा "ना वा टिळकांच्या आवडत्या कवितांपैकी" म्हणून यादीत रुजू होईल. तसे झाल्यास शुचि यांना द्विगुणित धन्यवाद.

शेवटंच कडवं अक्षरशः खलास आहे. नारायणराव टिळक म्हणजे खरोखरच सलाम करावा असा माणूस.
राम गणेश गडकरी यांच्या 'एकेकाचे नशीब' या कवितेचे सुद्धा ताईंनी असेच रसग्रहण करावे अशी विनंती आहे. नेटवर मागे एकदा कुठेतरी वाचली होती.

छान लिहिले आहे.

किती हे कौर्य..........................
काही उपाय असल्यास सांगणे.

कविता पाठ आहे.. अतिशय आवडती आहे कविता.