(...देहात माझ्या ! )

जबरा... चांदण्याचे कांजिणे फार जोरात.
--लिखाळ.
तो क वी डा ल डा वि क तो
(. ळखालि राणाहपा यसो चीलांमु ढ तन्यामाज च्याण्याचवा टेलउ)

गार कपड्याची घडी तू लावली हळुवार जेव्हा
कळ सुखाची गारशी रे लहरली गात्रात तेव्हा
स्पर्श सारे गार आता उतरले देहात माझ्या...!

वा केशवा, सुंदर विडंबन केले आहेस. 'फोडत्व' हा शब्द लय भारी....

कांजिणे खाजाळलेले उगवले देहात माझ्या...!

ही ओळ तर खासच!...

असो,

थांबविण्या खाज सुटलेली देहास सार्‍या
लाव तू अता सपट लोशन देहास सार्‍या! :)

तात्या.

वा वा वा वा वा,

केशवा,

फार सुंदर विडंबन झाले आहे रे. हल्ली तुला कच्चा मालही चांगला मिळायला लागलाय.

आपला,
(चाहता) धोंडोपंत

आम्हाला येथे भेट द्या http://dhondopant.blogspot.com

केशवा तू इथेही गुल खिलवतो आहेस तर! शाब्बास!!

मूळ कविताही मी वाचलेली नव्हती. मात्र तुझे फोडत्व आकर्षून गेले.