मुलगी का नको?

>>एकुलती एक मुलगी असेल तर प्रॉपर्टी परक्या घरी घेऊन जाते, हा दृष्टीकोन
हे काही मान्य नाही बुवा.. मृत्यूपत्र करून तसं न होण्याची सोय करताच येते की..

मुलगी ही परक्यांच धन हा समज - त्यामुळे मुली वाढविण्यावर होणार्‍या खर्चाचा मुलगी वाढविणार्‍या कुटुंबाला परतावा/फायदा मिळत नाही. जो मुलाच्या बाबतीत थोडाफार मिळु शकतो.

स्वतःच्या अपत्याच्या बाबतीतला असला विचार हा अगदी हीन दर्जाचा आहे. मुलगी म्हणजे काय पैसा आहे का, परतावा आणि फायदा मिळायला ?

धनाजीरावांच्या "मुलगी वाचवा" या धाग्याला फारसे प्रतिसाद नाहीत हे बघून मी मूळ मुद्द्यावर चर्चा व्हावी म्हणून हा धागा टाकला.

हे तिथेच लिहिले असतेत तरी तो धागा वर आलाच असता की :)

का आता तुम्हीपण 'दिसमाजी काहीतरी लिहावे(च)' क्लबचे 'डायरीया' झालेले मेंबर होत आहात ?

प्रॉपर्टी घेऊन जाणार यापेक्षाही आपले अपत्य वीसेक वर्षांनी आपल्याला सोडून जाणार आणि आपल्याला म्हातारपणी तितकासा "आधार" देऊ शकणार नाही.

त्याइतकेच किंवा जास्त महत्वाचे म्हणजे वंश हा आडनावाने चालतो अशी समजूत. मुलगी दुसर्‍या घरी जाते आणि आडनाव बदलते. त्यामुळे तुमची (तथाकथित) वंशपरंपरा खंडित होते.

तस्मात जराशा वरच्या शैक्षणिक / आर्थिक वर्गात पैशापेक्षाही हे वरचे मुद्दे जास्त म्याटर करतात असे वाटते. त्यामुळे या वर्गात "मुलगी नको" पेक्षा "किमान एकतरी मुलगा असावा" अशी वृत्ती असते.

खूपच हलाखीच्या आर्थिक परिस्थितीवाल्या वर्गात मात्र मुलगी नकोच असा अ‍ॅटिट्यूड असू शकतो कारण तिथे कमावणे / पैसा याला अत्यंत महत्व असते. त्यांना "मुलांना पैशांसाठी वाढवतात. काय ही लोभी वृत्ती.." असं म्हणणं बरोबर नाही कारण त्यांच्या वंशाला गेल्याशिवाय आपल्यासारख्या सुखवस्तूंना ते कळणार नाही.

या सर्वाला उपाय म्हणजे मुलगी सासरी जाणे म्हणजे काहीतरी "गमावणे" अशी भावना नष्ट होण्यासाठी काही सिस्टीम बदल. अर्थात मुलीचे आडनाव पुढे चालावे. मुलाने आईवडिलांचे दोघांचे नाव / आडनाव लावावे वगैरे असे उपाय पुन्हा दुसर्‍या दिशेने नवे प्रश्न उभे करतीलच. (उदा. किती आडनावांची आगगाडी लावायची? मुलगा लग्नानंतर बायकोचे आडनाव लावतो म्हटल्यावर नवर्‍याच्या साईडचा वंश बुडाला. इ इ. त्यापेक्षा लग्न केल्यावर मूळ नावे आणि इस्टेटी तशाच जपाव्या हे बरं..)

आज च्या युगा मध्ये सुद्धा किति जन एकुलत्या एक मुलि च्या आइ वडिलांना कायमचे संभालायल तयार असतात ??

अभिनंदन. अभिनंदन. अभिनंदन. असं त्रिवार अभिनंदन.

टिपः- तूमच्या टिपांना फार महत्व देण्यापेक्षा मिपाकर्स धाग्याचा मजकूर काय आहे याचे अवलोकन करून अनूमान काढायला प्राधान्य देतात, असं निरीक्षण आहे

युयुत्सु, तुम्हालाही मुलगी आहे हे वाचून आनंद झाला. पण मग तरीही तुम्ही बायकांच्या विरुद्ध कसे काय हो? तुमचे आधीचे लेख(?) वगैरे वाचलेले असल्याने उगाचच एक प्रश्न मनात डोकावला इतकेच.

मुलगी ही परक्यांच धन हा समज - त्यामुळे मुली वाढविण्यावर होणार्‍या खर्चाचा मुलगी वाढविणार्‍या कुटुंबाला परतावा/फायदा मिळत नाही. जो मुलाच्या बाबतीत थोडाफार मिळु शकतो.
हे पटले नाही.
आपली मुले( मुली/ मुलगे) हे आपले धन का समजावे? त्याना स्वतन्त्र व्यक्तीमत्व असते. एक स्वतन्त्र व्यक्ती म्हणून ती समाजात वावरत असतात.मुलाना वाढवण्याच्या खर्चाचा इतका विचार करावा लागत असेल तर तो खर्च करून नये. आपण मुलांवर( मुली/ मुलगे) जो खर्च करतो तो त्यानी आपल्याला त्याचा परतावा द्यावा म्हणून नव्हे तर मुलांनी ( मुली/ मुलगे) स्वतःच्या पायावर उभे रहावे यासाठी.
स्वतःची मुले स्वतःच्या पायावर खंबीरपणे उभी राहिलेली मुले( मुली/ मुलगे) पहाणे हा प्रत्येक आईबापासाठी अभिमानाचा, आनंदाचा विषय असतो. त्यातून परतावा मिळेलच हा विचार बांडगूळ आहे.
आपण मुलाला वाढवले म्हणून त्याने म्हातारपणी आपल्याला आधार द्यावा. आपले ओझे मुलाने वहावे हा विचार करण्यापेक्षा आपण म्हातारपणीसुद्धा कोणावरच भार न होता रहाता येईल या पद्धतीने पैशाचे प्लॅनिंग करावे.
त्यामुळे मुली वाढविण्यावर होणार्‍या खर्चाचा मुलगी वाढविणार्‍या कुटुंबाला परतावा/फायदा मिळत नाही
कोणत्या काळात वावरताय हो तुम्ही? नीट संबन्ध ठेवले तर जावई आणि मुलीदेखील आईबापाची तितकीच काळजी घेतात जितकी सुना आणि मुले घेतात

० मुलगी नवर्‍याचा वंश वाढवते - एकुलती एक मुलगी असेल तर प्रॉपर्टी परक्या घरी घेऊन जाते, हा दृष्टीकोन
मुलगी नवर्‍याचा वंश वाढवते. हे लॉजीकच चुकीचे आहे. मुलगी तिचा स्वतःचा वंश देखील वाढवते.
मुलीने एकुलते असणे हा तिचा दोश आहे का? आणि समजा एकुलती एक मुलगी असली तर आईबापाची प्रॉपर्टी तिने स्वतःसोबत नेली तर त्याबद्दल आक्षेप कशाला?
समजा तिने ती प्रॉपर्टी स्वतःसोबत नेली नाही तर त्याचे काय होईल? दुसरा कोणीतरी उपटसुंभ त्याचा मालक बनेल.
मला स्वत:ला एक मुलगी आहे आणि मला त्याचे अजिबात दू:ख नाही. उलट कधी कधी (काही लोक आत्तापासून तिचा भावी सून म्हणून विचार करतात तेव्हा) मनोमन सुखावायलाच होते
युयुत्सुजी अगदी खरे बोलायचेच झाले तर तुम्ही अजूनही मध्ययुगीन मानसिकतेत वावरताय असेच म्हणावे लागेल.
आपली मुलगी शिकुन मोठी होईल. तिच्या आवडीच्या क्षेत्रात ती यशस्वी करीयर करेल. समाजात मानावे वावरेल असा विचार करण्यापेक्षा. ती कोणाचीतरी सून होईल इतका तोकडा आणि काल् बाह्य विचार करून मुलीच्या मनात ( चूल अणि मूल) हीच प्रतिमा रुजवण्याचे काम आपणच करीत असतो
मुलींबद्दलची समाजाची अशी आजारी मानसीकता घडवण्याचे काम ही विचारसरणीच करीत असते.
समाजाची मानसिकता बदलायची असेल तर आपण आपल्या मुलीला योग्य शिक्षण देवुन तिला खंबीरपणे स्वतःच्या पायावर उभे राहता येईल असे तिचे व्यक्तीमत्व घडवणे हे प्रत्येक पालकाने केले पाहिजे.

ह्या मुलगी नको असणारर्‍यांना बेकायदा गर्भलिंगनिदान करणार्‍यांची साथ मिळते.
खरेतर त्यामुळे हा प्रश्न आणखी बिकट होत चालला आहे.
गर्भलिंग निदान टाळण्यासाठी काय करता येइल.

गणा मास्तर
भोकरवाडी (बुद्रुक)

मुलींची घटती स्म्ख्या पहाता एक दिवस मुलाचे व्डील मुलीच्या वडिलाचे पाय धरतील असे दिवस आणखी २० वर्षानी येण्याची शक्यता नाकारता येत नाही. :) त्यातच ३३% महिला आरक्षण झाले म्हणजे ही वेळ त्याहीपेक्षा आधीच येणार. :)

>>मुलगी का नको?
लेखात दिलेल्या कारणांव्यतिरिक्त अजून १-२ कारणे म्हणजे सुरक्षितता आणि लग्नाची समस्या.

मुलाच्या बाबतीत पालक तसे अति काळजी करत नाहित. पण मुलीच्या बाबतीत पालकांना सुरक्षितता, इज्जतीचा मोठा प्रश्न वाटत असतो. काही कारणास्तव मुलाचे लग्न झाले नाही तरी आई वडिलांमागे तो एकटा राहू शकेल पण मुलीचे लग्न जमलेच नाही तर ती कशी एकटी राहील हा काळजीचा प्रश्न पालकांना भेडसावत असावा.
शिवाय लग्नाचा सर्व खर्च मुलीकडच्यांनी करणे, मुलगि सासरी गेल्यावर तिच्यावर आई वडीलांना कसलाही हक्क दाखवता न येणे वगैरे गोष्टी अजूनही होत असलेल्या पाहण्यात आल्या आहेत.
सधन स्थितीतले, उच्च शिक्षण घेतलेले एक ओळखीतले पालक 'बरय मला मुलगा आहे , मुलींचं खूप कराव लागत ' असं बोलताना प्रत्यक्षात ऐकलं आहे . (म्हणजे मुलींना वाढवताना मुलांपेक्षा जास्त कष्ट , काळजी घ्यावी लागते ह्या अर्थाने ते वाक्य होतं)

लग्न झाल्यावर पुरूष बायकोच्या घरी राहायला गेले पाहिजेत, परंतू ते तसे जायला तयार नसतात असा काहींचा सूर दिसला. यावर काही मतप्रदर्शन करावेसे वाटते.

माझ्या परिचयाचे एक ६५ वर्षीय विधूर गृहस्थ आहेत. पुण्यात मोठे घर आहे. दोन विवाहित मुले असून त्यांचीही स्वतंत्र घरे आहेत. या गृहस्थांना पुन्हा विवाह करावयाचा आहे. त्यांच्या अपेक्षेप्रमाणे वधू संशोधन सुरू झाले आणि उदयपूर येथील एक स्थळ पाहिले गेले. सदर महिला ५३ वर्षीय विधवा असून तिला कोणतेही अपत्य नाही.

दोघांनी एकमेकांना पसंत केले तरीही या पसंतीची परिणती विवाहात होऊ शकली नाही.

कारण -

६५ वर्षाचे गृहस्थ पुण्यातील आपले घर सोडून जायला तयार नाही, इथे त्यांची बर्‍यापैकी स्थावर / जंगम मालमत्ता आहे, तिचा ही त्यांना सांभाळ करायचा आहे. उदयपूरच्या ५३ वर्षीय महिलेची देखील हीच अडचण आहे. त्यांची उदयपूरची मालमत्ता तर "अतिप्रचंड" या सदरात मोडणारी आहे. उदयपूर येथील महाल सोडून जायची तर त्या कल्पनाही करू शकत नाहीत.

अर्थात इतके सगळे असले तरीही, या दोन्ही व्यक्तिंच्या जोडीदारविषयक अपेक्षांमध्ये काही फरक नक्कीच आहेत. पुण्याचे ६५ वर्षीय गृहस्थ ४० ते ५५ दरम्यानच्या वयातील महिलेशी विवाह करण्यास तयार आहेत जी त्यांच्यासोबत येऊन त्यांच्या घरी राहण्यास तयार असेल. तिच्या सांपत्तिक / शैक्षणिक पात्रतेविषयी त्यांच्या कुठल्याही अटी नाहीत. थोडक्यात, एखाद्या गरीब, कमी शिक्षित महिलेशी विवाह करण्यास त्यांना कुठलीही अडचण नाही. त्यामुळे त्यांना जोडीदार मिळणे फारसे अवघड वाटत नाही.

याउलट, उदयपूरच्या ५३ वर्षीय महिलेची अपेक्षा जोडीदाराने त्यांच्यासोबत (उदयपूर येथे) येऊन राहावे अशी असली तरीही जोडीदाराविषयी त्यांच्या इतर अटी पारंपारिकच आहेत, जसे की - तो वय, शैक्षणिक / सांपत्तिक स्थिती याबाबत या महिलेपेक्षा वरचढ असावा. आता असा पुरूष (जो त्या महिले इतका / अधिक श्रीमंत आहे) स्वत:ची मालमत्ता सोडून तिच्याकडे का बरे राहावयास जाईल? स्वत:पेक्षा कमी (ही महिला पदवीधर आहे) शिकलेला / कमी वयाचा / गरीब पुरूष जोडीदार म्हणून या महिलेला मान्य नाहीय. या महिलेला (त्यांच्या अपेक्षेप्रमाणे) जोडीदार मिळणे अवघड नाही का?

स्त्रियांच्या आपल्या जोडीदाराकडून असणार्‍या अपेक्षा पाहता त्यांना त्यांच्या घरी राहायला येणारा पुरुष जोडीदार भेटणे अवघड दिसते. त्यांना त्यांच्या घरी राहू शकणारा जोडीदार हवा असल्यास त्यांनी त्यांच्या जोडीदार विषयक इतर अपेक्षांमध्येही बदल करायला हवा.

वाचतोय.

-दिलीप बिरुटे

मुलींवरचे अत्याचार, असुरक्षितता

यामुळे मुलीची जबाबदारी नको वाटते