मुंजा

"दोन चार दिवसाकरता सर्व बाजुला ठेव आणि जाउन ये.
पण करु काय तिकडे जाउन?
"माहीत असलेले काहीही करु नकोस. फक्त जा. जे होइल ते आत्तपर्यंत जे झाले त्यापेक्षा वेगळे असेल."
अरे बाबा, डोक्यावर ४ कलर ब्रोशर ची डिलीवरी आहे. ते सोडुन ३ दिवस....? एक्झिबिशन ची डेड लाइन आहे."
" विझ्युअलायझेशन झाले आहे ना?तु फायनल कॉपी ओके कर. प्रिंटींग मी बघुन घेतो. प्रेस ला अ‍ॅडवान्स दे म्हणजे ऐनवेळी नडणार नाहीत".
नंतर गेले तर चालणार नाही का?
"आठ दिवसानी बँगलोर. मग २५ डीसेंबर ला मुंबई. जाणार का तु बॅगलोर ला.?"
नको. च्यायला यायला जायला ३ दिवस. पण..
"आता पण बिण काहीही नाही. हे ठरले. आर्टीस्टला दोनशे रुपये जास्त दे. एका रात्रीत कॉपी फायनल करेल. जाउन ये बाकी सर्व गोष्टींचा विचार न करता. काम कुठे पळुन जात नाही. तिथे मिळेल ते आयुष्यभर पुरेल. विश्वास ठेव. पण तिथे गेल्यावर जास्त शहाणपणा करायचा नाही हां."
आता अशा अटी घालायच्या म्हणजे...
"जस्ट डोन्ट बी युअरसेल्फ."
"नॉर्मल राहायचे. अजिबात अग्रेसिव व्हायचे नाही. सर्व काही लांबुन."
बर बर. प्रिंट कॉपी ड्रायर मधुन जाउ दे. नाही तर सगळे वांधे होतील. आणि प्रेस रश जॉब म्हणुन मोकळा होइल.
"ते मी बघतो. तिथे रश नको".
हॅहॅहॅ
-----------------------------------------------------------------------------------------
बेळगाव एअर पोर्ट वरुन टॅक्सी त बसल्यावर त्याला हे कळेना एवढ्या सगळ्या बंधनात अडकुन नेमके ३ दिवस करायचे तरी काय? संपुर्ण अ‍ॅडल्ट लाइफ मधे अगदी काहीही झाले तरी ६ तासा वर झोप शक्य नव्हती. टीवी आहे की नाही ह्याबद्दल काही ही कल्पना नव्हती.वेळ जायचा तर कसा?
-----------------------------------------------------------------------------------------
पोचता पोचता संध्याकाळचे पाच वाजले. चांगलेच थंड वातावरण होते. गावाबाहेरचे घर. नेहेमीच्या डेसिबल्सपासुन मुक्तता मिळाल्याने जरा फिल वेगळा आला होता. इकडच्या तिकडच्या गप्पात २ तास गेले. आयुष्यात पहील्यांदाच खरेदी केलेली
साडी त्याने बॅगेतुन बाहेर काढली. होणार्‍या बायकोच्या चेहेर्‍यावरचे भाव वेगळाच आनंद देउन गेले. का कुणास ठाउक सासु जरा जास्तच टेन्स वाटली. थंडी हळु हळु वाढत होती. आठ वाजता ताटावर गरमा गरम एथिनिक डिश बघुन तो अंमळ सुखावला. जेवण होता होता डोळ्यावरची पेंग हा अगदी नविन अनुभव. पायसम मस्त होता. पण जरा चव वेगळी होती. काय असावे बरे? विचारावे का?नको, जादागिरी नको पहील्याच दिवशी.
-----------------------------------------------------------------------------------------
मुंबईत उघडा झोपणारा तो. पण इथे दोन पांघरुणात सुद्धा थड्थडत होता. दया येउन बायकोने आणखी दोन गोंधड्या अंगावर टाकल्यामुळे आपण बचावलो ह्याची जाणिव सकाळी त्याला झाली. सकाळी जाग आली ती १०.३० वाजता. त्याला विश्वासच बसेना आपल्या डोळ्यावर. १३ तास दांडी गुल\ स्विच ऑफ\ हायपर अ‍ॅक्टीव मेंदु मृतवत. वेगळच होते सर्व काही.
कदाचित थंडीमुळे.? अकरा वाजता इडली सांबार. नंतर आंघोळ. बायकोचा फॅमिली आलबम बघता बघता १ वाजला. जेवणात आज कोलंबस होता. भातावर तुप चमचाने नाही तर डावाने वाढले गेले होते. इडल्यांचा प्रभाव १ तासात उतरुन आपण एवढा भात जेउ शकलो ह्या वर तो चकित होत होता. परत जेवता जेवता डोळ्यावर पेंग. काय भानगड काय?
पावणे दोन वाजता ते पावणे सहा स्वप्न नगरी.
-----------------------------------------------------------------------------------------
जरा फिरायला जाउ का? त्याने शक्य तेवढ्या नम्रपणे सासुला विचारले?
बायकोने एक स्वेटर दिला. जास्त लांब जाउ नका चा सल्ला घेउन तो फिरायला निघाला. एकटाच.
एवढी झोप कशी? मी एकटाच का फिरतोय?
-----------------------------------------------------------------------------------------
दुसर्‍या दिवशी सुद्धा पुरावृत्ती.१६ तास झोप. पण आज त्याने नक्की ठरवले. एकटे जायचे नाही. सासुला विचारले. सासुचा चेहरा झाकोळला. पण परवानगी मिळाली. दरवाजातुन बाहेर पडताना बायकोला सासुने लवकर या असे सुचवले. वाक्यात कुठेतरी मुंजा हा शब्द होता असे त्याला वाटले.
-----------------------------------------------------------------------------------------
नागमोडी रस्ता. दोन्ही बाजुला न संपणारी पठारे. अगदी निर्मनुष्य. रातकिड्याचा आवाज. ना रात्र. ना संध्याकाळ अशी त्रिशंकु वेळ. चांदण्या दिसायला लागल्या होत्या. त्यात किंचीत भुरभुरणारे पावसाचे थेंब. अगदीच कथा कादंबर्‍यातले वातावरण. आणि तो पहीला स्पर्श. स्वःत ला त्याने समजावले. जरा सबुरीने.
-----------------------------------------------------------------------------------------
मुंबईला जाताना एक वेगळ्याच विश्वात ३ दिवस काढल्याचे समाधान. आयुष्यभर पुरणारे. फ्लाइट मधे परत तोच विचार. रोज १६ तास झोप कशी?
सुमारे २४ वर्ष ह्या प्रश्नाने त्याला सतावले.
___________________________________________________

आज खुप थकलोय. भरपुर झोपायचे आहे.
" तुम्ही आंघोळ करा. मी तोपर्यंत जेवण तयार करते".
जेवणात खीर पायसम होता. कुठेतरी ओळखीची चव. १२ तास बत्ती गुल.
----------------------------------------------------------------------------------------
आता नक्की काय ते सांग.
" अहो काही नाही हो. आईने पावडर दिली आहे. मुलांना देतात ना ती गुटी. त्यात जरा जायफळाची जास्त मात्रा घातली की मुले झोपतात कटकट न करता. अगदी आयुर्वेदिक. साइड इफेक्ट काही ही नाही."
च्या मारी ही आयडीया केली काय तुझ्या आईने 'मुंजाचे' साइड इफे़क्ट टाळायला.