इयत्ता सहावीमधे आय आय टी परीक्षातयारी

काळ प्रचंड बदललाय असे दिसते...आम्ही तर फक्त त्या त्या वर्षाची सहामाही आणि वार्षिक याच दोन परीक्षांचा अभ्यास केल्याचे (कसाबसा) स्मरते...क्लासेस मध्ये सुद्धा कधी कधी परीक्षा असायच्या असं अंधुक आठवतंय...बाकी विशेष काही नाही...

हल्लीच्या मुलांना गुड लक ... सगळ्याच स्पर्धांसाठी..

आय आय टी चे माहित नाही पण काही गणित्/विज्ञान स्पर्धांची तयारी ६/७वी पासुन करणारे लोक राज्यात आहेत. (सर्वात बुद्धिमान लोक जिथे राहतात त्या!)मुंबई/पुणे परिसरात हे क्लासेस चालतात असे वाचले होते.आय आय टी ची तयारी सहावीपासुन म्हणजे ते लोक नक्की काय करणार कळत नाही.व्याज्/मुद्दल्/द.सा.द्.शे. बरोबर लिमीट्/डेरिवेटिव वगैरे हळुहळु शिकवणार का?
---

आई गं!

ही गाडी सहावीपर्यंत पोहोचायला अनेक कारणे आहेत ... :(
असो...
मला आत्ता हे आठवले ..

जाता जाता -
दुनिया झुकती है , झुकानेवाला चाहिये .. !!

पालकांची अशा क्लासेसला घालायची तयारी असल्यावर क्लासेस घेणारयांना काय प्रॉब्लेम आहे?
काय शिकवतात हा प्रश्न गौण आहे.

हल्लीच एक गुर्जी भेटले होते
विचारत होते गर्भाधान संस्कारात आयायटीच्या अभ्यासाची माहिती मंत्रामधुन दिली तर अभिमन्युप्रमाणे काही होईल का?

पुढची स्टेप आय आय टी शुक्राणु.

ही मुले खेळतात कधी?
का त्याचेपण क्लासेस?
अमच्या वेळेस वर्गात नीट लक्ष दिले कि परिक्षेत सगळळे यायचे...
बाकी सगळा वेळ उनाडायला मोकळा
आत हाल करतात बिचार्या पोरांचे
..

अगदी "आय.आय.टी" नजरेसमोर ठेवून नाही पण सीबीएसई नवी दिल्लीचा पॅटर्न (किंवा तत्सम स्पर्धात्मक परीक्षांचा) लक्षात घेवून शिक्षण खाते इयत्ता पाचवीपासूनच सिलॅबसची आखणी करीत आहे. शाळा-शाळातून (विशेषतः विनाअनुदानित) अशा प्रकारच्या "जादाच्या" शिक्षणदानावर सध्या जाणीवपूर्वक भर दिला जात आहे. मुंबई-पुणे तर राहु दे पण कोल्हापूर-सांगली-सातारा अशा छोट्यामोठ्या जिल्हा पातळीवरदेखील अशा स्वरूपाच्या शिकवणीना संस्थाचालक महत्व देऊ लागले आहेत आणि हे निश्चितच एक अभिनंदनीय पाऊल ठरेल.

शासनाने (५वी, ६वी, ७वी) साठी शाळांना जे परिपत्रक पाठविले आहे त्यात स्पष्ट असे म्हटले आहे की, या वर्गातील विद्यार्थ्यांना
१. Self-awareness ('स्व' ची ओळख)
२. Empathy (समानुभूती)
३. Problem Solving (समस्यांची उकल)
४. Decision Making(निर्णयक्षमता)
५. Effective Communication (परिणामकारक संवाद)
६. Interpersonal Relations (व्यक्ती-व्यक्तींमधील संबंध)
७. Creative Thinking (सर्जनशील, कल्पक विचार)
८. Critical Thinking (चिकित्सक आणि विश्लेषक विचार)
९. Coping with Emotions (भावनांचे समायोजन)
आणि
१०. Coping with Stress (ताणतणावांशी समायोजन)
या आघाड्यावर तयार करा.

शिवाय खास उल्लेख असाही आहे की, ' या वर्गातील मुलांना सहजगत्या आत्मसात होण्यासाठी दैनंदिन अध्ययन-अध्यापनातच ती गुंफली जावी'. या सूचना स्वयंस्पष्ट आणि नेमक्या अशा आहेत की, राज्य शासन 'आयआयटी' आणि तत्सम परीक्षेत राज्याचा टक्का वाढावा या मताचे नक्कीच बनले आहे. ही आता जरी सुरुवात असली तरी इथून पुढे व्यापक पातळीवर या रितीच्या शिक्षणावर शासन धोरण राहील हे नि:संदेह.

(श्री.मुक्तसुनीत यांचे हा अभ्यासू आणि समाजाला खर्‍या अर्थाने चर्चेची गरज असलेला विषयधागा सुरू केल्याबद्दल मनःपूर्वक आभार. या धाग्याने १००+ आकडा गाठला तर व्यक्तीशः मला खूप आनंद होईल; इतका तो गरजेचा आहे.)

इन्द्रा

बहुदा आई-बाप दोघांनाही स्वैपाक-पाणी तसेच नव्या प्रोजेक्टवर काम करायचे असल्याने कार्टाल्या कुठे ठेवणार.. संध्याकाळच्या वेळी पाळणाघरवाले सांभाळायला ना म्हणतात तेव्हा पोरांना क्लासवाले सांभाळत असावेत ;)

होय मुसु,
माझ्या माहितीप्रमाणे ६ वी नाही पण ८वी पासून माझ्या एका नातेवाईक मुलाचे असे क्लासेस सुरु झाले. त्यासाठी त्याने कोणत्यातरी स्पेशल शाळेची प्रवेशपरिक्षा दिली. तिथे निवड झाल्यावर ज्ञानप्रबोधीनी शाळेतून तो त्या स्पेशल शाळेत गेला. तिथे गेल्यावर त्यांचा रोजचा अभ्यासच आपण म्हणता त्या पुढील परिक्षांवर बेतलेला असा होता. शाळा कोणती ते माहित नाही पण हा मुलगा सगळ्या घरगुती कार्यक्रमातून दिसेनासा झाला.;) यंदा त्याची बारावीची परिक्षा झाली व चांगला स्कोर आल्याने 'आनंदी आनंद गडे' असे झाले सगळ्यांना!;) या स्कोरला हसत हसत आय आय टीला प्रवेश मिळतो म्हणे! मग आईवडील पार्टी देतात आणि आपल्याला आमंत्रण मिळते......तसे माझ्या आईवडीलांना मिळाले व ते तिकडे जाउन आले म्हणून ही माहिती समजली.;)

आय आय टीच्या क्लासेसचे पेव अलिकडे फुटले आहे. पण पूर्वी काही पालक आपापल्या राज्याच्या अभ्यासक्रमाच्या शाळेत जाणार्‍या मुलांकडून कठीण अभ्यासक्रम करवून घेत असावे, असा माझा अंदाज आहे. याचा अर्थ आय आय टीला जाणार्‍या मुलांकडून सगळे घटवून घेतलेले असायचे, असा नसावा , पण जरा वरच्या पातळीवरील (चॅलेंजिंग) अभ्यासक्रम त्यांच्याकडून करवून घेतला जात असावा, असे एक दोन उदाहरणांवरून वाटते आहे. राज्यशासनाच्या अभ्यासक्रमाच्या उपयुक्ततेबद्दल शंका असणारे पालक मुलांच्या बुद्धीला अधिक चालना द्यावी, म्हणून अधिक कठीण अभ्यासक्रम लहानपणापासून करवून घेत असावेत अशी मला एक शंका आहे. (अनुभव नाही, पण नातेवाईकांच्या मुलांचे पाहिलेले आहे). आता हे क्लासेस सर्वच मुलांना उपलब्ध आहेत (हे बरोबर का चूक: माहिती नाही).

माझ्या मते कदाचित बरोबर असावे - फक्त किती क्लासना मुलांना घालायचे, याचे तारतम्य ठेवावे एवढेच.

आयआयटीशी संबंध नसेल, पण त्यावरून काही कळू शकेल याचे कॉलेजमधले एक उदाहरण अजूनही आठवते - मी मराठी माध्यमाच्या शाळेतून डायरेक्ट इंग्रजी माध्यमाच्या कॉलेजात अकरावीला अ‍ॅडमिशन घेतली. तेव्हा मला प्रॅक्टिकलच्या पहिल्याच तासाला लॉग टेबल्स वापरायची कशी हे आमच्या इंग्रजीत फाडफाड बोलणार्‍या फिजिक्स प्रोफेसरने पंधरा मिनिटांत शिकवले. माझ्या बरोबरची बाल-मोहनची सगळी पोरे भराभर लॉगटेबल वापरू लागली आणि मला काही ते जमेना, म्हणून भयंकर खट्टू झाले. बरे, प्रश्न विचारायचा, तर तो इंग्रजीत कसा विचारावा हे कुठे माहिती होते?! नंतर माहिती काढली, तेव्हा कळले की ती सगळी मुले बालमोहनने दहावीतून अकरावीत जाण्याच्या मधल्या काळात मुलांसाठी एक कॅम्प (कॉलेज रेडीनेस स्वरूपाचा) केला होता त्या कॅम्पमध्ये गेल्याने या बाबतीत तयार होती. मला पहिल्यापासून प्रश्न - की लॉग टेबल असेच का वापरायचे. असो. तेव्हा पोटात पडलेला खड्डा आठवतो. आमच्या शाळेने हे काही केले नव्हते. मी आख्खी उन्हाळ्याची सुट्टी पुस्तके वाचत आणि आंबे खात घालवलेली होती.

ते ही भलतेच वाटले होते आता हे तर 'काही बोलायाचे आहे पण बोलणार नाही' असे झाले! :(
पालकांना उल्लू बनवणे खूप सोपे असते. मुलांच्या भविष्याची अतिरिक्त भीती घातली की काय वाट्टेल ते करायला तयार होतात.
निसर्गात कोणतीही गोष्ट अशी अचानक अति लवकर वगैरे होत नाही. सहावीपासूनचे असले क्लासेस म्हणजे गुलाबाच्या कळ्या जबरदस्तीने पाकळ्या उचकटून हाताने उमलवण्यासारखा प्रकार आहे! हाती शेकडो उध्वस्त फुले येण्यापेक्षा वेगळे काही चित्र दिसणार नाही.

मुलांना खेळणे, भरपूर झोप, चांगले खाणेपिणे, स्वतः विचार करायला मोकळा वेळ असे सगळे आवश्यक असते. भाराभर कार्यक्रम दिवसभरात ठासून भरले म्हणजे ती एकदम हुश्शार वगैरे होऊन आयुष्यात सगळ्यात पुढे जाणार अशी खुळी कल्पना घेऊन पालक वावरत असतात आणि अपेक्षित परिणाम दिसले नाहीत की निराश होतात, चिडतात. एवढे करुन मुलांना येणार्‍या नैराश्याशी कोणालाच काही देणेघेणे नसते. मग आहेतच आत्महत्त्या आणि त्यावरचे उपाय शोधण्याच्या कसरती.

जागरुक पालकांनी आणि स्वयंसेवी संस्थांनी असे अतिरेकी कार्यक्रम त्या संस्थाचालकांशी बोलून, समजावून सांगून, ऐकले नाहीतर शासनाकडून दबाव आणून बंद केले पाहीजेत.
एका चांगल्या विषयाला तोंड फोडल्याबद्दल धन्यवाद मुसु!

चतुरंग

सहावीपासून आयआयटीचे क्लासेस सुरु करायचे, हा अतिरेक झाला. अलीकडे याचं प्रमाण वाढलेलं असलं, तरी याला सुरुवात बरीच आधी झाली आहे. साधारण पंधरा-एक वर्षांपूर्वीही रुपारेल कॉलेजमध्ये जिथे एम टी एसचे वर्ग भरत, (बहुतेक) त्याच संस्थेतर्फे/मंडळातर्फे प्रवेश परीक्षा घेऊन आयआयटीच्या पूर्वतयारीचे वर्ग नववीपासून सुरु झाले होते. तेव्हा फारसा प्रतिसाद मिळाला नसला, तरी ती पहिली पायरी होती असं दिसतं आहे.

दुसरा एक मुद्दा म्हणजे अकरा-बारा वर्षांच्या मुलाची आवड/कल (आणि कदाचित क्षमताही) न पाहता त्याच्यावर अभियांत्रिकी शाखा निवडण्याची सक्ती करण्याचा. त्याबद्दल लिहावं तितकं थोडंच.

काय हे..
अशा पालकांची भजी करावीत का? :)

सहावी पासून आयआयटीचा अभ्यास करुन नंतर यश मिळवलेले हे उद्याचे वीर त्यांच्या कष्टांवर 'हनी बंचेस ऑफ ओट्स' सारखे लेख लिहितील तेव्हा आपण त्यांची तारीफ करू.

आयआयटी आणि अमेरिका ह्या दोन गोष्टींच्या वेडापायी आपण जगणे विसरत चाललो आहोत की काय असे वाटू लागले आहे.

कदाचित त्यंना आय.टी.आय..म्हणायचे असेल व आपण चुकुन आय.आय..टी असे एकले असेल असे तर झाले नसेल्?[चु.बु/दे.घे.]

हैदराबादमधे शाळांच्या जाहिरातीतूनच 'आआयटी-जेईई' आणि 'फिजीक्स ऑलम्पियाड' च्या 'स्पेशल बॅचेसची' माहिती दिली जाते. शिवाय, असल्या स्पर्धांमधल्या किंवा स्पर्धात्मक परिक्षांमधल्या रॅंक होल्डर्सना पेपरमधून प्रसिद्धी मिळते.

भारी समर्थ

प्रतिसादागणिक आमच्या पालकांबद्दलचा आमचा आदर वाढत वाढत गेला.

अति अवांतर :
व्रजेश सोळंकींचा व्हॅक्युम क्लीनर आठवला.

मुसु, (माझी स्मरणशक्ती ठीक असेल तर) तुम्ही व तुमच्या सौ. ही आय आय टी वाले आहात.
तुमच्यावेळी तुम्ही प्रवेशाची तयारी कशी केलीत?

बिरुटेसरांचा प्रतिसाद बोलका आहे.
पालकांची मरमर तर होतेच आहे. हाती काही लागले तर ठिक नाहीतर (पाल्य आणि पालकांना)नैराश्य येण्याची शक्यता दाट!
माझ्या पिढीतील आम्हा सर्व आते मामे चुलत भावंडांवरही असा दबाव होताच.
सगळेजण (मी सोडून....माझी बातच वेगळी) ;) नामांकित इंस्टीट्युटांमधून शिकले आणि सुदैवाने चांगल्या पदांवर आहेत.
सांगायची गम्मत अशी कि आय आयटी असू दे किंवा आणखी कोणत्याही ठिकाणी शिकलेल्यांनी त्यांच्या नोकर्‍या किंवा व्यवसाय हे अगदी भिन्न क्षेत्रातले निवडले आहेत. 'मला मनापासून एखादे क्षेत्र आवडते म्हणून मी ते शिकले/ शिकलो आणि त्यात काम करत आहे' असे माझ्या माहेरी अपवादानेच झाले आहे. आई वडीलांना हवे म्हणून त्यांनी करण्यास भाग पाडले. सुदैवाने (मी सोडून) सगळ्यांचा स्कोअरही चांगला होता. जे घडले तो योगायोग म्हणून सोडून देता येणार नाही कारण माझ्या आते, चुलत, मामे भावंडांची संख्या (सुदैवाने) भरपूर आहे.

आय.आय. टी. च्या तयारीच माहित नाही पण १० वी च्या परिक्षेसाठी मुलीला ६ वी पासून विविध क्लास लावणार्‍या एकांना मी व्यक्तिशः ओळखते. हे गृहस्थ १० वी आणि १२ वी मधे 'बोर्डात' आल्यामुळे त्यांच्या मुलीकडून त्यांची फक्त 'इतकीच, वाजवी' अपेक्षा आहे.
मुलीवर बरेच प्रतिबंध होते. तिच बॅड्मिंट्न ( जे ती अंगणात खेळायची अर्धा तास ), घरातल्यांचा टीव्ही, पाहुणे इ. वेळ्खाउ गोष्टी बंद.
मुलगी सध्या ९ वीत असून तिनं ६ महिन्यांपूर्वी बंड पुकारलय, जास्त त्रास दिलात तर पळून जाइन, शिक्षण सोडून आय्मॅक्स सिनेमा हॉल मधे डोअर कीपर होइन अशी धमकी दिलीय. वडिल हवालदील आहेत..पण कोणालाही अजिबात सहानुभूती वाटत नाही.

सहावीला आय आय टी म्हणून नक्की शिकवतात तरी काय? मला वाटते कदाचित त्या त्या इयत्तांमधील स्पर्धात्मक परीक्षांचा अभ्यास करून घेत असतील व नाव आय आय टी चे देत असतील.
आम्हाला आमच्या सरांनी ९वी मध्ये थोडेफार सुरू केले होते. म्हणजे आठवड्यातून दीड तास. मी त्यावेळी ते फक्त ऐकून घेत असे. परत वहीला हात लावत नसे. सुरवातीचा थोडा पार्ट समजायचा. पण डेरिवेटिव सुरु झाले तेव्हा मला त्याचा आलेला राग अकरावीत पण नीट गेला नव्हता. मात्र या थोड्या केलेल्या गणित व भौतिकच्या जादा अभ्यासाचा दहावी एनटीएस ला मात्र छान फायदा झालेला.

हैदराबादेच्या मित्राबरोबर "शिक्षणपद्धती"बद्दल गप्पा मारायच्या हीच एक चूक आहे!!! (का लोणची, बिर्याणी वगैरे विषय संपले?)
:)
त्या लोकांमध्ये शिक्षणाचा डायरेक्ट संबंध पुढे मुलाला लग्नात मिळणार्‍या हुंड्याशी असतो.....
आपल्याकडे आहे का तसं?

काय मुसु हे!!!
उद्या बंगाली माणसाशी शाकाहाराबद्दल, गुजराती माणसाशी साहित्याबद्दल, (आणि मराठी माणसाशी सौजन्याबद्दल!!!) चर्चा कराल!!!!!
:)