काहीबाही.. (३)

काहीबाही.. (२)

तू मला काय दिलेस कसे सांगू ? हृदयाला आस, शरीराला श्वास, श्वासांना लय, डोळ्यांना ओल, ओठांना पाणी आणि माझ्यातला मी .. सगळे सगळे. माझ्या हसण्याला जशी कारणीभूत तू तशीच माझ्या असण्याला पण तूच कारणीभूत.

...............................................................

सुखाच्या राशींबरोबर नशिबाने मला दु:खही अपार दिले होते, माझं जगणं माझं प्राक्तन म्हणजे .. म्हणजे देवाच्या शिकवू पोराच्या हातातले खेळणे होते जणू !!
पिवळ्या तपकिरी लाल निळ्या काचांचा बोचरा कॅलिडिओस्कोप.
शक्य - अशक्य या सीमारेषा धूसर वाटाव्यात अशा जागेपर्यंत मी जाऊन आलेलो आहे, भावभावनांच्या उत्कट-सतत हिंदोळ्यांनी मी अकाली जराजर्जर झालेलो होतो, माझ्या शरीराला या अपंग मनाच्या कुबड्या आता फार काळ सहन होण्यासारख्या नाहीत अशा शंकांनी मी पोखरलेलो होतो .
माझ्यावर जीवापाड प्रेम करणारे ते एक माणूस, ते माणुस माझ्यावर नकळत सावली धरून होतं. त्याच्याशी होणारी ती भावनिक प्रतारणा. त्यानं सर्वस्व ओवाळून टाकले तरीही अजून मी गळ्यापर्यंत पुरलेलाच .. त्याला अनंत क्लेश देत राहणे, आणि उद्ध्वस्त होत राहणे हेच माझे प्राक्तन का ?
हा हा म्हणता माझाही अंत जवळ येईल आणि सगळेच प्रश्न सुटतील का ? नाही नाही .. माझं ते फुलपाखरू फार गोड आहे .. कोण जपणार त्याला ?

...............................................................

त्या उष्ण धुमसणार्‍या राखेच्या ढिगार्‍यात उगवलेला पोपटी नाजूक अंकुर मी जीवापाड जपला आहे, त्याला वाढवला आहे. त्याचे इवलेसे अस्तित्व हेच आता माझे सर्वस्व आहे.

खरंच तू मला काय दिलेस मी कसे सांगू ? या तर खर्‍या शब्दरंगात न चितारता येणार्‍या गोष्टी .. जशी श्वासांची असलेली श्वासांशी ओळख .. सवयीने अपेक्षित तर कधी अनपेक्षित धडधड .. अधरांची अतूट सलगी .. आणि रेशमी केसांची फिरणारी हळुवार मोरपिसे ..

तू दिले ते काय काय मोजू ?? दुसरे आयुष्य ?? विस्मृती ?? आनंद ??
छे छे .. याहूनही सुंदर असे काहीतरी .. ज्याचे असणे दुसर्‍या कशाच्याही नसण्यावर किंवा पुसण्यावर अवलंबून नाही !
ज्याचे असणे मला, माझ्या वावराला इन शॉर्ट माझ्या जगण्याला नवा आयाम देते, माझे मर्म जाणून मला स्वीकारते, मलाही जग स्वीकारायला लावते ..

हम्म .. खरे आहे, शब्दरंगात चितारता येण्यासारख्या सगळ्याच गोष्टी नसतात !!

...............................................................

प्राक्तनाची उमेद
शुभ्र चंदेरी सफेद
चूर चूर सजणी
गंधमय.

उमलणारा सहवास
गंफलेले श्वास
अलौकीक आस
अस्तित्वाची.

प्राक्तनच्या गुलबकावलीचा
कृष्णमंजिरी मोद .. अन
अनाहुतच लागलेला
गंधमय अस्तित्वाचा शोध.