“ चंद्र हवा मज “ ! ! !
“ किती करशी प्रेम मजसी “ ?
प्रश्नं करी मज प्रेयसी.
“ विशाल आकाशा येवढे,
वा त्याहिपेक्षा जास्तच थोडे “
आम्हीहि वदलो लाडेलाडे
“ ई s s श्य ! तुम बडे वो s s हो ! !
प्यार मे मगर सो-सो हो “ !
नाहीतर आतापर्यंत,
घालूनी गवसणी गगनासी,
आणुनिया चंद्रासी,
दिधला असता नजराणा मज
प्रेमळ हट्टा पायी
“ बस ? इतकच ?
येतोच बघ जाऊन आम्ही “
येतो घेऊन चंद्रासी सत्वरी
धरी थोडी सबुरी,
आमच्या प्रेमापायी.
पोहोचलो काही वेळातच,
दौडत दौडत वेडांत,
प्रियतमा विचारी लाडांत
“ कुठे आहे चंद्रमा ”?
टोपी होती शिरावर,
फेकुनीया ती सत्वर,
दाविला चंद्रमा,
जणू पुनवेचा,
तुळतुळीत !
चमकता ! !
टोपीखाली लपलेला! ! !
निरंजन वहाळेकर