एका क्षणावरी या

म्हणजे एक मूड आहे तो तुम्हाला काव्यात्मक पद्धतीनं व्यक्त करायचा आहे तर तुम्हाला फक्त दोनच गोष्टींच भान ठेवावं लागतं; लय (किंवा टाइमिंग) आणि सम (किंवा यमक)

या दोन गोष्टींच भान असेल तर तुमची कविता एखाद्या रागाप्रमाणे एका मूडची एकसंध अभिव्यक्ती होऊ शकते.

`या क्षणात' जगणार्‍या मानसिकतेवरची ही कविता तो ख़याल वेगवेगळ्या अंगानी मांडते. उदाहरणार्थ, या ओळी पाहा:

नव्हते जरी दिलासे सोडून हात गेले
मी बांधला निवारा छायेमध्ये स्वतःच्या... ३

कधी तुम्ही इतके उत्कट, इतके क्षणस्थ जगू लागलात तर तुम्ही प्रवाहाच्या विरूद्ध जाल कारण सगळं जग उद्याच्या विवंचनेत जगतय मग अशा वेळी तुम्हाला कुणाचा दिलासा नसेल की कुणी तुमच्या बरोबर नसेल तुम्हाला एकमेव सहारा असेल तो तुमच्या या कनविक्शनचा की फक्त `हा एकच क्षण तोलायचाय!' ....मग सगळ्या जिंदगीचा हिशेब चुकता होईल!

मी कवितेतून एक थीम मांडतो, तुम्ही त्या मूडमधे गेलात तर तुम्हाला अर्थ उलगडत जातो.

अशा फकिरी जगणार्‍यावर प्रकृती फिदा असते कारण सारं अस्तित्व `या क्षणात' जगतय, मग त्या रियलायजेशननं तुमचा मूड लाइट होतो आणि दुनिया पैशाच्या मागे असते तेव्हा तुम्ही `कवितेत चंद्रमाळण्याचा छंद' करता म्हणून :

फकिरीवरी फिदा तू मज ओढ चांदण्याची
कवितेत छंद केला मी चंद्र माळण्याचा... २

इतकच हवं, धन्यवाद!

वृत्त व्याकरणासारखं आहे, मला वृत्ताच बंधन वाटतं पण लय आवश्यक आहे नाही तर काव्यात्मकता हरवेल आणि यमक गाण्याच्या समेसारखा आहे, तुम्हाला प्रत्येक आवर्तनाच्या शेवटी सहजपणे लँडीगला यायला हवं

ही कविता काय आहे हे सांगण्याच्या संधी बद्दल धन्यवाद

आपल्याला जगायला, भोगायला किंवा विचार करायला नेहमी फक्त एकच क्षण आहे, तो म्हणजे `हा क्षण'. जवळजवळ प्रत्येकजण या क्षणाचा उपयोग जगण्याऐवजी विचार करण्यात घालवतो.

तुम्ही हा क्षण जगायला वापरलात तर तुमच्या लक्षात येतं की असं क्षणोक्षणी जगत आपल्याला सारं आयुष्य मजेत घालवता येतं, तुमच्या सार्‍या जिंदगीचा हिशेब या क्षणात चुकता होतो.

अशा क्षणस्थ वृतीनं जगणार्‍याचा मूड नेहमी लाइट राहतो कारण त्याला भविष्याची चिंता किंवा (गतकालात उत्कटतेनं न जगल्यानं वाटणारं) भूतकालाचं वैषम्य रहात नाही. ही कविता अशा जगण्याच्या मूडची अभिव्यक्ती प्रत्येक कडव्यातून करते, उदाहरणार्थ:

एकांत कधीचा जागा तृप्तीने रात जरी निजली
बहाणा अवेळी मग झाला फिरूनी उजाडण्याचा... ५

अशा व्यक्तीच जीवन कालरहित होतं, भूतकाल तर निरर्थक असतोच पण `उद्या' व्यर्थ होतो आणि त्यामुळे प्रणयाला सारी रात्र उपलब्ध होते. अशा निवांत प्रणयानं सखी तृप्त होऊन निजली तरी साजणाचा उत्साह जागाच असतो; अशा वेळी अचानक उजाडतं आणि वाटतं रात्रीनंच उजाडण्याचा बहाणा केलाय, तरी देखील तो इतक्या लवकर कसा झाला? म्हणून

`बहाणा अवेळी मग झाला फिरूनी उजाडण्याचा'

असा साजण सखीचा देह सजवायला त्याचा सारा निवांतपणा घेऊन आलेला असतो, निवांतपणाचं शीतल चांदण घेऊन आलेला असतो पण सखी तितकी उन्मुक्त होईलच असं नाही, ती तिची सारी कस्तुरी उधळून क्षणस्थ आयुष्य जगण्याचा सोहळा साजरा करेलच असं नाही म्हणून:

हा साजण घेऊन आला चांदणे देह सजवाया
उधळून कस्तुरी तूही कर सौदा आकाशाचा

तुम्ही सर्वस्वी या क्षणात राहून कवितेचा आनंद घ्या तुम्हाला सर्व अर्थ उलगडतील