स्वीकारता का आव्हान ?

आपल्याच देशातलंहे वाईट ते वाईट ही चर्चा नुसती दळत बसण्यापेक्षा त्यातल्या कोणत्या गोष्टी वाईट आहेत आणि त्यासाठी आपण काय करु शकतो. अगदी स्वतः पुरते का होइना. यासाठी हे का.कू. व्हावे ही किमान अपेक्षा.
त्यातल्या त्यात आपण सुरुवात करु शकतो. साध्या वाईट गोष्टीपासुन... गलिच्छ्पणा/अस्वच्छ्ता
आपण आपल्यापुरते जरी हे आचरणात आणले तरी लई झालं.
१ ) पानः पान खाउन पचापचा दिसेल तिथे थुंकणं.
२) कोपर्‍यावर सिगारेटी ओढुन थोटकं जिथल्या तिथे टाकणं.
२) पोरांच्या हातात कुरकुरे,फ्रूटी,लेज अथवा तत्सम चावट खाणं देउन त्यांना त्याचे पिशव्या किंवा कार्टनादी योग्य ठिकाणी टाकायची सवय न लावणं.
३) पर्यावरणाविषयक समस्यांचा जर्राही विचार न करता कचरा वर्गीकरण न करणं.
४) इ.
५) इ.

नानाशी सहमत. लोकशाहीच्या उगाच बड्यबड्या गप्पा मारयच्या. आपण हे करायला हवे नी ते.
प्रत्यक्षात स्वतः करायच मात्र काहीच नाही.

गोडसेवादी धनंजय.

आज आमी गटारीत हाय! (आज गटार आमुशा हाय) तवा आमी बाहेर निघल्यावर नाहक आप्ल्यावर काहि घान उडायचि! त्यापेक्षा आमि गटारीतच बर हाय? नव्ह का?

>(मी नेहमी मला स्वताला विचारात असतो कि, खरंच अजून काहीतरी चांगलं शिल्लक राहिला आहे काय ह्या भारतात,
>का फक्त मलाच तसे भासत आहे.

बर्‍याच वाईट गोष्टी बदलायला हव्यात, सुधारणंना अजून खूप वाव आहे हे कबूल. परन्तु ते जगातल्या सर्वच ठिकाणांना कमी-जास्त प्रमाणात लागू आहे. मला तर भारतात खूप काही चांगलं दिसून येतं (शिल्लक राहिलेल आणि नवंदेखील).

>का माझीच दृष्टी इतकी वाईट झाली आहे कि, मला जिकडे तिकडे वाईटच वाईट दिसत आहे.
आता मी जो पेपर सकाळ, मटा, Times of India माझ्या संगणकावर मला इतरांपेक्षा वेगळे दिसतात)

शक्य आहे. माझ्या माहितीतल्या एका बाईंना डोळ्यांनी विचित्र दिसू लागले. तिसर्‍या का दुसर्‍या ऑप्टिक नर्व्हचा प्रॉब्लेम असं डॉक्टरांनी निदान केलं. तुम्ही सुद्धा तपासून घ्या.

भारत माझा देश आहे, माझ्या देशावर माझे प्रेम (गुणदोषांसकट) प्रेम आहे!

रोज दहा तास काम करून त्याचा महिन्याचा पगार ८-१० हजार रुपये आहे.
तो सध्या एक चाळीत २-३ रूमच्या खोलीत रहात आहे.

हे असे असेल तर इथे असलेल्या पैकी कोणीच काहीही लिहु शकणार नाही.

हे म्हणजे ...घरचं झालं थोडं आणि व्याह्यानी धाडलं घोडं...

इक खेल खेले हम
आओ इक खेल खेले हम
उपक्रम के धागे यहा खोलना
मिपा के धागे वहा खोलना
बोलो क्या है तुम्हे मंजुर?

नामंजुर ...नामंजुर ...नामंजुर

च्यामारी लय बिल झालं! :p

रोज दहा तास काम करून त्याचा महिन्याचा पगार ८-१० हजार रुपये आहे.
तो सध्या एक चाळीत २-३ रूमच्या खोलीत रहात आहे.

कसे काय?
२-३ रुम च्या खोली असणारी चाळ?

भारतात फक्त एक गोष्ट चांगली नाही.......................
.
..
.
.
.
.

.
.
.
.
.
.
.
.
.
..
.

.
..
.

.
.
.
..
.

..
हे असल काहीतरी

>>स्वीकारता का आव्हान ?
उंऽऽऽ....आमी नै ज्जा....... =)) =))

आयला! काय राव, तुम्ही अशी आव्हानं वगैरे देऊन हिंसक विचार नका बुवा करु. आमच्या आत्म्यास क्लेष होतात.

जे भारतात आहे ते आहे,. जे नाही ते नाही! जे इथे आहे ते बाहेर नाही, जे बाहेर मुबलक असेल ते इथे नसेल...च्यायला...म्हणुनच तर वेगळी ठिकाणं वेगळी भासतात ना?

असो! तिकडंचं तिकडं सोडुन सोडा वो! या बसा..जरा चंची काडा, वाईच गप्पा मारु :)

-(चिकन-हांडीवादी) ध.

बेनेफीट ऑफ डाउट देउन तुम्ही काय म्हणताय तो मुद्दा मान्य करतो.

माझ्या लहानपणी देखील महान देश, महान संस्कृती, अनेक बोधकथा, नीतीकथा शिकवल्याने व तसे सुरक्षीत बालपण लाभल्याने आपला देश सुंदर संपन्न महान असे चित्र मनात होते. अर्थात वडिलधार्‍यांच्या कृपेने आयुष्यात फार संघर्ष करावा लागला नाही. बर्‍याच ओळखी पाळखी नातेवाईक, मित्रमंडळी असल्याने सगळी कामे (सरकारी ) चोख होत गेली, कुठे नाडले गेलो ही भावना कधीच नव्हती. पण जसे जसे आयुष्याची सुत्रे आपली आपण हातात घ्यायला लागल्यावर भारतीय समाजात सर्वच काही जसे शिकवले गेले तसे आलबेल नाही. उदाहरण म्हणजे तुम्ही म्हणलात तसे वर्तमानपत्रातल्या बातम्यातुन जे चित्र येते तसा एखादा अनुभव आजुबाजुला दिसणे, किंवा तुमचा तो जन्मदाखल्याचा अनुभव. बाय द वे पुणे महानगरपालीकेत जन्म, मृत्युदाखल्याचा अनुभव चांगला आहे कुठेही लाच द्यावी लागली नाहीत की कुणी मागीतले नाहीत. भारतात शक्यतो ज्यांचे कॉन्टॅक्ट्स आहेत त्यांची कामे कधी सहसा अडत नाहीत. पण जे खरच 'जनसामान्य' आहेत त्यांचे केवळ नशीबच म्हणायचे. असो तरी मला नाही असे वाटत की कुठलेही काम होण्याकरता नेहमीच लाच द्यावी लागते. नेहमीच्या आयुष्यात इतका संघर्ष आहे की इच्छा नसताना तो न वाढवता चिरिमिरी देउन काम पटकन करुन घेण्याकडे मनुष्य स्वभाव कलतो.

असो दोषही अनेक असले तरी एकंदर प्रगती आहे असेच चित्र दिसते. भारतीय प्रशासन मात्र ज्या जोमाने काम करत देशाला प्रगतीच्या मार्गावर घेउन जायला हवे असे वाटते तसे न दिसल्याने तुम्हाला वाटते तसे निराशाजनक चित्र दिसते.

आपले आयुष्य आपल्या गरजा वेळीच नियोजन करुन कंट्रोल मधे ठेवले व तब्येत चांगली ठेवली तर आत्मविश्वास वाढून ही निराशा आशेमधे पलटू शकते. शेवटी १००% शुद्ध उत्तम असे इतर जगातल्या इतर समाजातही नसते. त्यामुळे परत ढोबळमानाने भारतात जे आहे ते अगदीच काही वाईट नाही हो. तसेही आपणच आपले आयुष्य, विश्व उभे करायचे असते.

शिवाय आपण मनुष्य या अतिशय धोकादायक प्राण्याबद्दल बोलत आहोत. वागला तर ठीक नाहीतर कसा हे कोणी नव्याने कशाला सांगायला हवे.

या धाग्यावरचा माझा प्रतिसाद आणि त्याला सहमत असणारे प्रतिसाद उडवले गेले. (त्यातला एक संपादकांचा होता हे विशेष)

स्पष्ट आणि रोखठोक असल्यामुळे कदाचित कुणालातरी मिरच्या झोंबल्या असतील असे वाटते. त्यांनी आत्म परिक्षण करुन आपले वागणे सुधारावे असा फुकटचा सल्ला देत आहोत. मानावाच असे नाही.

माझ्या मते मी संपादक मंडळातील काही सदस्यांच्या इच्छेनुसार/विनंतीनुसार इतके दिवस शांत राहिलो, त्याचा काहीच उपयोग होत नाही असे दिसत आहे कारण अकारण मुद्दाम प्रतिसाद उडवणे अजुनही चालुच आहे. असल्या खोडसाळ प्रवृत्तीचा मी जाहिर निषेध करतो.

छान धागा आहे...

एवढा मोठा खंडप्राय आपला देश.. त्याच्याबद्दल सरसकट कसं लिहायचं... मी जेवढा भारत पाहिला त्यावरून असं जाणवलं की शहरी आणि ग्रामीण भारत यांत बराच फरक आहे.

मी शहरांपुरतं लिहीते... आधी वाईट..

सगळ्या बायका रोज अपटुडेट बनून ऑफीसला जायला निघतात.. जाताना ट्रेनमध्ये फळं खातात आणि साली - बिया तिथेच बाकड्याखाली टाकून मोकळ्या!.. फारच वाईट वाटतं त्यांच्या कोत्या मनोवृत्तीचं.. आपलं तेवढं छान, स्वच्छ, चकाचक ठेवायचं.. मग आपलं शहर आपलं नसतं का?

कुठल्याही पोस्ट ऑफीसात जा.. सगळे कर्मचारी अगदी जिवावर आल्यासारखी तोंडं करून काम करत असतात.. आणि सात जन्माचे उपकार केल्यासारखे गिर्-हाईकांशी बोलत असतात..इतर कुठल्याही सरकारी ऑफीसांपे़क्षा का कोण जाणे, मला हे पोस्टातच जास्त जाणवलंय.. अर्थात, इतर ऑफीसेसमध्येही थोड्याफार फरकाने तेच... कस्टमर सर्व्हीस कशाशी खातात हे आपल्याकडे कोणाच्या गावीही नाही.... ना सरकारी ना प्रायव्हेट कंपन्यांमध्ये!

माणसं एकुणच खुप पुर्वग्रहदुषितपणे वागतात... म्हणजे एखाद्या कामाच्या ठिकाणी आधी चार वेळा गेलो तेव्हा फारसा उत्साहवर्धक अनुभव अलेला नसेल तर पाचव्यांदा जाताना आपणच चेहरा आणि खांदे पाडून जाण्याची काय गरज? आपल्या टवटवीत हसर्-या मूडची लागण लागूदेना आजुबाजूला... तशी लागते ती... बघा एकदा ट्राय करून...

सगळ्यात बकवास वाटतात ती आपल्याकडची कर्मकांडं बुवा... आणि मुर्खासारखी रस्त्यांवर उभी केलेली देवळं.. देव चराचरात आहे असं एकीकडे बोंबलायचं आणि भर गर्दीच्या रस्त्यांवरची देवळं पाडायला निघाली म्युनिसिपालिटी की यांच्या भावना दुखावतात!.... काय बोलायचं!!

चांगलं...

पंच्याण्णव टक्के माणसं रिसेप्टीव्ह आहेत... योग्य प्रकारे सांगितलेल्या गोष्टी /बदल ती बर्-यापैकी स्वीकारतात...

वरून फटकळ/ढिम्म वाटली तरी माणुसकी शाबुत आहे अजुन शहरी माणसांमध्ये...

सगळ्यात प्रॉमिसींग वाटते तरूणाई... त्यांना ठाम अशी मतं आहेत.. त्यांच्या मतांशी ती पोरं प्रामाणिक आहेत....

अर्थात हे सगळं इथे सिंगापुरमध्ये बसून लिहिणं फारच वांझोटं वाटतंय... पण चालायचंच..