जीव गुंतला ( चाल : खेळ मांडला )

धन्यवाद !

पार्श्वभुमी : "साळसुद पाचोळा " हे प्रोफाईल नेम आणि माझे " शब्दमेघ" हे प्रोफाईल नेम असे आम्ही ऑर्कुट वर एका ठिकानी एकत्र आलो आणि बोलता बोलता १५० रिप्लाय मध्ये बरेच गद्य लिहिले (पाचोळ्याची आस .. मेघाचा श्वास..) त्या सर्वांचे सार या कवितेत घतेलले आहे ..

त्यातील साळसुद पाचोळ्याची ( मुळ नाव : सचिन ) काही वाक्य खरेच जबर्दस्त आहेत..
जेंव्हा मेघास, शोधुन ही पाचोळासापडत नाही .. तेंव्हा त्यांनी लिहिलेली मी सर्वत्र आहे .. फांदिवरती आहे .. पानघळीत आहे .. मी वादळात आहे .. आणि कड्याच्या टोकावर ही आहे .. "

त्यानंतर त्यांनी लिहिले होते की मेघा तुझ्या पर्यंत येण्यासाठी मला वनवा बनावे लागते .. तेंव्हा धुर रुपी मला, तुझ मिठी मारता येते .. तु काळा नाहीच तु सोनेरी कडा ल्यायलेला माझा मित्र आहेस"

तेंव्हा मेघ लिहितो :
तुला शोधतना मी कासाविस होतो .. तुझ्या साठी मी दवबिंदु होउन तुला अल्हाद स्पर्श देतो ... दुपारी उन्हात तुला तरसवणार्या सूर्य किरणांच्या आड येवुन तो अंगार मी माझ्यात शमवतो .. फक्त तुझ्या साठी .. हा वनवा झेलुन ज्याला तु सोनेरी कडा म्हणतो ते रुप तुझ्या पिवळ्या रुपाची लकीर आहे .. ते तुझेच रुप आहे .. तुझ्या प्रेमाची आस घेवुन मी वाट पाहतो आहे .. ....

अश्या असंख्य शब्दांनंतर ही कविता आहे ..

धन्यवाद ..

" ओघळली प्राणज्योत दुर, डोंगर , दु:खाची खायी"

ही ओळ अश्याच एका वाक्यावर आधारीत आहे
मेघ पाचोळ्याच्या शोधात वाहत असतो .. फांदिवर .. दोंगरावर कुठेच तो सापडत नाही तेंव्हा मेघ आपली प्राणज्योत कड्यावरुन उडी घेवुन मालवु पाहतो तेंव्हा हळुच एक पान ( पाचोळा ) त्याला कवेत घेते ..

या साठी वरील ओळ आहे ..

-- तसे कवितेला येव्हडे उलगडुन सांगणे मला आवदत नाही.. कारण प्रत्येक वाचकाची एक वेगळी स्तीथी असते ..
परंतु ही कविता खुप गद्या नंतर आलीये म्हणुन आवडले लिहायला
आणि तुअम्चे धन्यवाद