दुर्मुख

संध्याकाळ झाली होती. नेहेमीप्रमाणेच दुर्मुख स्वयंपाकघरात चहा घेत बसला होता. बेल वाजली. त्याने तत्परतेने दरवाजा उघडला. बायकोच्या हातातल्या जड पिशव्या आत आणून ठेवल्या. वॉश घेऊन आल्यावर तिने म्हटले," खायला आणले आहे, सामोसे आणि बंटीचा आज वाढदिवस आहे ना , म्हणून आइसक्रीमही आणले आहे."
बिचारी दिवसभर नोकरी करुन स्टेशनवर उतरल्यावर, बाजारहाटही करत होती. दुर्मुखला नैराश्याचा झटका आल्यापसून तो घरातले काहीच काम करत नसे. ऑफिसला जाऊ लागला होता हेच नशीब! बायको त्याला चांगलीच संभाळून घेत होती. आईची चाहूल लागताच रुमचा दरवाजा उघडून बंटी बाहेर आला. बाबा डायनिंग टेबलाशी बसला आहे हे पहाताच तिथे न बसता त्याने एक बशी घेतली, गरम पंजाबी सामोसे बशीत ठेवून डीप फ्रीजमधे ठेवले. मग एका प्लास्टिकच्या बाऊलमधे आइसक्रीम काढून ते मायक्रोवेव्हमधे १ मिनिटासाठी ठेवले. दोन्ही खाण्याच्या वस्तु घेऊन तो टीव्ही बघायला निघून गेला. बंटीला कुठलीही गरम गोष्ट खायला आवडत नसे, तसेच आइसक्रीम तर पातळ करुनच खायचे असते असे त्याचे मत होते. दुर्मुख दरवेळेस हे पहात असे आणि दरवेळी त्याचा चेहेरा आणखीनच दुर्मुखलेला होत असे. "अरे, तू कशाला याचा त्रास करुन घेतोस ? त्याला करु दे पाहिजे ते." दुर्मुखने एक निश्वास सोडला आणि तो यांत्रिकपणे सामोसा खाऊ लागला.
दुर्मुखला एकेक जुन्या गोष्टी आठवू लागल्या. बायकोमुलांबरोबर केलेल्या भन्नाट ट्रीप्स, शाळेच्या अ‍ॅडमिशनसाठी दोन्ही मुलांच्या वेळी केलेली धांवपळ , बंटीला सतत ताप येत असताना झालेली हॉस्पिटलची धावपळ, मोमूच्या व्हिसासाठीचे टेन्शन आणि शेवटी ती अमेरिकेला गेल्यावर आलेले रितेपण .... त्याला हे कळेना.. या सगळ्यातून जाताना आपल्याला नैराश्याने नक्की कधी ग्रासले ? मोमू शिकायला पहिल्यांदा घराबाहेर पडली तेंव्हा आपण व्याकुळ झालो होतो हे खरे. पण तुम्हाला मोमूच आवडते आणि मी मुळीच नाही, असे बंटी म्हणाला तेंव्हा आपण हादरलो होतो. काय फरक झाला होता आपल्या हातून ? मोमू जात्याच समजूतदार होती. बंटीवर अनेकदा हात उचलावा लागला होता. पण असे तर अनेक घरांत असते. खोडकर मुलं जास्त मार खातातच!
कित्येक वर्षे कशी आनंदात गेली होती. मोमूला पाहिजे ती लाईन मिळाली होती. बंटी बाराव्वीत पोचला होता. आता चारपाच वर्षे काढली की सगळ्या आर्थिक समस्या संपून एकदम समाधानी आयुष्य होणार .. याच आनंदात होतो आपण. पण अचानक..
बंटीने बाराव्वीला ड्रॉप घेतला तेंव्हा धक्का बसला तरी, त्याचे शिक्षण तिथेच थांबेल असे कधी वाटलेच नव्हते. .. मग ते कॉलेज, क्लासेस मधून फोन येणे... त्यांच्यापुढे याचना... शेवटी त्या सायकिअ‍ॅट्रिस्टकडच्या फेर्‍या .... आणि त्यातून काहीच निष्पन्न न होणे.... नातेवाईक, मित्र, ओळखीचे यांचे सल्ले ... डोके गरगरु लागले.
कसाबसा सामोसा संपवून दुर्मुख आतल्या खोलीत जाऊन पडला. बिच्चारी बायको दोन 'सरफिर्‍यां' साठी स्वयंपाक रांधू लागली.