मुंबईतल्या एका कंपनीत नवीनच कामाला लागलेले ते दोघे... एक डोंबिवलीत राहाणारा, तर दुसरा साऊथ इंडियातल्या कुठल्यातरी खेड्यातून आलेला... एकत्र काम करताना त्यांची मैत्रीही घट्ट होत असते. काम संपल्यावर गप्पा, नरीमन पॉईंट, मरीन ड्राईव्हवर फेर्फटका, असं सुरू असतं. खूप चांगली, निर्व्याज दोस्ती!
कधीमधी हा डोंबिवलीकर आपल्या साऊथ ईंडियन मित्राला घरी येण्याचं आमंत्रण द्यायचा, आणि हाही ते आनंदानं स्वेकारायचा. कितीतरी वेळा असंच व्हायचं. साऊथ इंडियन मित्र कधीच `नाही' म्हणायचा नाही.
... पण कधीच डोंबिवलीला गेलाही नाही !
शेवटी एकदा डोंबिवलीकर मित्रानं अस्वस्थ होऊन त्याला विचारलेच.
`काय रे, इतक्या वेळा मी तुला घरी बोलावलं, आणि तू पण येतो, येतो म्हणतोस, पण एकदाही आला मात्र नाहीस... असं का करतोस?'
आता साऊथ इंडियन मित्र गंभीर होतो...
`अरे, मला तुझ्याकडे यायला काहीच प्रॉब्लेम नाही रे, पण'...
`काय पण...?' डोंबिवलीकराचं टेन्शन वाढतं. त्याच्या चेहेर्‍यावर उमटतं. तोंडवरून दोनतीन वेळा अस्वस्थपणे तळवा फिरवत तो विचारतो.
`अरे, एव्हढं काही गंभीर नाही... पण मी तुझ्याकडे आलो होतो हे गावाकडे माझ्या बाबांना कळलं तर...' पुन्हा साउथ इंडियन मित्र बोलताबोलता थांबतो.
डोंबिवलीकर आणखी अस्वस्थ.
` अरे, बाबा मला रागावतील रे... मला त्यांची भीती वाटते'... साऊथ इंडियन मित्र केविलवाणा झालेला असतो.
`पण का? माझ्याविशयी काही वाईटसाईट कळलंय का तुझ्या बाबांना?' डोंबिवलीकर दक्षिणेकडे लांबवर पाहात आणखी अस्वस्थपणे विचारतो.
`तसं नव्हे रे, ते म्हणतील, डोंबिवलीला जातोस, पण इतक्या दिवसांत तुला घरी, गावाला येता येत नाही... मी काय सांगणार, तूच सांग...'
... डोंबिवलीकर लांबवर लागलेली नजर न हटविता केवळ मान हलवतो...
`खरंय', असं सुचवत!