कागदाचा कपटा

काही तरी वेगळं वाटलं. काय ते सांगता येत नाही. पण प्रकरण ­आवडले, ल­क्षवे­धीही ­आहे. :)

खूप पूर्वी वाचलेल्या सत्यकथेच्या एका अंकात असेच प्रयोग होते.
अर्धी फाटलेली, चुरगळलेल्या कागदावरची कविता ('थोडाच वेळ' - तुमची आहे काय?) नेमके काय सांगते आहे?
"जागते रहो " सिनेमासारखी वाटली.
समस्यापूर्तीसाठी म्हणूनही देता यईल.:)
प्रयोग आवडला.

(कागदामागचे टेक्स्चर वापरले नसते तर बरे झाले असते का?)

आमच्या आय आय टी मधले एक प्राध्यापक र कृ जोशी विराम चिन्हांच्य कविता लिहीत असत. त्यांची आठवण झाली.

चुरगळलेल्या कपट्यावरील अक्षरे मात्र सरळ आहेत. कपट्यावर कदाचित हस्ताक्षर लादल्यासारखे वाटले नसते, असे वाटते.

सापडले नाही?

कगद चुरगळलेला आहे पण त्याच्यावर छापलेली कवितेची अक्षरे मात्र चुरगळलेली नाहीत यातून कवीला काही सूचित करायचे आहे काय?

सिगरेटच्या पाकिटातली चुरगळलेली चांदी अधिक छान दिसली असती.

कागदाचा पोत - चुरगळलेला, अस्ताव्यस्त. सर्व पृष्ठभाग व्यापणारा.
पार्श्वभूमीचा पोत - सुभग रचनेचा. कुसर म्हणता येईल एवढा नेटका पण गोलाईचा अभाव असणारा. तोही मोकळी जागा न ठेवणारा, सर्वव्यापी.
कागदावरची अक्षरे - पुन्हा सुभग. गिचमिड नाही. कुसर म्हणता यावी इतकी नेटकी, एकसारखी. बराचसा कागद व्यापणारी. एकच ओळ इतरांहून लांब (शोधले रस्त्यात...)
कागदाची कड - चुरगळलेली नाही, म्हणजे पुन्हा एकरेषीय, सुभग.
रंग - आधीच फार फिक्या नसणार्‍या पार्श्वभूमीकडून काळ्या अक्षरांपर्यंत अधिकाधिक गडद होत जाणारे.

मोकळ्या जागा अजिबात न ठेवलेले भाग डोळ्यांना विसावा घेऊ देत नाहीत. काळ्या अक्षरांचा गडदपणा कागदाच्या गडद रंगामुळे आणि पोतामुळे वाचायला त्रास देतो. इतर सुभग कुसरीमध्ये कागदाचं चुरगळलेलं असणं कृतक/कृत्रिम वाटतं.

एकंदर दृष्य परिणाम - कुणीतरी भर दुपारी घराच्या इंटिरीअरसाठी करवती, ड्रिल वगैरे चालवून कटकट करतं आहे असं वाटतं (कारण ते आवाजही सुभग, एकरेषीय असतात. पण सर्व दुपार व्यापणारे असतात. कानठळ्या बसत नाहीत, पण त्यांचा गदारोळ त्रास देतो; निवांत होऊ देत नाही).