प्रेमळ दूध

त्यांचं प्रेम दुधासारखे सफेद होते

मस्त पैकी उतू जात होते

आनंदाची साय जाऊन जाऊन

भांडण एवढे वाढते

कि त्याचे घट्ट दही होते

विचारांची पकड सैल होतं जाते

रंगवलेलं काय वेगळंच पण घडत मात्र दुसरंच असते

आता प्रेम, प्रेम नसते , तर त्याच ताक झालेलं असते

हेवेदावे मांडले जातात ,

वादावर वाद घातले जातात

भावना घुसळून घुसळून वर येतात

" शिल्लक राहिलेल्या आठवणी "

प्रेम आता प्रेम नसतं, तर बनतं त्याचं लोणी

असंच काही काळ साठवलं जातं

"मी कशाला जाऊ ? ती येईल हवंतर "

असं काहीसं लिहून पाठवलं जातं

वाट बघून बघून हळूहळू लोणीपण चामट होत जातं

इतकं कि नंतर त्याचं मेण बनत जातं

आजकालच प्रेम हे असं पहिलं दुधावानी असतं

नंतर नंतर त्याचं शेण बनत जातं

सिद्धेश्वर विलास पाटणकर