नि:शब्द ……! ! !

प्रीतीची आब तिने नेहमीच की रे राखिली
अर्पिले असेलही सर्वस्व तुजला मग प्रित तिने का न जाणली?

होता अधिकार तिजवर, तो तसाच आहे राहिला
आसवांचा हक्क तो ही तसाच आहे राहिला

विरहाचे दु:ख तुझे सांगू नको कोणा कसे
अंतरीचे शब्द तेही नयनांत कधी आणू नको

मला काहीही म्हणायचं नाही बरं का तुमच्या कवितेबद्दल; मी वरची कविता वाचली आणि अगदी न राहवून हे लिहील्या गेलंय.
माफी असावी :)
अवांतर: तुमची कविता वाचताना भाऊसाहेब पाटणकरांच्या शायरीची आठवण झाली.

सुंदर कविता...
अजून एक कविवर्य मंगेश पाडगावकरांची कविता ओठांवर आली...
"निशब्द आसवांनी समजाविले मनाला,
की शाप वेदनेचा प्रीतीस लाभलेला,
माझ्याच भावनांनी मजलाच दाहिले,
हृदयात दाटलेले हृदयात राहिले..."

खूप छान..!! कोणत्याही गोष्टीला दोन्ही बाजू असतात.. आणि कवितेलासुद्धा असतात ते पटलं..!!

खूप छान..!!