(सवयीने मंद)

विडंबन आवडले...:W

फारच छान! जियो *अदिती!!

प्रत्येक ओळीला त्या त्या धाग्याची लिंक दिली असती तर अजून मजा आली असती.

(श्रेय अव्हेर: *शब्दप्रयोग तात्यांचा आहे.)

छान विडंबन! चालू दे..

(दळण दळ्या)चतुरंग

:)

उत्तम विडंबन!

काही अस्ताव्यस्त
काही सुस्त
काही दळण तेच तेच दळणारे फक्त

- क्या बात है! अचूक निरीक्षण. बाकी तेच तेच दळण तर सोडाच पण दळून आणलेलं पीठ पुन्हा दळायला द्यावं, असे लेख प्रसवणार्‍या भद्र लेखकुंना दळ-भद्री म्हणावं काय? :)

नंदनमराठी साहित्यविषयक अनुदिनी

कधी पाडलेले, निष्कारण विडंबलेले सामान्य कवितेचे कंद ...
तरीही एकूणएक धागे उचकटून वाचणार कंटाळलेला मंद ...
वा वा वा !
अतीशय तरल वास्तववादी कविता.
जिची वीण क दर्जाची असते ती कविता असे एका समिक्षककाकानी म्हंटलेले आहे. ते येथे खोटे पडतानाचा प्रत्यय शब्दाशब्दातून दिसतोय.
विडंबन हा काव्यप्रकार परोपजिवी आहे असे विद्वानांचे मत आहे परंतु अनेक विद्वानांत याबाबत दुमत आहे.
प्रस्तुत कविता हे विडंबन आहे की नाही हा संशोधनाचा विषय आहे.
ऋग्वेदात आणि सामवेदात काव्याच्या गेयते संदर्भात अठ्ठाविसाव्या सामाच्या तिसर्‍या ओळीत या विषयी एक समर्पक दाखला दिलेला आहे
या नुसार काव्याची ( काव्य..... कावा नव्हे) गेयता ही ऐकणार्‍याच्या श्रवणशक्तीनुसार आणि उपलब्ध भौतीक तसेच मानसीक अवस्थेनुसार बदलत असते.
काव्याची गेयता मोजण्यासाठी छांदोग्य उपनिषदात स्पष्टपणे एक श्लोक उपलब्ध आहे.त्या नुसार
काव्याची गेयता= { (३.१४२८५७ * त्या काव्याची घनता )+ शब्दाचे वजन) + वर्गमुळात ( ऐकणाराचे वजन * ऐकणाराची बैठकीची भौमितीक स्थिती) }
परंतु मोघलकालीन तसेच शक आणि हुणांच्या सांस्कृतीक आक्रमणांत मूळ वांङ्मयातील बरेचसे दुवे नष्ट झाल्याने ही गेयता कोणत्या एककांत मोजायची याचा उलगडा होत नाही.
नवीबच उपलब्ध झालेल्या एका प्रबंधनुसार काव्याची गेयता ही एककात मोजण्यापेक्षा एकांतात मोजली असता बराच फरक पडतो असे आढळून आले आहे.
एकांत कशाला म्हणावे याबद्दल बरेच प्रवाद आहेत. बौद्ध आणि जैन मतांनुसार अनेकांत देखील अप्राप्य असला तरी ग्राह्य आहे.
कण्णकच्या " धण्णकट्ट्खंडीत धुंडपट्टकणीका " या पाली ग्रंथात म्हंटल्याप्रमाणे विडंबन हे नेहमी सुडंबन च असते. सांप्रतकाळी काव्याच्या रसोत्पतीसाठी विडंबनात बीभत्स हा रस वापरला जायचा . काव्याच्या प्रेरणेसाठी होळीच्या वसंतोत्सवाच्या मुहुर्त साधून "गालीप्रदान" यासारखे जोडमहोत्सव अनेक दानशूर लोक आयोजीत करत असत.
भाषेच्या उत्कर्षाला प्रोत्साहन देणे आणि भाषेची जोपासना करणे हा या जोडमहोत्सवाचा उद्देश्य असे.
भाषा ही केवळ प्रस्थापित प्रकांडप्रचूर विद्वत्जड शब्दानी वर्धीत होते या पारंपरीक मताला छेद देत विडंबन या काव्यप्रकाराने कविता आणि भाषा जनसामान्यांपर्यन्त पोहोचवल्या.
प्रस्तुत कविता ही त्याच परंपरेच्या मुशीत तयार झालेली असून परंपरेचा झेंडा खांद्यावर नाचवत आहे. हे पाहुन खूपच संतोष पावला.

विविध लेखकूंचे एकोळी धागे...
काही लिंकाळे, आणि विचारहीन मठ्ठ

वा वा वा ...

एकूणएक धागे उचकटून
अंमळ उचकटून काढावे लागले ब्वॉ हे विडंबन , क्रमवारीत जरा खाली सरकले होते.

वा वा क्या बात हे
--गटारझन

:B :B :B बाकरवडी :B :B :B

मस्त मंद मडंबन

दाहक वास्तववादी काव्य!