मौलवींची मौलिक मौक्तिके !

हा हा हा

+१
शुचि तै .....
एकदुम मंगल वातावरणा मधे पोचवलत ..
साग्रसंगीत धार्मिक लग्न आणि वर सांगिअतल्य प्रमाणे जेवण .अहाहा

स्वतच्या लग्नात पंगतच हवीच असा (जावइ)आग्रह धरणारा

शाहिर

>>केळीच्या पानावर किंवा ताटात वाढलेला मसाले भात, मठ्ठा, गरम पांढरा भात वरण वर तूपाची धार, पापड कुर्ड्या, कोशींबीर, चटणी, अळूची पातळ भाजी, जिलबी किंवा श्रीखंड-पुरी. किती मस्त जेवण असायचं पूर्वी.

हा भोजनप्रकार "अस्साच्या अस्सा" नक्की किती हजार वर्षे रूढ आहे त्याची माहिती मिळेल का? म्हणजे शतका-दशकात काहीच बदल झाले नाहीत का? माझ्याच आठवणीत पाटावरची पंगत बंद होऊन टेबलावरील पंगत रूढ झाली आहे.

>>सनईने तर इतकी मंगल वातावरणनिर्मीती होते : ) त्यात होमाचा धूर, लाह्या टाकणे.
मंगल वातावरण निर्मिती ही मानसिक स्थिती (a state of mind) आहे. ती सनई पासून सॅक्सोफोनपर्यंत कश्यानेही होऊ शकते. (विवाहात मंगल काय असतं माहिती नाही). होमाच्या धुराने आणि लाह्यांनी उपस्थितांच्या डोळ्यांची आग होण्याखेरीज काही घडत नाही असा स्वानुभव आहे. (होमाच्या धुराने हवा शुद्ध होते असे प्सांगू नका, प्लीज).

>>वाळा, मोगरा अशी पारंपारीक अत्तरे लावलेल्या , गजरे माळलेल्या शोडषयौवनांची, पुरंध्रींची, ते आज्जीबाईंपर्यंत सर्वांची एकच लगबग. लहान मुलांचा उत्साह, भटजींचे मंत्रोच्चारण तर या सर्वावर कळस.

कुठच्या प्रकारे विवाह होत आहे यामुळे या लगबगीत आणि उत्साहात काही फरक पडत नाही. आता अत्तर वाळ्याचं लावावं की लव्हेण्डरचं हा वैयक्तिक चॉईस असावा. म्हणजे पारंपरिक मोगरा आणि वाळ्याच्या अत्तराऐवजी लव्हेण्डरचं अत्तर लावलं तर मांगल्य कमी होतं असं काही नसावं.

>>केवढी मजा असते लग्नात.

ती तर अजूनही असतेच. उलट होम आणि लाह्यांचा धूर एलिमिनेट झाला तर आणखी मजा येईल.

नितिन थत्ते

मसालेभात,मठ्ठा,अळूची पातळ भाजी इ.इ्. अखिल महाराष्ट्राचे प्रातिनिधिक लग्नजेवण (आणि आता विस्मृतीत गेलेला सांस्कृतिक ठेवा) मानले जातेय की काय?
उघड: अर्थात वरती 'आपापले रीतिरिवाज' असा उल्लेख आहे म्हणा!

केवढी मजा असते लग्नात
केवढी मजा असते दुसर्‍याच्या लग्नात!
तुला तुझ्या लग्नातलं काय आठवतय?;)
किती चवीनं जेवलीस तू तुझ्याच लग्नात?
एकतर आपणच आपल्याला ओळखू येणार नाही अश्या अवतारात असतो.
सगळं आवरून झालं की कोणी आत्या, मावशी येऊन काजळाचं बोट गालावर लावून जातात.
आता निदान मला तरी कोणाचीही दृष्ट लागण्याची शक्यता नव्हती.
कपड्यालत्त्यामुळं जे काय ध्यान बरं दिसायची शक्यता होती तीही त्या काजळामुळं नाहीशी झाली.;)

......केळीच्या पानावर किंवा ताटात वाढलेला मसाले भात, मठ्ठा, गरम पांढरा भात वरण वर तूपाची धार, पापड कुर्ड्या, कोशींबीर, चटणी, अळूची पातळ भाजी, जिलबी किंवा श्रीखंड-पुरी. किती मस्त जेवण असायचं पूर्वी.....

शुचिताई एका वाक्यात बाळपणीच्या अतीव सुखद आठवणींमध्ये घेऊन गेल्या.
त्याकाळच्या द्रोण-पत्रावळीवरील जेवणाच्या आणखी काही गंमतीदार आठवणी....

तेंव्हा "टेकूची भाजी" हा एक प्रकार असे. भोपळा किंवा वांगी-बटाट्याच्या मोठमोठ्या फोडींच्या या भाजीचा सर्वसंमत उपयोग म्हणजे मठ्ठा वा अन्य पातळ पदार्थांच्या द्रोणाला ते लवंडू नाहीत म्हणून टेकण लावणे. ही भाजी कुणी खात होते की नाही, कुणास ठाउक.

दुसरे म्हणजे "गव्हल्यांची खीर." ही प्रसादाची खीर अगदी थोडीशी, तीही सुरुवातीला एकदाच वाढली जात असे, त्यातही जेवण सुरु करेपर्यंत त्यातले दूध पत्रावळीवर वाहून गेलेले असे. मला ही भयंकर आवडायची. पण जास्त कधीच मिळत नसे, मग मी घरी गेल्यावर आईपाशी हट्ट धरायचो, की मला वाडगाभर गव्हल्यांची खीर करून दे. आई म्हणायची, अरे, थोडक्यात गोडी. पण शेवटी तिने एक दिवस खूप मेहनत घेऊन (गव्हले करणे हे फार कष्टाचे, वेळखाऊ काम होते) वाडगाभर खीर बनवून मला दिली... पण खरोखर ती वाडगाभर खीर माझ्याच्याने खाववली गेली नाही, आणि तितकीशी आवडली पण नाही, तेंव्हा मला "थोडक्यात गोडी" चे मर्म कळले.

तेंव्हा पंगतीत ठेकेदाराचे वाढपी नसत, तर लहान मुली, शोडषयौवना, पुरंध्री, आज्जीबाई अश्या सर्व स्त्रिया हौसेने वाढप करायच्या.
तेंव्हा (म्हणजे आम्ही जरा मोठे झाल्यावर) "नको असलेला पदार्थ" सुद्धा "हव्याश्या वाटणार्‍या मुलीकडून" पुन्हा पुन्हा मागून घेण्यातली गंमत काही औरच होती. अश्या प्रकारातून काही लग्ने पण जुळायची.

अरे नाईल्या पाहीले आहेस का कधी पारंपारीक मुस्लीम लग्न? वधू असते पडद्या आड. पडद्या आडून नेमके कोणत्या पोरीचा "कबूल है' आला हे कळायचे नाही... सासु-सासर्‍याचा वैयक्तीक चॉईस 'वर'चढ होणार. :-)

>>सासर्‍यला ढीगभर पोरी असतील तर बोहोल्यावर चढेपर्यंत

रुढार्थानं बोहोल्यावर चढल्यानंतर आणि अजून काही तदुद्भव कार्ये झाल्यवरच लग्नविधी पुर्ण झाला असे मानण्याचा सामाजीक संकेत असल्यामुळे तसे होइपर्यंत 'सासरा' हा शब्दप्रयोग टेक्नीकली बरोबर नाही असे वाटते. इथे उपवधूपिता हा शब्द जास्त बरोबर होइल. अर्थात ज्या विशिष्ठ धर्माचा उल्लेख उपरोक्त प्रतिसादात केला आहे त्यातील विवाहविषयक कायद्यातील विषेश तरतूदींमुळे हे विधान काही अपवादात्मक परीस्थीतीत* टेकनीकली बरोबरही असू शकते याची जाणीव आहेच.

*उदाहरणार्थ आत्ता आहे त्या सासर्‍याच्या उरलेल्या मुलींपैकीच एकीशी अथवा पुन्हा त्याच तरतूदींच्या आधार घेउन अनेकीशी पुढचे लग्न होत असल्यास

विशिष्ट धर्माविषयी ओकार्‍या काढण्याचा

ओकार्‍या काढणे जास्ती महत्वाचे थत्ते चाचा :) मग ते कुठल्याही धर्माविषयी का असेना. अर्थात हिंदू धर्माविषयी काढल्यावर काही धोका होण्याचा संभव नसतो म्हणून मग जास्ती जोर येतो.

अर्थात ओकार्‍याच काढायच्या आहेत म्हणल्यावर धर्मात तरी फरक कशाला ? सब घोडे बारा टके...

मुतारी हे संबोधन, इथे, नक्की कशासाठी वापरता आहात हे कळले नाही. मनात दोनचार शक्यता आल्या पण खात्री करायच्या आधी विचारावं म्हटलं. अर्थात सांगायला पाहिजेच असे काही नाही, आम्ही आपले फक्त निरीक्षण नोंदवले.

होय काही पदवी संपादन करुन न्यायीक Verdict देतात पण त्यासाठी त्यांना सरकारच पैसे देतो
पण काही वंशपरंपरागत पध्दतीने ती गोष्ट हाताळतात .
असो,
बाकी निकाह च्या नावावर पैशांचा जो अपव्यय चालतो त्याला मात्र नक्कीच लगाम लागेल
बुफे जेवण लोक हव्वे तेवढे घेतात अन मग मग उष्टावलेले जेवण वाया जाते तसे न करता जेवढे गरज आहे तेवढेच घ्यावे नाहीतर गरिब मुलांना , अनाथांना तरी खायला द्यावे. पैसे लाऊड म्युजिक , थिल्लर शोऑफ बतावण्या करण्यापेक्षा कुणा अनाथमुलीचे लग्नात हातभार लाऊन दाखवा