सांधण दरी - एक जबरदस्त अनुभव

सांधण दरी - एक जबरदस्त अनुभव
आयुष्यात ज्या ठिकाणी नक्की जायचे हे मनाशी पक्के होते त्यातले एक म्हणजे सांधण दरी. मिपा वरतीच बज्जु ह्यांनी ह्या ट्रेकचे वर्णन केले होते तेव्हापासून तर कधी एकदा ही दरी पार करतोय असे झाले होते. आणी अचानक ध्यानी मनी नसताना हा योग जुळून आला २३ मे ला. आम्हा दोघांशिवाय कधीही न राहणारा आमचा लहान मुलगा कधी न्हवे ते २२ मे ला त्याच्या आजीकडे गेला नी न रडता राहिला सुद्धा. त्यात भर म्हणून फोन केल्यावर तुम्ही येवू नका मी राहतो एकटा (आश्चर्यचकीत झालेली स्मायली) असे बोलल्याने आम्ही उभयतानी हा ट्रेक ह्या दोन दिवसातच करायचा असे ठरवले. पण ही दरी पार करायला ३ ठिकाणी दोर लावून rappeling करावे लागते असे वाचले होते. मग असे असेल तर हा ट्रेक कसा करायचा? कारण गाठीशी rappeling चा काहीच अनुभव न्हवता. नेहमीप्रमाणे सब दर्द की एक ही दवा म्हणजे आपले 'गुगल बाबा' ह्याना शरण गेलो. गुगल वर थोडीफार शोध घेतला नी साम्रद गावातील श्री. दत्ता भांगरे ह्यांचा नंबर शोधून काढला. त्यांना फोन केला व आम्ही आज रात्री आलो तर उद्या हा ट्रेक करणे शक्य आहे का असे विचारले. ते देखील मोकळेच होते त्यामुळे त्यानी होकार दिला. मग काय लगेचच bag भरली आणी २३ मे ला दुपारी २ वाजता पुण्याहून साम्रद गावास प्रयाण केले. कोथरूड - मोशी - पुणे नाशिक महामार्ग (ह्या रस्त्याला महामार्ग का बरे म्हणत असावेत ?) - मंचर - नारायणगाव - ओझर - ओतूर - ब्राम्हणवाडा - कोतूळ - भंडारदरा - साम्रद हा जवळपास २०० की.मी चा रस्ता आहे. काही ठिकाणी असलेला खराब रस्ता आणी वाटेत ओझरला थांबल्याने रात्रीचे ८:१५ वाजले पोचायला.

ह्या गावात शक्यतो फोन ला रेंज येत नाही. श्री. दत्ता भांगरे ह्यांचे घर शोधायला फार वेळ लागला नाही. वाटेत देखील आम्ही एक दोन गावात चौकशी केली असता लोक त्याना ओळखतात हे समजले. आल्यावर त्यानी लगेचच पर्यटकांसाठी बांधलेली खोली उघडून दिली आणी अवघ्या ४५ मिनिटात जेवण देखील आणून दिले.
'बरीच लोक फोन करतात, येतो म्हणतात पण येत नाहीत. तुम्ही दोघे इतका उशीर झाला म्हणजे याल असे मला वाटत न्हवते'- इति. श्री. दत्ता भांगरे. असो. एक बार जो मैने कमीटमेंट कर दी, मै अपने आप की भी नही सुनता हा डायलॉग मी श्री.दत्ता ह्याना मारला (मनातल्या मनात).

श्री. दत्ता भांगरे ह्यांचे घर सांधण दरीच्या मार्गावरच आहे. आणी घराबाजुला विस्तीर्ण पठार. आणी तिथे प्रचंड जोरदार वारे सुटले होते. अक्षरक्ष: थंडीने हुडहुडी भरली. (महाबळेश्वर कीस झाड की पत्ती). जेवण झाल्यावर तुम्ही खोलीत झोपणार का बाहेर टेंट लावून देऊ असा एक अनपेक्षित सवाल आला. इतके विस्तीर्ण पठार, त्यात सुटलेला जोरदार वारा, प्रचंड थंडी अशा मस्त वातावरणात खोलीत झोपायचे? शक्यच नाही. ५ मिनिटात श्री. दत्ता ह्यांनी टेंट लावला आणी आम्ही टेंट मध्ये शिरलो. उघड्या माळावर टेंट मध्ये झोपायची एक इच्छा देखील अशी अनपेक्षित रित्या पूर्ण झाली.

दुसऱ्या दिवशी सकाळी ५:३० ला उठून सगळे आवरले. लगेच श्री. दत्ता चहा आणी पोहे घेऊन आले. ते मनसोक्त हादडले.
निघण्यापूर्वी थोडे फोटो काढले.

दरीकडे जाताना असलेला बोर्ड.

आम्ही रात्री ज्या टेंटमध्ये झोपलो होतो तो टेंट आणी मागचे विस्तीर्ण पठार, धुके.

श्री. दत्ता ह्यांचे घर

एक निर्माणाधीन घर.

७ ला दरीच्या दिशेने प्रयाण सुरु केले.
दरीकडे प्रयाण करताना. पुढे श्री. दत्ता, स्वप्ना आणी अर्थातच मी फोटो काढण्यात मग्न.

वाटेत थोडी करवंदे हादडली. करवंदांचा फोटो काढायचे विसरलो. आधी पोटोबा मग फोटोबा.

अवघ्या १० मिनिटात दरीच्या मुखाशी आलो. दरीची सुरवात.

श्री. दत्ता स्वप्नाला सतत काहीतरी माहिती देत होते. दरीत झालेले काही अपघात आणी मग गावकऱ्यानी केलेली मदत वगैरे. मी मात्र दरीतले दगड चाचपून बघण्यात आणी फोटो काढण्यात मग्न होतो. त्यामुळी मी त्यांच्या थोडे मागेच पडायचो. दरीची दोन्ही बाजूची भिंत जवळपास १५०-२०० फूट तरी असेल असा माझा अंदाज. सकाळची वेळ असल्यामुळे उन खाली पोचत न्हवते. त्यामुळे थकवा अजिबात जाणवत न्हवता. तसेच मंगळवार असल्याने दरीत आम्हा तिघांशिवाय बहुतेक कुणीही न्हवते. दत्ता आणी स्वप्नाला एका ठिकाणी माकडे दिसली. मला मात्र ती काही केल्या दिसेनात. मग मी त्याना शोधायचा नाद शोधून दिला.

दरीतील काही फोटो.

अत्यंत निमुळती कपार. एक दोन ठिकाणी अक्षरश: सरपटत जावे लागते.

मग तो पहिला जवळपास ५० फुटी rappeling spot आला. श्री दत्तानी दोर लावला. मी अगोदर उतरलो आणी नंतर स्वप्ना.
स्वप्ना पहिला ५० फुटी rappeling spot दोरीने उतरताना.

मी उतरताना चुकून उजवा हात मागच्या दगडाला आपटला. त्यामुळे थोडे अनपेक्षित रक्तदान झाले.

मग थोडे पुढे गेल्यावर दुसरा जवळपास १५-२० फुटी rappeling spot आला. तो उतरताना.

पाण्याचा छोटा डोह. अतिशय थंडगार पाणी होते. आणी त्यात निवळ्या होत्या. त्यामुळे पाणी स्वच्छ होते.

जवळपास १०:३० ला दरीच्या दुसर्या टोकाशी पोचलो. इथे पाण्याचा एक जिवंत झरा होता आणी बसायला जागा देखील होती. श्री. दत्ता तिघांसाठी जेवण घेऊन आले होते. तिथेच थोडे जेवण केले. आणी बाटल्या पाण्याने भरून घेतल्या. थोडी विश्रांती घेतली आणी ११ वाजता पुढे निघालो.

मग शेवटी ते तळे आले. इथून मुंबई ला जाणारी माणसे तशीच पुढे जातात तर ज्याना परत साम्रदला यायचे आहे त्यांना चढून पुन्हा वर यावे लागते. हे वर चढून येताना मात्र मला प्रचंड थकवा जाणवत होता. कारण हवेत थोडी गर्मी होती, त्यात चढण काही ठिकाणी खूप तीव्र होती. पाय खूपच दुखू लागले. एक मिनिट चालल्यावर १-२ मिनिट विश्रांती, पाण्याचा एक घोट किंवा लिंबू पाणी असे करत करत वर येत होतो. दर वेळी थांबलो की मी एकच प्रश्न दत्ता ना विचारात होतो. 'अजून किती राहिलेय?'

थोडी विश्रांती.

एका क्षणी तर असे वाटले की जाऊ दे बोम्बलत. आजची रात्र इथेच झुडपात राहू नी सकाळी उठून येऊ असा विचार मनात आला. पण लगेच ती जाहिरातीतली बुलडोझर वाली बाई मनात आली. (दिनभर ए.सी.ऑफिस मे बैठने वाले आय.टी. कंपनी के टीम लीड दम ही तो आज ही पुरा करके दिखा.) मग मात्र निश्चय केला कितीही थकवा आला तरी आजच वर यायचे.

मग थोडे चढत थोडी विश्रांती घेत असे जवळपास १:३० ला वर पोचलो. प्रत्यक्षात वर यायला एक तास पुरेसा आहे. पण मी खूपच थकल्याने फारच विश्रांती घेत होतो. त्यामुळे आम्हाला २:३० तास लागले वर यायला. तरी देखील दत्ता ह्यांच्या मते आम्ही फार चांगल्या प्रकारे हा ट्रेक पूर्ण केला होता.

वर आल्यावर दिसणारे दृश्य

वर आल्यावर एका करवंदाच्या झाडाखाली अंग टाकले. करवंदे गोळा करण्याची ताकद माझ्या अंगात तर बिलकुल न्हवती. स्वप्नाने गोळा करून आणलेली करवंदे चरली.

रूम वर परत येताच १५-२० मिनिटे थंडगार फरशीवर अंग टाकून दिले आणी बर्फासारख्या थंड पाण्याने अंघोळ केली. मग दत्ता लिंबू पाणी घेऊन आले. ते पिले. लगेच जेवण देखील आले. डाळ भात, चपाती, बटाट्याची भाजी, पापड, लोणचे, कांदा. एकदम झ्याक. जेवण झाल्यावर भांगरे साहेबांशी थोड्या फार गप्पा मारल्या नी ३:३० ला परत पुण्याला प्रयाण केले.

श्री. दत्ता भांगरे.(ते गेली १५ वर्षे सांधण दरी, रतनगड, अलंग-मदन सारखे ट्रेक करतात. स्वतः: जातीने हजार राहून ट्रेक पूर्ण करून घेतात. माणूस प्रामाणिक वाटला, मो. नंबर - ८६०५१५१६४१).

काही महत्वाच्या गोष्टी
१) दरी पार करण्याचा उत्तम काळ. नोव्हेंबर ते मे.
२) ही दरी पार करताना थोडाफार थकवा येऊ शकतो. त्यामुळे पाणी भरपूर घेऊन जावे.

खटकलेल्या गोष्टी -
१) ही दरी तसे पाहिले तर कमी लोक क्रॉस करत असतील. तरी पण प्लास्टिक च्या बाटल्यांचा कचरा लक्षणीय होता. जिथे जाऊ तिथे घाण केलीच पाहिजे असा काही लोकांचा दंडक का असतो हे समजन्यापलीकडचे आहे. भविष्यात पुन्हा हा ट्रेक मी केला तर २-३ बारदान घेऊन जावेत आणी मार्गातील जमतील तेवढ्या बाटल्या गोळा करून नंतर त्याची विल्हेवाट लावावी असा विचार आहे.
२) पुण्याहून जाणाऱ्या लोकांनी नीट गाडी चालवावी. लाखो रुपयांची गाडी घेऊन २ रुपयाचे पेट्रोल डीझेल वाचवण्यासाठी उलट्या दिशेने गाडी चालवणारे गुंठा मंत्री इथे ह्या हायवे ला भरपूर आहेत. तेव्हा जरा सांभाळून.