बाया (मयगुढकथा)

* संपूर्णपणे काल्पनिक
** कमकुवत मनाच्या लोकांनी आवश्यक ती काळजी घ्यावी.
*** आमची प्रेर्ना

रविवारच्या दुपारी मस्त मटण चापून, वाँकिंगडेड मँरेथॉन पाहता पाहता साधारणपणे मला अर्ध्याएक तासाने सोफ्यावरच अमळसा डोळा लागला तोच, कोणितरी मला धरल्यासारखे जाणवू लागले. मला माझे डोळे बंद असताना पण सर्व दिसत होते. पण तरीही अंगात उठण्याची ताकद नव्हती, हालचाल करू शकत नव्हतो ...ओरडावस वाटलं पण तोंडातुन शब्दच फुटत नव्हते. कोणितरी माझा गळा आवळल्या सारखे वाटत होते. जी भिती, जी काळीज गोठवणारी थंडगार भिती मी एवढी वर्षे मनाच्या जुनाट सांदीकोपर्‍यात गाडून टाकली होती, ती प्रचंड वेगाने सळसळत वर आली आहे. सर्वांगाला कंप सुटतोय,हातपाय लुळावलेत आणि घशाला कोरड पडली आहे असे वाटून शेवटी मी भीमरूपी पुटपूटण्याचा प्रयत्न केला, त्याचवेळी मला जाणवत होतं की माझ्या डोक्याजवळ कोणितरी उभे आहे. हिंमत करून, मोठ्या मुश्किलीनं मी वर पाहण्याचा प्रयत्न केला, तर सगळंच ब्लर दिसत होतं, मला एक पुसटशी पांढरी आकृती दिसली हातभर अंतरावरून तिचे ते हिरवे डोळे रोखून ती माझ्याकडेच पहात होती. एकाएकी तिची गालफाडं ताणली गेली, घशातली घरघर वाढली आणि तिचे डोळे लकाकू लागले. गालावर उमटण्यास असमर्थ असणारं हसू तिच्या डोळ्यांतून ओसंडत होतं, पण त्याला हसू तरी म्हणता आलं असतं का ? तो आनंद होता. तिच्या डोळ्यातल्या त्या आनंदात क्रौर्य आणि खुनशीपणा होता; आणि त्या पलीकडलंही काहीतरी होतं. त्या आनंदात एक आधाशीपणा होता. तो चेहरा मी कधीही विसरलो नसतो. माझ्या शरीरावरचा केस नं केस ताठ झाला. तिच अतिपरिचीत भीतीची थंड जाणीव पूर्ण त्वेषाने शरीरभर पसरली. पाय लटपटू लागले. आकृती इथवर कशी पोहोचली मला कळलंही नव्हतं. आणि मग आकृतीच्या घशातली ती घरघर मला ऐकू येऊ लागली. जातं दळावी तशी. घरघर..घरघर…स्पष्ट काही कानावर पडत नव्हतं माझ्या, पण त्या भेसूर स्वराला आसमंताने साथ द्यायला सुरुवात केली होती. त्यांच्या किरट्या, कर्कश आवाजाने सभोवताल भारला गेला. एके प्रकारचा शब्दभ्रम होता. तो स्वर भूल पाडत होता. आजुबाजुच्या निर्जीवाला, अचैतन्याला अवाहन करीत होता. माजघरात काहीतरी जिवंत होऊ लागलं. आजवर मृत असणारं, किंवा कधीच जिवंत नसणारं असं काहीतरी त्या सूरात सूर मिसळून बोलू लागलं. "कितीवेळचा पडणार आहेस तू सोफ्यावर ? तरी म्हणत होते 'एकच' घे म्हणून…उठ रे … आपल्याला जायचं नं मॉलमधे ? ५ मिनिटात हा फेसपँक काढते, चहा टाकलाय, उठ आणि घे आवरून आता ? श्शी बाई किती ते वेंधळं असावं माणसाने ?? " माझी धर्मपत्नी माझ्या नावांन शंख करत म्हणाली…… स्साला या बाया म्हणजे नं ….